Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι το Τρίο του Bill Evans της διετίας 1960-1961, με μπασίστα τον Scott LaFaro και ντράμερ τον Paul Motian, υπήρξε ένα από τα κορυφαία Τρίο της τζαζ. Και δικαίως!
Το βραχύβιο της συνεργασίας οφείλεται στον αιφνίδιο θάνατο του LaFaro, σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Ο Bill Evans κλονίστηκε από την απώλεια του φίλου και συνεργάτη του· αρχικά απομονώθηκε και σταδιακά επιδείνωσε την εξάρτησή του από την ηρωίνη. Παρ’ όλα αυτά, γρήγορα συνήλθε και συνέχισε τη δράση του μόνος του, με ποικίλες συνεργασίες (Herbie Mann, Jim Hall, Freddie Hubbard), όσο και με το νέο Τρίο του, με τον Chuck Israels στο μπάσο και τον Paul Motian στα τύμπανα. Αυτό το Τρίο θα κρατήσει μέχρι το 1962, ενώ μετά τη θέση του Motian θα πάρει ο Larry Bunker και μ’ αυτή τη μορφή το σχήμα θα κρατήσει μέχρι το 1965.
Είναι άξιο απορίας και αποτελεί μαύρη τρύπα στην ιστορία του Bill Evans, πως προέκυψε η ηχογράφηση του προκείμενου δίσκου, Trio 64, το 1964, με αυτή τη σύνθεση, δηλαδή με τον Gary Peacock στο μπάσο και τον Paul Motian στα τύμπανα…Πρόκειται για την πρώτη ηχογράφηση του Evans για λογαριασμό της Verve, που έλαβε χώρα στο διαβόητο nightclub και συναυλιακό χώρο Webster Hall της Νέας Υόρκης, που ήδη χρησιμοποιούταν και ως στούντιο ηχογραφήσεων.
Εντούτοις, αυτό που μετράει δεν είναι γιατί έγινε έτσι αυτή η ηχογράφηση, αλλά το γεγονός ότι έγινε, γιατί, κατά τη γνώμη μου, το Trio 64 είναι ένας σπουδαίος δίσκος για πολλούς λόγους. Πρώτα-πρώτα το ρεπερτόριο. Ούτε μια σύνθεση των μελών του Τρίο εδώ. Όλα τα κομμάτια είναι τζαζ και κυρίως ποπ στάνταρντς, ποικίλων προελεύσεων, από συνθέσεις για καρτούνς (“Little Lulu”), τραγούδια από θεατρικές παραστάσεις και μιούζικαλς (και για το Broadway), μέχρι, λόγω των ημερομηνιών της ηχογράφησης, του “Santa Claus Is Coming To Town”!!! Παιγμένα όλα σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και έγιναν αυτοστιγμεί τζαζ στάνταρντς! Η επιλογή των κομματιών δίνει στην ηχογράφηση ένα τόνο ελαφρύ και χαρούμενο, πράγμα που συνήθως απουσιάζει από τις βαθιές και μελαγχολικές ηχογραφήσεις του πιανίστα.
Δεύτερο, το line-up της ηχογράφησης. Το δέσιμο μεταξύ Evans και Motian είναι φυσικό, έπειτα από τόσα χρόνια συνεργασίας, το αξιοπερίεργο –και υπέροχο– εδώ είναι το δέσιμο των εν λόγω κυρίων με τον νεοεισελθόντα Peacock! Ακούγονται οι τρεις τους σαν να παίζουν χρόνια μαζί, η χημεία τους είναι εξαιρετική, γιατί προφανώς κάποια μουσική συγγένεια τους συνδέει. Γι’ αυτό και είναι άξιο απορίας γιατί δεν ξανασυνεργάστηκαν… Ο Gary Peacock υπήρξε εξαιρετικό ταλέντο και το απέδειξε πολλάκις αργότερα. Ίσως για τους φανατικούς του Bill Evans να μην αγγίζει τα ύψη του Scott LaFaro, όμως για μένα είναι εκατό τοις εκατό εντός θέματος, με ιδιαίτερο ύφος που «κολλάει» πολύ καλά με τα παιξίματα των άλλων δύο και που, κυρίως, εξυπηρετεί τα συγκεκριμένα κομμάτια που επιλέχθηκαν.
“Little Lulu”. Το Τρίο παίζει λες και πρωταγωνιστεί το ίδιο στο εν λόγω καρτούν: Το πιάνο, παιχνιδιάρικο και συγκοπτόμενο, πετάει, το μπάσο, παρακολουθεί και «χτυπάει» καίρια, τα τύμπανα νευρικά, πότε προηγούνται και προκαλούν και άλλοτε ακολουθούν τη μελωδία. Το σόλο του μπάσου είναι εξαιρετικό.
“A Sleeping Bee”. Ο Evans απλώνει τη μελωδία και αναπτύσσει έναν χαλαρό ρυθμό πάνω στον οποίο παιχνιδίζουν οι άλλοι δύο. Ενόσω το μπάσο σολάρει, το πιάνο και τα τύμπανα ακούνε και αντιδρούν για να τονίσουν, να βάλουν πλάτη, να προκαλέσουν. Το πιάνο περνάει κάτι ύπουλα, σκοτεινά ακόρντα.
“Always”. Υπέροχη μελωδία και υπέροχα παιξίματα. Η αποθέωση του συγχρονισμού.
“Santa Claus Is Coming To Town”. Ένα αριστούργημα της post bop, προκύπτει από ένα κέλευσμα της εποχής (Χριστούγεννα).
“I’ll See You Again”. Λόγω του ζωηρού waltz ρυθμού του, που ρέει, αφήνει πλήρη ελευθερία στους παίκτες να διανθίζουν, χωρίς να υπονομεύουν την ούτως ή άλλως συναισθηματική μελωδία.
“For Heaven’s Sake”. Η εκτέλεση έχει αυτό το πολύτιμο decadence του κομματιού που κλείνει μια συναυλία, ενόσω ο σερβιτόρος γυρίζει τις καρέκλες πάνω στα τραπέζια κι ένα ερωτευμένο ζευγάρι τον έχει πάρει αγκαλιά στον καναπέ.
“Dancing In The Dark”. Η ίδια συνταγή, που ακολουθείται σε όλο το δίσκο, μόνο που εδώ το πιάνο του Evans κάνει όλο το παιχνίδι, αεικίνητο, μελωδικό, αντιστικτικό ενίοτε και τόσο εντυπωσιακό, που αφήνει τους άλλους δύο στο ρόλο του καλού και πιστού συνεργάτη.
“Everything Happens To Me”. Μια υπέροχη μπαλάντα, αφαιρετική, πλούσια σε μελωδία και δεξιοτεχνία. Το ευαίσθητο και εσωστρεφές πιάνο του Evans χορεύει ανάμεσα στις στιβαρές και ακριβείς μελωδικές γραμμές του μπάσου και το στακάτο μπιτ των ντραμς.
Στο Trio 64 γινόμαστε μάρτυρες μιας εκπληκτικής μουσικής συνομιλίας. Οι παίκτες είναι κουλ, αλλά και σε εγρήγορση. Αντιδρούν ή κάνουν πάσες, αναλόγως. Υπάρχει μια διαδραστικότητα. Όπως σε ένα workshop, το πράγμα είναι ζωντανό. Γεννιέται εκείνη την ώρα. Ζούμε έναν αναβρασμό, με την καλύτερη του όρου έννοια.
Την παρουσίαση του δίσκου, κάνει ο Νίκος Τζαβέλλας και συμπεριλαμβάνεται στο δέκατο τεύχος του YELLOWBOX που κυκλοφορεί στα περίπτερα._YB
