Όταν μου ανέθεσαν να γράψω για την επιτυχημένη δραματική σειρά The Crown που προβάλλεται από το Netflix, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ξαναδώ μία ακόμη φορά τη σειρά που με καθήλωσε κυριολεκτικά, από το 1ο επεισόδιο μέχρι το 30ο (η 4η σεζόν των 10 επεισοδίων αναμένεται στις 15 Νοέμβριου). Η αίσθηση της τελειότητας σε κάθε επεισόδιο είναι ίσως αυτό που κάνει την παρακολούθηση της σειράς τόσο εθιστική. Είναι καλοδουλεμένη, σκηνοθετικά άψογη ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι τόσο δυνατές που με έναν μορφασμό τους ή μια κίνηση τους αποδίδουν πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να πουν με τα λόγια. Η επιλογή τους φυσικά έγινε με πολύ υψηλά standard και αυτό απεικονίζεται ξεκάθαρα στην τρίτη σεζόν της σειράς, όπου βλέπουμε μια ψυχρή και συνάμα συμπαθητική Ελισάβετ, μία εύθραυστη κι αμφιταλαντευόμενη Μαργαρίτα, έναν Φίλιππο σε κρίση και έναν μηδενισμένο Κάρολο που προσπαθεί να σταθεί ανάμεσα στην ακύρωση, την αμφισβήτηση και τον έρωτα.
Ποιοι είναι όμως οι συντελεστές που απογείωσαν τη σειρά και την έκαναν αγαπηθεί τόσο πολύ από κοινό και κριτικούς και συνάμα να ξεχωρίσει πολύ γρήγορα από τις άλλες σειρές του Netflix; Η εξαιρετική Claire Foy και ο εξίσου καλός Matt Smith, στους ρόλους της Βασίλισσας και του Δούκα του Εδιμβούργου, που μπορεί να είχαν τον περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο, αλλά η αλήθεια είναι ότι τον εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η Claire Foy σε κάνει να δεις την βασίλισσα από μία άλλη οπτική γωνία ενώ ο Matt Smith αποδίδει εκπληκτικά τον πιο ανθρώπινο και προσιτό χαρακτήρα του Φίλιππου. Αλλά και οι τηλεοπτικοί διάδοχοι τους, στον τρίτο πλέον κύκλο της σειράς, η συγκλονιστική Olivia Colman και ο μοναδικός Tobias Menzies παίρνουν επάξια τον τίτλο. Ο John Lothgrow, στο ρόλο του πρωθυπουργού Ουίνστον Τσώρτσιλ δίνει ένα πραγματικό σεμινάριο ηθοποιίας ειδικά στον “πατρικό” τρόπο με τον οποίο φέρεται στη νεαρή Ελισάβετ, αλλά με τρόπο που χαράσσονται στο πρόσωπο του, οι εναλλαγές συναισθημάτων. Ο Josh O’ Connor, πέρα από την ομοιότητα του με τον Πρίγκιπα Κάρολο, αποδίδει μοναδικά την συναισθηματική καταπίεση που δέχεται από όλους, ακόμη και από την ίδια του την μητέρα, όταν η ίδια του λέει ότι “κανένας δεν θέλει να ακούσει τις απόψεις του,” Όλοι οι ηθοποιοί λειτούργησαν μοναδικά κάτω από την σκηνοθετική ομπρέλα του Peter Morgan, ο οποίος έχει δώσει προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια κι έχει δημιουργήσει μία αληθινή υπερπαραγωγή! Πώς λοιπόν ένα τέτοιο cast ηθοποιών και μία εξαιρετική ομάδα παραγωγής να μην αποσπάσει όλα αυτά τα βραβεία -μεταξύ των οποίων Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Δραματικής Σειράς, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Α’ Γυναικείου Ρόλου. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνω στα κοστούμια που επιμελήθηκαν εντέχνως οι Michele Clapton και Jane Petrie και φυσικά στον πολυβραβευμένο με Όσκαρ Hans Zimmer, που δημιούργησε τη μουσική τίτλων της σειράς.
Βέβαια πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες είναι και τα γεγονότα που δεν σε αφήνουν να μην παρακολουθήσεις με ζήλο αυτή τη σειρά. Θα έλεγε κανείς ότι παρόλο που γνωρίζουμε την εξέλιξη, ακόμη και το παρόν της ιστορίας, περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί στη μικρή μας οθόνη. Φυσικά πολλά από αυτά τα γεγονότα έφταναν ως απόηχος στα αυτιά μας τις προηγούμενες δεκαετίες, όπου δεν υπήρχε η άμεση ενημέρωση μέσω internet. Η κρίση του Σουέζ, το σκάνδαλο Προφιούμο, η απεργία των ανθρακωρύχων, η καταστροφή στο Άμπερφαν όπου σκοτώθηκαν 144 άτομα, εκ των οποίων 116 παιδιά, η συνάντηση με τον Κένεντι και την Τζάκι, ο Νιλ Άρμστρογκ που έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι στη Σελήνη και τόσα άλλα γεγονότα που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Οι αναφορές σε όλα αυτά τα γεγονότα γίνονται με πολύ προσεκτικό τρόπο αλλά παρουσιάζονται και μέσα από την βασιλική οπτική γωνία. Το ψεύτικο δάκρυ που σκουπίζει η Βασίλισσα στο Άμπερφαν, η εξομολόγηση της ότι δεν μπορεί να νιώσει βαθιά συναισθήματα, το ξέσπασμα της, το παραλήρημα της Μαργαρίτας, η απομυθοποίηση των αστροναυτών στη συνάντηση του με τους με τον Φίλιππο και το ξανασμίξιμο του τελευταίου με την ταλαιπωρημένη από όλες τις απόψεις μητέρα του, την πριγκίπισσα Αλίκη, είναι μερικά μόνο από αυτά που μας έχουν κάνει να λατρέψουμε τη σειρά. Η αλήθεια είναι ότι αυτούς που δεν έχει γοητεύσει, όπως ακούγεται πάντα, είναι τη βασιλική οικογένεια. Και γιατί να την γοητεύσει άλλωστε αφού έχει να αντιμετωπίσει συνεχώς προβλήματα, όπως το πιο πρόσφατο με τον Χάρι και την Μέγκαν.
Και από τη μια σκέφτομαι ότι καλά κάνουν και δεν γοητεύονται από τη σειρά, καθώς βγάζει, με πολύ προσεκτικό τρόπο βεβαίως, τα διάφορα “βασιλικά τους άπλυτα” στην φόρα και δείχνει ότι όλα γίνονται για το καλό του Στέμματος καθώς αυτό είναι πάνω από όλους και όλα. Από την άλλη όμως, είναι η μοναδική ίσως σειρά που σε κάνει να λυπηθείς και να συμπαθήσεις τη Βασίλισσα Ελισάβετ (ή αλλιώς Λίλιμπετ για την οικογένειά της). Από την μια την μισείς που δεν μπορεί να έχει τον τελικό λόγο σε όλα ή δεν λέει αυθόρμητα αυτό που αισθάνεται κι από την άλλη την λυπάσαι για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Η σειρά, πολύ έξυπνα, παρουσιάζει την Ελισάβετ λίγο πιο προσιτή (όχι βέβαια τόσο προσιτή όσο τον Φίλιππο), λίγο πιο μπερδεμένη, λίγο πιο οικεία… Μία γυναίκα που ανέλαβε έναν ρόλο που στην πραγματικότητα δεν τον ήθελε… Μια γυναίκα που παραμέρισε στην ουσία τον εαυτό της, άφησε τα θέλω της και τάχθηκε κάτω από τις υποταγές του Στέμματος. Διδάχθηκε να μην κάνει τίποτα. Όπως είπε κι η ίδια “Το να μην κάνεις τίποτα είναι συχνά η καλύτερη κίνηση – αλλά η ιστορία δεν έγινε από εκείνους που δεν έκαναν τίποτα”. Κι εκείνη, η αλήθεια είναι ότι έχει αφήσει και αφήνει το σημάδι της στην ιστορία. Καλό ή κακό, μόνο εκείνη ξέρει την αλήθεια! Εμείς; Απλά περιμένουμε την 4η σεζόν! Σίγουρα θα την λατρέψουμε κι αυτή όπως και τις προηγούμενες!
Η παρουσίαση της σειράς βρίσκεται στο τέταρτο τεύχος του YELLOWBOX που κυκλοφορεί στα περίπτερα από τη Μαρία Τσακίρη._YB
