Ένα εξαιρετικό βιβλίο για τον μάγο των σάουντρακ, τώρα και στα ελληνικά
Για μια πολύ μεγάλη μορφή της μουσικής του 20ου αιώνα, και λίγο από τον 21ο, είναι λογικό να υπάρχει πέρα από τη δισκογραφία και η ανάλογη βιβλιογραφία. Δεν νοείται, δηλαδή, για τέρατα μουσικής γνώσης και παραγωγής, όπως ο Ennio Morricone (1928-2020), να μην έχουν γραφτεί ποικίλων ειδών πονήματα, που να επιχειρούν να αποκρυπτογραφήσουν όψεις της ιδιοφυΐας του.
Μέσα σ’ αυτά τα βιβλία λοιπόν, που υπάρχουν κι είναι κάμποσα, δεν μπορεί παρά το “Ennio Morricone / inseguendo quel suono – la mia musica, la mia vita” (2016) του Alessandro De Rosa να ξεχωρίζει. Αυτό ακριβώς το απίστευτο βιβλίο μεταφράζεται στα ελληνικά από την Άννα Νούση και ως «Ennio Morricone / αναζητώντας εκείνον τον ήχο / η μουσική μου, η ζωή μου / συζητήσεις με τον Alessandro De Rosa» (2022) κυκλοφορεί, τώρα, από τις εκδόσεις Μετρονόμος.
Το πόσο σημαντική είναι η παρούσα έκδοση το αντιλαμβάνεσαι αμέσως, ενόσω την ξεφυλλίζεις, όμως έχει σημασία και η γνώμη του ίδιου του Ennio Morricone, για το συγκεκριμένο πόνημα, η οποία, κοντολογίς, είναι η εξής: «Πρόκειται, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, για το καλύτερο βιβλίο που με αφορά, το πιο αυθεντικό, το πιο λεπτομερές και προσεγμένο. Το πιο αληθινό».
Το βιβλίο, πρέπει να πούμε, πως αποτελεί παράλληλα κι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο, που περιστρέφεται γύρω από τις σκέψεις και τις απόψεις του μεγάλου μαέστρου, που «πιάνουν» πολλά και διαφορετικά ζητήματα. Υπαρξιακά, πολιτικά, κοινωνικά, αισθητικά… τα πάντα.
Φυσικά, ο Ennio Morricone στάθηκε τυχερός, να το πούμε έτσι, γιατί είχε απέναντί του έναν τεράστιο fan του έργου του, τον 38χρονο, σήμερα, συνθέτη Alessandro De Rosa.
Βασικά το βιβλίο είναι μία 300 σελίδων συνέντευξη-συζήτηση (ολάκερο το βιβλίο αποτελείται από 445 σελίδες) του Ennio Morricone στον Alessandro De Rosa, με τις συναντήσεις, ανάμεσα στους δύο, να ξεκινούν τον Ιανουάριο του 2013, όταν ο De Rosa ήταν 28 ετών και να περατώνονται σχεδόν δυόμισι χρόνια αργότερα, στις 8 Μαΐου 2015 – με το βιβλίο να τυπώνεται στην ιταλική γλώσσα το 2016.
Αν ο Ennio Morricone ήταν αυτός που ήταν, και αυτός που χονδρικώς αναμέναμε να αναδειχθεί μέσα από το βιβλίο (αν και οι εκπλήξεις, και σ’ αυτό το επίπεδο, είναι άπειρες, καθώς η μνήμη του ανθρώπου, πρώτα-πρώτα, σπάει τα κοντέρ!), η μεγάλη έκπληξη θα λέγαμε πως είναι ο De Rosa, ο οποίος σε μια τόσο νεαρή ηλικία καταφέρνει να διεισδύσει μ’ ένα μοναδικά οξυδερκή τρόπο στο τεράστιο έργο του συνθέτη – ένα γεγονός, που, από μόνο του, σε κάνει ν’ απορείς!
Νοιώθεις ανά πάσα στιγμή πως αυτός που βρίσκεται απέναντι στον 85χρονο Morricone δεν είναι ένας 28χρονος, μα κάποιος δημοσιογράφος της γενιάς του μεγάλου Ιταλού. Και είναι σίγουρο, και πέραν πάσης αμφιβολίας, πως χωρίς την παρουσία του νεαρού De Rosa, δεν θα μπορούσε με τίποτα, και με κανέναν τρόπο, να μιλήσει έτσι όπως μίλησε (για τις ανάγκες αυτού του βιβλίου), ο Ennio Morricone.
Ξεκάθαρα πράγματα… ο Morricone ήταν, είναι και θα είναι πάντα τεράστιος, αλλά εδώ είχε δίπλα του έναν το ίδιο πολύ μεγάλο συνομιλητή, καθώς οι κουβέντες των δύο, μέσα σ’ εκείνα τα δυόμισι χρόνια, υπήρξαν, απλώς, συγκλονιστικές – και αυτό είναι το πιο μεγάλο δώρο, αμφοτέρων, προς εμάς τους αναγνώστες, οι οποίοι θα πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή, καλή διάθεση και εσωτερική γαλήνη, προκειμένου να απολαύσουμε το βιβλίο στην ολότητά του.
Δεν ξέρουμε αν πρέπει να το πούμε από την αρχή… πως το βιβλίο αξίζει να το διαβάσουν, πρώτοι όλων, οι έλληνες συνθέτες, που έχουν ασχοληθεί ή ασχολούνται τώρα με το σάουντρακ. Φυσικά, οι μουσικοί που αγαπούν και τιμούν το έργο του Μαέστρου, βεβαίως οι άνθρωποι που ασχολούνται με το σάουντρακ ειδικότερα, και με τη μουσική γενικότερα, από όποιο πόστο, και εννοείται όλοι οι φανατικοί μουσικόφιλοι και κινηματογραφόφιλοι (ανεξαρτήτως ειδικότερων ενδιαφερόντων).
Το βιβλίο, στο κομμάτι των συνεντεύξεων-συζητήσεων, αποτελείται από τέσσερα μεγάλα μέρη…
To Α Μέρος τιτλοφορείται «Πως προέκυψαν αυτές οι συζητήσεις / Η συμφωνία με το Mephisto, κατά τη διάρκεια μιας παρτίδας σκάκι / Ένας συνθέτης ταγμένος στον κινηματογράφο», το B Μέρος είναι το «Μουσική και εικόνες», το Γ Μέρος είναι το «Μυστήριο κι επάγγελμα», ενώ το Δ αποκαλείται «Μία απόλυτη μουσική;».
Το βιβλίο θα ολοκληρωθεί με τις «Σημειώσεις», όπως και με τις «Μαρτυρίες» διαφόρων επιφανών για τον Ennio Morricone και ακόμη με τους χρονολογικούς καταλόγους έργων απόλυτης και εφαρμοσμένης μουσικής (πρόκειται για το «σοβαρό» έργο του Ennio Morricone, που τοποθετείται έξω από τα σάουντρακ), τις ευχαριστίες, καθώς και με τα sections των ασπρόμαυρων φωτογραφιών και του ευρετηρίου των ονομάτων.
Τέλος, η μετάφραση της Άννας Νούση είναι, γενικώς, πολύ καλή, με το κείμενο να ρέει ωραία, παρ’ όλες τις δυσκολίες (γιατί τα θέματα είναι πολλά και σύνθετα), πιστοποιώντας και αυτή από τη μεριά της πως έχουμε να κάνουμε με ένα απαραίτητο και μοναδικό βιβλίο.
Το κείμενο είναι από τον Φώντα Τρούσα και δημοσιεύεται στο δέκατο ένατο τεύχος του YELLOWBOX._
