Η Μαρία Παπαλάμπρου είναι μια ηθοποιός, που παρά την διακριτική παρουσία της τα τελευταία χρόνια στο χώρο της, μας είναι ένα πρόσωπο οικείο, απ’ τις παλαιότερες συμμετοχές σε πετυχημένες παραγωγές στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια έδωσε προτεραιότητα στην άλλη ιδιότητά της, αυτή της παραγωγού. Aπό το 2008 έχει  την εταιρεία πολιτιστικών παραγωγών Robin4Arts, τα μέλη της οποίας μετρούν 30 χρόνια εμπειρίας στην διοργάνωση μιας μεγάλης γκάμας καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στη Γερμανία και την Ελλάδα. Είναι η εταιρεία πίσω από τη διοργάνωση του Piano City Athens, για δεύτερη χρονιά φέτος. Και, αν κρίνω από το όραμα και τη οργάνωσή της, σίγουρα για πολλά χρόνια ακόμα. Επικεντρωθήκαμε στην κουβέντα μας κυρίως σε αυτό το σπουδαίο πολιτιστικό γεγονός για την Αθήνα και την Ελλάδα, αλλά δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να ρωτήσω και για πιο προσωπικά θέματα. Και φταίει γι’ αυτό αυτός ο πολύ φυσικός τρόπος που η Μαρία συνδυάζει την ευγένεια, την ειλικρίνεια, την απλότητα, με την λάμψη, τη γοητεία και το δυναμισμό της. Εντάξει, φταίει και η περιέργειά μου, λίγο. Είμαι ευτυχής που γνώρισα μια γυναίκα με άποψη, με όραμα, με συνέπεια και αποτελεσματικότητα.

Μαρία, πλέον διαμένεις μόνιμα στην Αθήνα; Ποιες οι διαφορές ανάμεσα στο Βερολίνο και την Αθήνα, σε επίπεδο καθημερινής ζωής;

Ναι, μένω πια μόνιμα στην Αθήνα, εδώ και τέσσερα χρόνια. Ωραία περνάω, δε μπορώ να πω, η Αθήνα είναι η πόλη μου, εδώ έχω γεννηθεί, εδώ έχω μεγαλώσει, πάντα υπάρχει ένας κύκλος ανθρώπων που με κάνουν να νιώθω πολύ ωραία και όμορφα. Επίσης εδώ έχω κάτι παραπάνω: μπορώ να κάνω θέατρο, κάτι που δεν έκανα στη Γερμανία και μου είχε λείψει. Αλλά σε επίπεδο καθημερινότητας οι διαφορές είναι πολλές και τεράστιες! Κι επειδή κανείς πολύ εύκολα συνηθίζει στο καλύτερο, μου κακοφαίνονται πράγματα στην καθημερινότητα. Κατ’ αρχάς μου κακοφαίνεται η κυκλοφορία στο δρόμο, κάτι που βεβαίως είναι απαραίτητο, όλη τη μέρα στο δρόμο είμαστε, πάμε από δω, πάμε από κει… Οι άνθρωποι εδώ, τώρα τη βλέπω αυτή τη διαφορά, είμαστε πολύ επιθετικοί, πολύ εγωιστές, δεν σεβόμαστε. Αντίθετα στο Βερολίνο και γενικά στη Γερμανία η οδική συμπεριφορά είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Υπάρχει ο σεβασμός στον άλλο. Αν ο άλλος θέλει να αλλάξει λωρίδα, είναι δικαίωμά του, πρέπει να τον διευκολύνεις. Το γεγονός ότι εδώ συμβαίνει το αντίθετο μου κακοφαίνεται πάρα πολύ. Μου κακοφαίνεται γενικά η αναρχία, που επικρατεί εδώ… Και το Βερολίνο δεν είναι καμία πόλη αποστειρωμένη, να είναι όλα στην εντέλεια, είναι μια πόλη πολύ ελεύθερη, καλλιτεχνική. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια τάξη, που βοηθάει στο να περνάμε καλύτερα, όχι στο να υπακούμε σε κανόνες, ως αυτοσκοπός. Αυτή η καθημερινότητα, που δε σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, με ενοχλεί. Απ’ την άλλη έχει και πολλές ομορφιές η Αθήνα.

Έχεις μεγάλη αναγνωρισιμότητα και καλές κριτικές ως ηθοποιός. Ποια ανάγκη σε οδήγησε στο πέρασμα στην διεύθυνση παραγωγής, βάζοντας την καριέρα σου, ως ηθοποιός, σε δεύτερη μοίρα;

Δεν τα σκέφτηκα ιδιαίτερα τα πράγματα, δεν αποφάσισα ότι “τώρα θα κάνω παραγωγή και θα αφήσω το άλλο”. Γνωρίζοντας τον άντρα μου τον Τάσο (σ.σ. Αλεξόπουλο), που ήταν παραγωγός, είδα αυτή την πλευρά της δουλειάς μας και μου άρεσε πάρα πολύ. Γιατί, έχω πολλά τέτοια στοιχεία στον χαρακτήρα μου. Της οργάνωσης, της υπευθυνότητας, μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με το οικονομικό κομμάτι της διαδικασίας, με τα νομικά κομμάτια. Και φυσικά η παραγωγή έχει κι ένα πολύ ωραίο κομμάτι που λέγεται επαφή με καλλιτέχνες, με σπουδαίους και διεθνείς καλλιτέχνες, πάρα πολλά ταξίδια, όλο αυτό μου φάνηκε πολύ δημιουργικό. Κι έτσι μπήκα σε αυτό το κομμάτι, χωρίς να το καταλάβω και με απορρόφησε πολύ, γιατί κάνουμε projects απαιτητικά και μεγάλα. Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω μετακόμισα στο Βερολίνο και δεν δούλευα πια στο θέατρο. Χωρίς να είναι μια καθαρή, απόλυτη απόφαση. Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι “του χρόνου θα ξανακάνω κάτι”. Αυτό το “του χρόνου” αργούσε, γιατί τα projects ήταν πολλά, τώρα που γύρισα πάλι στην Ελλάδα και ήρθε η ευκαιρία, ξαναπαίζω. Αν και νιώθω πως δεν έφυγα ούτε ένα λεπτό απ’ το θέατρο. Από την πρώτη παράσταση που έπαιξα ήδη ένιωσα σα να μην είχα φύγει απ’ τη σκηνή ποτέ. Οπότε είναι για μένα δυο παράλληλες καριέρες, που απλά για ένα διάστημα υπερίσχυσε η μία, για ένα διάστημα μπορεί να υπερισχύσει η άλλη, ή μπορεί να πηγαίνουν και οι δύο παράλληλα.

Με ποια κριτήρια διαλέγεις τις παραστάσεις στις οποίες συμμετέχεις;

Βρίσκομαι πλέον σε μια φάση ζωής, που έχω ολοκληρώσει πολλά πράγματα, επαγγελματικά είμαι πολύ ανεξάρτητη, οπότε δεν έχω την επαγγελματική ανάγκη να δουλέψω οπωσδήποτε. Βεβαίως έχω την εσωτερική ανάγκη και την ψυχική μου ανάγκη και φυσικά θέλω και να πληρώνομαι από το θέατρο. Αλλά έχω την πολυτέλεια, να το πούμε έτσι, πλέον να μπορώ να επιλέξω, αν θα δουλέψω ή όχι στο θέατρο. Οπότε, τα κριτήριά μου είναι: θέλω να δουλεύω με μια ομάδα ανθρώπων, με τους οποίους θα περνάμε καλά, θα σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, που θα τους εκτιμώ και θα με εκτιμούν. Αυτό είναι σίγουρα το πρώτο κριτήριο. Έπειτα το έργο και ο ρόλος να είναι κάτι που με ενδιαφέρει και με αγγίζει. Δεν με νοιάζει ο ρόλος να είναι πρωταγωνιστικός, έπαιζα για παράδειγμα για δυο χρόνια στην παράσταση “Ο Επισκέπτης”, στο θέατρο του «Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια, ο ρόλος μου ήταν σημαντικός, αλλά όχι ο πρωταγωνιστικός. Όμως με ενδιέφερε πολύ τόσο ο ρόλος όσο και το έργο. Μ’ ενδιαφέρει επίσης ο ρόλος να μην ανατρέχει σε μια τυποποίηση του παρελθόντος. Από την άλλη έκανα και έναν μονόλογο πέρσι το «Αντίο Μαμά», που θα συνεχιστεί και φέτος, που, ως μονόλογος ήταν τελείως επάνω μου. Με ενδιέφερε όμως, και σαν θέμα και σαν πείραμα δικό μου, δεν είχα ξανακάνει ποτέ έναν μονόλογο… Αυτά είναι τα κριτήριά μου.

Ποιος είναι, πιστεύεις, ο πρωτεύων ρόλος, ο σκοπός, το νόημα της τέχνης;

Η τέχνη είναι παρηγορία. Είναι ένα μέσον για να ευφραίνει την ψυχή του ανθρώπου, να μας προβληματίζει, να μας θέτει ερωτήματα, σίγουρα καθρεφτίζει την πραγματικότητα και την καθημερινότητά μας, ή μας δίνει τα μεγάλα μηνύματα για τις μεγάλες αρχές του ανθρώπου, είναι για να μας ξυπνάει, να μας θυμίζει ξανά από που ξεκινήσαμε και που πάμε. Το «ποιο είναι το νόημα της ζωής» είναι κάτι που πρέπει να υπενθυμίζεται στον άνθρωπο ξανά και ξανά, γιατί καθημερινά το χάνουμε. Είναι φυσιολογικό. Και πέρα από την προσωπική προσπάθεια του ανθρώπου να μην το ξεχνάει, είναι και η τέχνη, που του το θυμίζει. Το δρόμο μας τον έδειξαν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, που ασχολήθηκαν με τα πανανθρώπινα ζητήματα και όχι με τις μικρότητες της καθημερινότητας. Αυτό είναι ένα κομμάτι της τέχνης. Κι επιπλέον να μας εμπνεύσει, να μας κάνει να ξεφύγουμε, να “ταξιδέψουμε”, έστω και για λίγο με τη φαντασία μας, να αγαπήσουμε, να ερωτευτούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να διασκεδάσουμε, γιατί η διασκέδαση είναι πολύ σημαντικό πράγμα στη ζωή του ανθρώπου. Όταν κάποια θέατρα αποφάσισαν, όταν έγινε το μεγάλο δυστύχημα στα Τέμπη να μην γίνονται οι θεατρικές παραστάσεις, εγώ δεν ήμουν σύμφωνη. Γιατί πίστευα -και πιστεύω- πως αν οι άνθρωποι δεν βρουν μια διέξοδο σε αυτή τη συναισθηματική μαυρίλα, που μας είχε όλους φορτώσει, θα φτάναμε πια στο αδιέξοδο. Είναι μια διέξοδος η Τέχνη, είναι παρηγορία της ψυχής. Πάντα και παντού στα δύσκολα, στους πολέμους για παράδειγμα, οι άνθρωποι κάναν Τέχνη και επέδειξαν τεράστια δημιουργία, υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες, για να ξεφύγουν από τη λύπη, τη ζοφερότητα, από την καταπίεση, από τα αδιέξοδα. Και μιλάμε πάντα για την Τέχνη, όχι την φτηνή διασκέδαση.

Μουσικός δεν έχεις υπάρξει. Ποιες είναι οι μουσικές σου προτιμήσεις;

Μουσικός όχι, δεν υπήρξα. Είχα ξεκινήσει μικρή να μαθαίνω πιάνο για κάποια χρόνια, αλλά δυστυχώς το εγκατέλειψα. Λέω δυστυχώς γιατί εκ των υστέρων ένιωσα πως θα ήθελα πολύ να παίζω ένα μουσικό όργανο, και το πιάνο είναι ένα όργανο που μ’ αρέσει πάρα πολύ. Τα γούστα μου πάντως κινούνται γενικώς στην ροκ, μ’ αρέσει και η ποπ, στο mainstream κομμάτι, δεν είμαι στο πολύ σκληρό, αλλά μ’ αρέσει, ακούω και hard rock ή και metal. Δεν ακούω πολύ ελληνική μουσική, με εξαιρέσεις κάποιους καλλιτέχνες που κινούνται κι αυτοί στο πλαίσιο που περιέγραψα, στη ροκ, στη metal. Μ’ αρέσει πολύ και η κλασική μουσική και η τζαζ και η ηλεκτρονική… Είμαι και με τις διαθέσεις μου. Επίσης έχω αδυναμία στα musicals. Μ’ αρέσει γενικά να ακούω ψαγμένα projects.

Το Piano City Athens, που φέτος θα διαρκέσει από την Πέμπτη 16 Μαΐου, μέχρι και τη Δευτέρα 20 Μαΐου όπως βλέπω, απλώνεται σε Ωδεία, Νοσοκομεία, Κολέγια, Αεροδρόμια, Συναυλιακούς Χώρους, Καλλιτεχνικούς Πολυχώρους, Πλατείες, Ξενοδοχεία, Πάρκα, Δρόμους, Ιδρύματα, Πολιτιστικά Κέντρα, προαύλια Εκκλησιών, Στούντιο, Δημαρχεία, Μουσεία, σπίτια, ακόμα και στον Εθνικό Κήπο και στο Φράγμα του Μαραθώνα. Ανοίγεται το Piano City Athens, ή είναι η ιδέα μας;

Ανοίγεται, ανοίγεται! Φέτος έχουμε περισσότερα events από πέρσι και περισσότερους χώρους και αποφασίσαμε να το ανοίξουμε λίγο και χρονικά, από τριήμερο που ήταν πέρσι να γίνει πενθήμερο, ώστε ο κόσμος να παρακολουθήσει όσο γίνεται περισσότερα events. Γιατί, κακά τα ψέματα, όταν έχεις τόσο πολλές εκδηλώσεις, αναπόφευκτα πολλές απ’ αυτές γίνονται ταυτόχρονα, σε διαφορετικά σημεία. Οπότε επειδή υπάρχουν πολλές εκδηλώσεις που πολύς κόσμος θέλει να τις παρακολουθήσει, προσπαθήσαμε όσο μπορούμε να ανοιχτούμε. Και χωροταξικά, αφού στη συνείδηση του κόσμου η Αθήνα δεν είναι μόνο το κέντρο, αλλά και τα προάστια, τα περίχωρα, ακόμα και οι κοντινοί και όμοροι δήμοι. Μ’ αυτό το σκεπτικό θέλαμε να ανοιχτούμε και σε άλλες γειτονιές και σε άλλες περιοχές, να μην πρέπει ο άλλος να μπει μέσα στην κίνηση μία ώρα για να έρθει να δει κάτι απ’ το Piano City, αλλά να έχει την ευκαιρία να το δει κάπου πιο κοντά σε εκείνον. Φέρνω σαν παραδείγματα τις συναυλίες στην πλατεία στο Λαύριο, στο Φράγμα του Μαραθώνα που μας αρέσει πολύ που θα γίνει, είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, είναι πολύ πρωτότυπο σαν χώρος και σαν εμπειρία, ο Λόφος του Λυκαβηττού, κι αυτό μας αρέσει πολύ, sunset concept στον Άη-Γιώργη, θα είναι πολύ ωραίο και ιδιαίτερο, αλλά και το Cosmos Laser show στο Experience Park στο Ελληνικό.. Οπότε, όσο προσθέτουμε χώρους, τόσο ανοιγόμαστε και άρα τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες έχει ο κόσμος να παρακολουθήσει, να προλάβει να δει αυτό που του αρέσει.

Το σημαντικό πάντως για μένα, πέρα από το χρονικό και χωροταξικό άνοιγμα που είναι σαφές, είναι το γεγονός πως βλέπω και τεράστια ποικιλία στις μορφές και τους τρόπους και τους συνδυασμούς που προβάλλεται το πιάνο. Το ότι, για παράδειγμα, ένα από τα events είναι “Ο Καραγκιόζης παίζει πιάνο”, μια παράσταση θεάτρου σκιών, μιας παραδοσιακής τέχνης, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν μέχρι και avant garde concepts…

Ναι, έχουμε μεγάλη ποικιλία, αυτό προσπαθούμε, γιατί το πιάνο δεν είναι ένα όργανο μόνο για μια κλασική ορχήστρα, ή και σόλο για την κλασική μουσική μόνο. Το πιάνο είναι ένα όργανο στο οποίο μπορείς να ερμηνεύσεις τα πάντα. rock’n’roll, τζαζ, fusion… ό,τι θέλεις. Και στη μορφή του synthesizer, βεβαίως, που και αυτό «πιάνο» είναι. Την επιδιώκουμε την ποικιλία, ώστε να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε όσο περισσότερο κόσμο. Κάποιοι φοβούνται το κλασικό, το νιώθουν ίσως έξω απ’ αυτούς. Αλλά θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν και κάτι άλλο. Βέβαια το ότι είναι δωρεάν αυτά τα κονσέρτα και ανοιχτά στο πλατύ κοινό, δίνει την ευκαιρία και σε ανθρώπους που δεν έχουν ξανακούσει ποτέ τους ένα κλασικό ρεσιτάλ μουσικής να βρεθούν εκεί γιατί είναι κοντά τους και να  έχουν μια διαφορετική εμπειρία. Να δουν πως δεν είναι κάτι που είναι τόσο ξένο, και να νιώσουν πως “μπορεί και να μ’ αρέσει”. Αυτός είναι και ο στόχος που γίνονται οι συναυλίες δωρεάν, γιατί κατά τ’ άλλα εγώ πιστεύω ότι για την τέχνη πρέπει να πληρώνει κανείς. Αλλά χρειαζόμαστε και τέτοιου είδους δράσεις, που να φέρνουν τον κόσμο κοντά στη μουσική και να τον μαθαίνουν, να του δίνουν ερεθίσματα. Και ένα μικρό ποσοστό να πάρει ένα ερέθισμα για κάτι διαφορετικό στη ζωή του είναι μια επιτυχία νομίζω.

Ποιο σκοπό έχει το Piano Athens City;

Πρωταρχικά το να δώσουμε χαρά στον κόσμο. Μια στιγμή χαράς στην καθημερινότητά του. Και σε αυτόν που ξαφνικά θα βρεθεί μπροστά  σε ένα ρεσιτάλ πιάνου, γιατί έτυχε και έκανε την καθημερινή του βόλτα του στον Εθνικό Κήπο, με τα παιδάκια του, ή με τα σκυλάκια του, και σε αυτόν που επί τούτου θα έχει επιλέξει, γιατί γνωρίζει για το Φεστιβάλ, να πάει να δει κάτι, να περάσει μία ώρα όμορφα, ακούγοντας μουσική από σημαντικούς και καλούς επαγγελματίες πιανίστες και μουσικούς. Επιπλέον θα φέρουμε κοντά ένα τελείως ετερόκλητο κοινό, διαφορετικών ηλικιών και ενδιαφερόντων. Αυτός είναι ο στόχος του Piano Athens City. Και να δώσει ερέθισμα σε παιδιά, σε νέους, ν’ ακούσουν κάτι διαφορετικό. Επίσης μέσα στους στόχους του είναι να δοθεί και μια ευκαιρία στους καλλιτέχνες να συμμετάσχουν σε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουν συνηθίσει, που δεν είναι η κλασική μορφή της συναυλίας σε μια αίθουσα, τους δίνει μεγάλη χαρά αυτό. Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που βλέπουν σε αυτό μιαν ευκαιρία να δοκιμάσουν κι αυτοί τη δική τους δημιουργικότητα σε έναν διαφορετικό χώρο, με διαφορετικές συνθήκες, που είναι σαφώς πιο δύσκολες απ’ ότι στην ηρεμία, που επικρατεί σε μια αίθουσα συναυλιών…

…ή και πιο εύκολες, αν πρόκειται για το σπίτι τους…

Ναι, τα house concerts πάλι είναι ένας θεσμός, που τον φέρνουμε στην Ελλάδα για να τον γνωρίσουμε. Στο εξωτερικό υπάρχει, σε διάφορες χώρες. Εδώ δεν το γνωρίζουμε. Πέρσι είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Η λαχτάρα του κόσμου για προσέλευση στα house concerts ξεπέρασε κατά πολύ την χωρητικότητα του σαλονιού του σπιτιού του καλλιτέχνη… Ο κόσμος αγάπησε πολύ αυτή την ευκαιρία, να βρεθεί σε απόσταση αναπνοής με τον καλλιτέχνη και μετά να έχει τη δυνατότητα να συνομιλήσει μαζί του. Ήταν πάρα πολύ ωραίο και για τους καλλιτέχνες και για το κοινό!

Ποια ήταν η απήχηση του περσινού, πρώτου Piano City Athens;

Ήταν πάρα πολύ μεγάλη η απήχηση! Σ’ αυτό μας βοήθησε πολύ και ο Τύπος, και τα ΜΜΕ, που πραγματικά το αγκάλιασαν και το προέβαλαν. Αυτό βοήθησε στο να το μάθει ο κόσμος, να έχουμε μεγάλη προσέλευση θεατών. Και τα σχόλια που ακούσαμε ήταν πολύ θετικά, αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο. Αυτό εξάλλου ήταν που μας έδωσε τη δύναμη και την ώθηση για να πούμε πως “ναι, αυτό θέλουμε να το κάνουμε θεσμό, όπως υπάρχει και σε άλλες χώρες”.

Ποιες οι διαφορές του, οι εκπλήξεις σε σχέση με το περσινό πρώτο Piano City Athens;

Έχουμε μεγαλύτερη ποικιλία στο πρόγραμμα, στα διαφορετικά είδη και σε χώρους ιδιαίτερους, που έχουν προστεθεί, συνολικά πάνω από 100 δωρεάν κοντσέρτα. Όπως ένα μεγάλο project, το «Cosmos» Lazer Show and Piano, με χορογραφημένο show φωτός και lazer, του οποίου η πρεμιέρα θα είναι στο The Ellinikon Experience Park την Παρασκευή 17 Μαΐου, και  το Σάββατο 18 Μαΐου το παρουσιάζουμε στο Πεδίο Του Άρεως, στην πλατεία Οικονομίδη. Είναι μια μεγάλη παραγωγή, που δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ ξανά, σε μουσική του καλλιτέχνη Victor, που θα το ερμηνεύσει ζωντανά. Και έχουμε προσθέσει και κάποια special events, τα οποία θα είναι με εισιτήριο, όπως η παράσταση θεάτρου σκιών, “Ο Καραγκιόζης παίζει πιάνο”, για τα παιδιά και την οικογένεια, η μουσικοχορευτική παράσταση “ΜAΖΙ”, με τον συνθέτη και πιανίστα Θοδωρή Οικονόμου και την Μαριάννα Καβαλλιεράτου που είναι χορεύτρια, χορογράφος και συνεργάτις του Bob Wilson εδώ και πολλά χρόνια, κι αυτό κάτι πολύ πρωτότυπο, είναι μια τρίωρη παράσταση, στην οποία το κοινό μπορεί να μπαίνει, να βγαίνει, να κάθεται όση ώρα θέλει, να μιλάει, να συμμετέχει, να γίνεται μέρος αυτής της βιωματικής παράστασης, της οποίας η μουσική και η χορογραφία θα δημιουργούνται εκείνη τη στιγμή. Ο ένας ακουμπάει πάνω στον άλλον, ο συνθέτης συνθέτει πάνω στην χορογραφία και η χορογραφία γίνεται πάνω στη σύνθεση. Ένα πολύ διαφορετικό project από δύο πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες. Έχουμε ακόμα στην αυλή του Πολυχώρου ΠΛΥΦΑ το τζαζ κουαρτέτο με το Χρίστο Παπαγεωργίου και τον Αναστάσιο Πάππα, τους δύο αυτούς φοβερούς πιανίστες, που δημιουργούν ένα crossover project με διάφορα στυλ μουσικής, κλασικό, τζαζ, fusion, μπλουζ, το “Blues Moon”, βραδινή open-air συναυλία.

Ποιες άλλες εκδηλώσεις/παραγωγές της Robin4Arts, την οποία διευθύνεις  περιμένουμε στην Αθήνα; Υπάρχουν ανάμεσα σε αυτές και θεατρικές παραστάσεις, όπου θα σε δούμε με την πρωταρχική ιδιότητά σου, αυτή της ηθοποιού;

Φοβάμαι πως δεν έχω κάτι ανακοινώσιμο. Κάθε χρόνο στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβριο έχουμε τη συναυλία Classic Rock, σε συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα. Ελπίζουμε ότι θα την κάνουμε και φέτος, αλλά δεν έχουν βγει ακόμα τα αποτελέσματα, τα οποία περνούν από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο προς έγκριση… Λογικά θα εγκριθεί, όπως κάθε χρόνο, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το προεξοφλήσουμε, άρα να το ανακοινώσουμε. Επίσης δουλεύουμε στην κατεύθυνση του να γίνει το Piano City και σε άλλες πόλεις στην Ελλάδα. Κι αυτό το κομμάτι έχει ήδη πολύ δουλειά, γιατί πρέπει να ταξιδεύουμε, να έχουμε επαφές με τις τοπικές Αρχές, ώστε να βρεθεί η χρηματοδότηση και η στήριξη. Έχουμε και κάποιες θεατρικές παραγωγές, οι οποίες όμως είναι ακόμα στα σκαριά, οπότε και πάλι δεν είναι ανακοινώσιμες… Σχέδια υπάρχουν πολλά. Και για δύο παραγωγές που έχουν να κάνουν με τη μουσική και αφορούν στα παιδιά και την οικογένεια και μια θεατρική παράσταση για ενήλικες, αλλά είναι ακόμα στα σχέδια.

Έχει ξεπεραστεί πλέον το ταμπού γυναίκα-διευθύντρια-παραγωγός; Βρήκες δυσκολίες, λόγω φύλου, στη μέχρι τώρα πορεία σου;

Νομίζω πως το ταμπού δεν έχει ξεπεραστεί. Δεν έχω δυσκολίες με την έννοια πως δεν θα κάνω αυτό που θέλω, γιατί είμαι πάρα πολύ επίμονος σαν άνθρωπος και πολύ δυναμική. Αλλά υπάρχει κάποιες φορές μια απαξίωση, υπάρχουν κάποιοι που, όταν είσαι δυναμική και απαιτείς κάποια πράγματα στη δουλειά σε κοιτάνε με μισό μάτι. Όμως σε ένα μεγάλο βαθμό θεωρώ ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ. Έχω πάρα πολύ καλούς συνεργάτες και πολύ καλούς άντρες συνεργάτες, οι οποίοι με σέβονται απόλυτα, συνδημιουργούμε, συμπορευόμαστε και ενισχύουμε ο ένας τον άλλον. Αυτό το θέμα έχει αρχίσει και μπαίνει σε μια πολύ θετική πορεία εξέλιξης. Τουλάχιστον στο χώρο μας, εκεί που κινούμαστε. Γιατί κακά τα ψέματα, λίγο παραέξω, τα πράγματα δεν είναι καλά. Το βλέπουμε καθημερινά, με όλα αυτά που συμβαίνουν κι ακούμε. Και που πλέον ακούγονται, γιατί πάντα συνέβαιναν τέτοια και χειρότερα, αλλά δεν ακουγόντουσαν.

Υπάρχουν καλλιτεχνικές φιλοδοξίες που ακόμα δεν έχεις υλοποιήσει;

Δεν είναι θέμα φιλοδοξίας ακριβώς. Θέλω απλά να μπορώ να συνεχίζω να κάνω θέατρο, θέλω να παίζω ρόλους που μου αρέσουν και με γεμίζουν, αλλά δεν θα σου πω πως θέλω να παίξω στην Επίδαυρο οπωσδήποτε, ή θέλω να παίξω τον τάδε ρόλο. Θέλω να συνεχίσω να υπάρχω στο θέατρο, στον καλλιτεχνικό χώρο, να μου δίνονται οι ευκαιρίες, ή να ανοίγω εγώ τους δρόμους και να παίρνω τις ευκαιρίες. Χωρίς κάτι βαρύγδουπο. Και το σινεμά μ’ αρέσει πολύ και θέλω να ξαναμπώ στο σινεμά και η τηλεόραση μ’ αρέσει, τη θεωρώ ως ένα πολύ σημαντικό μέσον και που μπορείς και εκεί να κάνεις πράγματα που να έχουν μια ποιότητα. Αυτά είναι κομμάτια που θα ήθελα να τα ξαναρχίσω. Αλλά μέχρι εκεί φτάνουν οι φιλοδοξίες μου. Οι καλλιτεχνικές!

Ποια είναι τα παράπονά σου από το χώρο της τέχνης, στον οποίο ζεις και αναπνέεις;

Είμαι ένας άνθρωπος που γενικά αποφεύγω τα αρνητικά πράγματα και δεν παραπονιέμαι. Θα έλεγα πάντως πως, όχι στον ιδιωτικό τομέα, αλλά στο επίπεδο των φορέων, των παραγωγών, όλων αυτών που γίνονται και χρηματοδοτούνται από φορείς, από φεστιβάλ κλπ, βλέπω να υπάρχει ακόμα μια κατεστημένη κατάσταση. Δηλαδή βλέπουμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να παίρνουν τις μεγάλες παραγωγές, να παίζουν στα μεγάλα θέατρα, στα κρατικά θέατρα… Έχει γίνει άνοιγμα, βεβαίως, και προς τους νέους καλλιτέχνες, δίνεται ένα βήμα, αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθούμε σε κάποια θέατρα να βλέπουμε τους ίδιους και τους ίδιους καλλιτέχνες, τους φίλους και τους γνωστούς των ανθρώπων που διευθύνουν τα φεστιβάλ. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερο άνοιγμα. Υπάρχουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες, πολύ αξιόλογοι, που πρέπει κι αυτοί να βγουν μπροστά.

Κι επειδή το Yellow Box είναι μπροστά απ’ την εποχή του, πριν ακόμα ξεκινήσει το δεύτερο Piano City Athens, να σε ρωτήσω αν υπάρχουν ήδη εξίσου καινοτόμες και πρωτοποριακές ιδέες για το Piano City Athens του 2025;

Το σίγουρο είναι ότι θα γίνει το Piano City το 2025, γιατί και η περσινή χρονιά, και η ανταπόκριση που έχουμε μέχρι τώρα για το φετινό Piano City μας δείχνει ότι είναι ένα project που αξίζει κανείς να παλέψει να το κάνει θεσμό, και λέω να παλέψουμε με την έννοια να πείσουμε και άλλους κρατικούς φορείς να συμβάλλουν στη βιωσιμότητα αυτού του φεστιβάλ. Αυτός είναι ο λόγος που φέτος κάνουμε και κάποια, πολύ λίγα, events με εισιτήριο. Για να βοηθήσουμε τη βιωσιμότητα του φεστιβάλ. Έχουμε εκατό δωρεάν συναυλίες, είπαμε να κάνουμε και τέσσερεις-πέντε, στις οποίες θα βάλουμε ένα εισιτήριο. Πάντα θα υπάρχει κόσμος που θα μπορέσει να πληρώσει αυτό το εισιτήριο και να βοηθήσει τη συνέχιση του φεστιβάλ. Θέλουμε πολύ να πετύχουμε μια συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας, γιατί έχουμε πολλά σχολεία που ήθελαν να συμμετέχουν στο Piano City. Κι ενώ δεν ήταν μέσα στις σκέψεις μας αρχικά, επειδή μας βρήκαν κάποιοι δάσκαλοι, καθηγητές, που έμαθαν για το φεστιβάλ και που έχουν την όρεξη και την αγάπη να κάνουν κάτι διαφορετικό με τους μαθητές τους, θέλουμε να κάνουμε μια συζήτηση με το Υπουργείο Παιδείας να εξασφαλίσουμε πως τις μέρες του φεστιβάλ θα γίνονται εκδηλώσεις και σε κάποια σχολεία. Όσα θέλουν. Αυτό θέλει την στιβαρή υποστήριξη του Υπουργείου. Γιατί και την υποδομή δεν έχουν τα σχολεία, πολύ λίγα σχολεία έχουν μέσα ένα πιάνο, ας πούμε. Άρα το εγχείρημα προϋποθέτει ένα κόστος. Όμως αξίζει τον κόπο. Γιατί μες στα σχολεία υπάρχουν τα καινούρια ταλέντα. Αυτοί θα είναι οι επόμενοι μουσικοί ή οι νέοι λάτρεις της τέχνης. Το θεωρώ πολύ σημαντικό να πάμε στην καρδιά της εκπαίδευσης. Αυτό λοιπόν είναι ένα κομμάτι που θα παλέψουμε για το χρόνου. Επίσης θα επιδιώξουμε να κάνουμε συνεργασίες και με τα άλλα Piano City σε παγκόσμιο επίπεδο και να κάνουμε ανταλλαγές καλλιτεχνών, πιανιστών, να φέρουμε κάποιους πιανίστες από το εξωτερικό και αντίστοιχα να προωθήσουμε δικούς μας, Έλληνες πιανίστες στο εξωτερικό. Είναι κάτι που το έχουμε ήδη συζητήσει με τα Piano City σε άλλες χώρες και με την κεντρική οργάνωση του Piano City, που εδρεύει στο Βερολίνο. Και βέβαια να επεκταθούμε και σε άλλα μέρη, ιδιαίτερα, απρόβλεπτα, είμαστε ανοικτοί σε προτάσεις από κάθε πλευρά. Και από τους καλλιτέχνες, και από φορείς, γιατί θέλουμε πάντα να έχει κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό. Επίσης δουλεύουμε, όπως είπα και πριν, στην κατεύθυνση του να γίνει το Piano City και σε άλλες πόλεις στην Ελλάδα.

Μαρία σε ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι επιτυχία!

Κι εγώ ευχαριστώ και αντεύχομαι!