Υπάρχουν albums, των οποίων η αξία τους αναγνωρίζεται αμέσως, από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας τους, επειδή καθορίζουν έναν καινούργιο προσανατολισμό. Υπάρχουν, επίσης, τα albums που η αξία τους αντανακλάται μόνιμα σε βάθος χρόνου. Στην τελευταία κατηγορία εντάσσεται το ομώνυμο ντεμπούτο των Black Sabbath που φέτος, στις 13 Φεβρουαρίου, έσβησε τα 50 του κεράκια.
Η δημιουργία των Black Sabbath συντελέστηκε το 1968 στην εργατική περιοχή του Aston στο Birmingham. Οι John Michael (Ozzy) Osbourne, Frank Anthony (Tony) Iommi, Terrence Michael (Geezer) Butler και William Thomas (Bill) Ward ξεκίνησαν τα blues τζαμαρίσματα αρχικά ως Polka Tulk και έπειτα ως Earth. Το 1969 ήταν, όμως, το έτος που μπήκε το νερό στ’ αυλάκι. Ο Iommi έχοντας ενταχθεί για μικρό διάστημα στους Jethro Tull, αποφάσισε ότι τα power chords του δεν ταίριαζαν με την καινούργια του μπάντα. Οπότε, επιστρέφει πίσω στους παλιούς του φίλους. Επηρεασμένοι κυρίως από τους Blue Cheer, Atomic Rooster και Cream, δηλωμένοι οπαδοί των Led Zeppelin, αλλάζουν το όνομά τους από Earth σε Black Sabbath (δάνειο από την ομώνυμη horror ταινία του Mario Brava). Ο Butler έγραψε κάποιους από τους πιο σκοτεινούς στίχους που είχαν γραφτεί ποτέ και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ηχογράφησαν μέσα σε δύο μέρες τη μουσική που είχαν ετοιμάσει. Το Black Sabbath έφτασε στο No 8 της Αγγλίας και στο No 23 στις ΗΠΑ εκείνη τη χρονιά.
Black Sabbath, Vertigo, 1970 front
Οι ιστορικοί της rock μουσικής αναφέρουν ότι τα blues της Γηραιάς Αλβιώνας καθορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον Eric Clapton. Βετεράνος της τοπικής σκηνής, κολλητός φίλος του Hendrix, φιλτράρισε τα στυλ παιξίματος των κιθαριστών του αμερικάνικου Νότου, με αποτέλεσμα να δείξει τον τρόπο που πρέπει να παίζονται τα blues από τους λευκούς κιθαρίστες. Στην ίδια κατηγορία μπορούμε να εντάξουμε και τον John Mayall. Τέλος, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι το 1969 αποτέλεσε σημείο καμπής των εξελίξεων, διότι ο Jimmy Page κιθαρίστας των Zeppelin ξεδίπλωσε το ταλέντο του, απογειώνοντας τη rock μουσική και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ταυτόχρονα.
Είθισται να πιστεύεται ότι το ομώνυμο album των Sabbath απέκτησε τη δική του δυναμική λόγω της occult θεματολογίας και της γενικότερης αισθητικής. Ξεχώρισε, όμως, από τα albums εκείνης της χρονιάς για διαφορετικούς λόγους. Τα στοιχεία που κέρδισαν την προσοχή του κοινού και των κριτικών οφείλονται στο στυλ παιξίματος των Iommi και Butler. Ο αριστερόχειρας Iommi, έχοντας απωλέσει λόγω εργατικού ατυχήματος τις άκρες του μέσου και παράμεσου δαχτύλων του δεξιού του χεριού, μελετώντας εντατικά το στυλ του Django Reinhardt, κούρδισε την κιθάρα του χαμηλότερα απ’ ό,τι συνηθιζόταν και προσέγγισε τα μακρόσυρτα blues με διαφορετικό τρόπο. Το άλλο αξιοσημείωτο ατού των Sabbath ήταν το στακάτο, θα λέγαμε, παίξιμο του Butler, ο οποίος όντας κιθαρίστας, δε γνώριζε επαρκώς τα μυστικά των blues και jazz μοτίβων στο μπάσο.
Το συγκεκριμένο album αποτελεί γενικότερα έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της rock μουσικής επειδή παρουσιάζει τη μετάβαση από τα blues στην πιο σκληρή τους έκφανση, αυτή του heavy metal. Θεωρείται, όμως, ότι είναι ένας από τους δίσκους που η επιρροή του εξαπλώθηκε έξω από τα όρια του είδους που δημιούργησε, επηρεάζοντας και καλλιτέχνες όπως τον Frank Zappa, ακόμη και τους Nirvana. Είναι ένας δίσκος που ακούγεται τόσο φρέσκος, ακόμη και μετά το πέρασμα μισού αιώνα._
Γιώργος Τρίγκας.
