Στα περισσότερα αριστουργήματα, εκτός από την αξία του δημιουργού, αναμφισβήτητα και στην περίπτωση του Ellington, υπάρχει ένας ή περισσότεροι τυχαίοι παράγοντες που δημιουργούν αυτό το εκρηκτικό μείγμα που εισπράττουμε ως αριστούργημα. Ας μαζέψουμε λοιπόν αυτά τα τυχαία στοιχεία-παράγοντες που δημιουργούν μια δεξαμενή δημιουργικού καυσίμου.
Απόγευμα Φεβρουαρίου 1959, σπουδαία χρονιά για την jazz που μεσουρανεί. COLUMBIA STUDIOS N.Y. Ένα υπέροχο σημείο συνάντησης μεγάλων δημιουργών και μια μεγάλη κουζίνα που μαγειρεύονται μεγάλες μουσικές. Ο Ellington με την ορχήστρα του γυρνούν στο studio, μετά από μεγάλη παραμονή στην Florida, με σκοπό να γράψουν 4 νέες συνθέσεις, οι οποίες θα είναι μέρος υλικού για κάποιο μελλοντικό album. Μέχρι εδώ τίποτα δεν συνηγορεί στη δημιουργία του jazz party. Μπαίνοντας στο studio ο Duke αντικρίζει δεκάδες μουσικούς και φίλους, ανάμεσά τους τον μεγάλο Dizzy Gillespie τον πολύ Jimmy Rushing που λατρεύει τον Duke και τις big band καθώς και τον Jimmy Jones, που απλά έτυχε να περνά.
Οι περκασονίστες πετάνε από πάνω τους τον βαρύ μανδύα της κλασικής και στήνουν έναν μουσικό τοίχο πίσω από την μπάντα του Duke παίζοντας δαιμονισμένα τα ξυλόφωνα, τις μαρίμπες και κάθε άλλου είδους μικρό κρουστό, δημιουργώντας αυτή τη γλυκιά και ρυθμική αντίθεση που συνδυάζεται άψογα με τον ήχο της υπόλοιπης μπάντας. Το maleroba spank ανοίγει νέους ηχητικούς ορίζοντες στην jazz και ωθεί το συνθετικό μεγαλείο του Duke σε νέα επίπεδα. Το πάρτι ξεκίνησε!!!
Τα τρία επόμενα κομμάτια συμπληρώνουν την “toot suite” η οποία είχε γραφτεί την προηγούμενη χρονιά. Το πρώτο μέρος της ανεβάζει τους τόνους με τη βοήθεια του Brett Woodman στο τρομπόνι. Ακολουθεί το “red carpet” το οποίο δικαιώνει το όνομά του γιατί το rhythm section στρώνει ένα ρυθμικό χαλί πάνω στο οποίο πατούν οι σολίστες για να μας κόψουν κυριολεκτικά την ανάσα. Φτάνουμε στο τελευταίο μέρος “ready to go” η μπάντα ξεκινά χλιαρά αφήνοντας χώρο στο απέραντο ταλέντο του Paul Gonzalves, ο οποίος μας προσφέρει μια από τις καλύτερες σόλο ερμηνείες της καριέρας του. Όσα έχουν προηγηθεί, οδηγούν τους θαμώνες του πάρτι να συνεχίσουν τα μαγικά τους.
Ξεκινάμε λοιπόν την B side. Έρχεται η ώρα του Dizzy Gillespie. Ο Ellington διαλέγει το U.M.M.G. (Upper Manhattan Medical Group) κομμάτι αφιερωμένο στον Dr. Arthur Logan ο οποίος βρισκόταν στο studio. All of me, ήρθε η ώρα του Johnny Hodges να δικαιώσει τη φήμη του σαν ένα από τα μεγαλύτερα σαξόφωνα όλων των εποχών. “Tympertubably blue”, μια σειρά εννέα τυμπάνων στήθηκε για να προσφέρει στους οπαδούς του stereo τη μοναδική εμπειρία να ακούσουν σε πλήρη μουσική κλίμακα που απλώνεται σε όλο το ηχητικό φάσμα. Ο δίσκος κλείνει με το “Hello little girl” ένα blues κομμάτι που αφήνεται στα επιδέξια χέρια του Jimmy Rushing και του Jimmy Jones στο πιάνο που μας ταξιδεύουν στο νότο με ένα αργό γεμάτο υγρασία παίξιμο μέχρι που ο Duke βάζει το χέρι του και μαζί με τον jimmy Rushing να ανεβάζει στροφές και εντάσεις για να ακολουθήσει το πανδαιμόνιο της υπόλοιπης μπάντας.
Ένα πραγματικό αριστούργημα τόσο μουσικά όσο και ηχητικά, ένας μεγάλος Duke σε μια από τις κορυφαίες στιγμές του.
