Ήχος post punk, και ταυτόχρονα κάτι από καλό, αυθεντικό synthpop, μια αγάπη για την αντικουλτούρα και μια τάση προς έναν επιμένον, αχνά εκφρασμένο, νοσταλγικό ρομαντισμό, ορισμένες φευγάτες ιδέες, μια υποψία μπρίλιαντ σουρεαλισμού, πλήθος από χαοτικά group chat, πολλές χορευτικές διαθέσεις, άπειρα (πιθανολογώ) σουβλάκια, κι ακόμη πιο άπειρες ώρες σ’ ένα old school υπόγειο ηχογραφήσεων.
μια συνέντευξη με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του νέου άλμπουμ των “Echo Tides” “Ανδρομέδα FM”
ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ: αόρατες κορδέλες / ταράτσες/ φλώρικα πάρτι/ Kawasaki / synth / ποπ / pink is the new punk / πόλη / μικρή εσωστρεφής μελαγχολία/ επιθυμία/ χορός/
Με μια διάθεση αποκατάστασης των όποιων πληγέντων / απολεσθέντων ονείρων, κι ως εμπνευστές νέων, η μπάντα, επί τη εμφανίσει, απελευθέρωσε μια φάλαινα πάνω απ’ τις ταράτσες της πόλης, μια ουράνια boombox φάλαινα που μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να ταξιδεύει. Ακολουθώντας τα ίχνη της, δυο άλμπουμ αργότερα κι εν αναμονή ενός τρίτου, τα “Echo Tides” εξακολουθούν, αντίστοιχα, να κατασκευάζουν τραγούδια που αναστατώνουν την μονοτονία και τα όρια της πραγματικότητας, ενώ, την ίδια στιγμή φροντίζουν επιμελώς να ανοίγουν τις καρδιές μας αλλά και την διάθεση μας για το κέντρο της πίστας.
Τα “Echo Tides” αποτελούνται από τους Παναγιώτη Πανταζή (Pan Pan), τον Γιώργο Λυγουριώτη, την Καλλιόπη Μητροπούλου και τον Γιάννη Αναγνωστόπουλο (Years of Youth).
Τα “Echo Tides” τα ενώνει καταρχάς μια δυνατή φιλία, μια σχέση καρδιάς πολλών χρόνων. Καθώς, κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων συχνά κατοικούν σε διαφορετικές πόλεις τα “Echo Tides” τα ενώνουν επίσης τα ταξίδια και, μαζί, όλα τα χιλιόμετρα και όλοι οι δρόμοι που τακτικά διανύουν ώστε να συναντηθούν για να φτιάξουν μουσική.
Β: Πριν μιλήσουμε όμως για το σημείο της μεταξύ σας συνάντησης, και το πως οι δρόμοι σας ξεκινούν να διασταυρώνονται, αγαπητά Echo Tides, θα ήθελα να μου πείτε, για αρχή, λίγα πράγματα που αφορούν την προσωπική σας πορεία.
ΓΑ: Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Κατερίνη, μετά από περάσματα από Βόλο και Αθήνα, πλέον εδώ και 6-7 χρόνια σταθερός στα πάτρια εδάφη. Μουσικά ξεκίνησα ωδείο με πιάνο από 9 χρονών, μπάσο και κιθάρα λίγο πριν την ενηλικίωση, κοντραμπάσο αργότερα και ολίγον από βιολί και μαντολίνο. Σε επίπεδο συνεργασιών, το 2001 δημιουργήσαμε με φίλους στην Κατερίνη τους Accra minoa, με χρόνο ζωής λίγο πάνω από μια δεκαετία. Το 2014 με το κατέβασμά μου στην Αθήνα, μπήκα και στους επίσης πολύ καλούς φίλους one hour before the trip για μια διετία, ενώ παράλληλα παίζαμε με τον Παναγιώτη και τον Γιώργο στο πρότζεκτ Pan Pan. Από το 2016 και μετά βάλαμε και την Καλλιόπη στην παρέα και όλο αυτό ονομάζεται Echo Tides. Από το 2017 και μετά γράφω διάφορες ιδέες για το προσωπικό μου πρότζεκτ Years Of Youth, που θα αρχίσουν να εμφανίζονται δισκογραφικά μέσα στο 2023, εκτός απροόπτου.
ΚΜ: Από μικρή ήξερα πως θα ασχοληθώ με τη μουσική, ξεκίνησα με βιολί στο ωδείο, μουσικό σχολείο, φωνητική, πιάνο, ταμπουρά, σπουδές Μουσικολογίας, μετά Γερμανία για μεταπτυχιακό και Λονδίνο για δουλειά. Όπως λέει και ο Γιάννης με τα Echo Tides τραγουδάω από το ‘16, ενώ είμαστε φίλοι παραπάνω από 10 χρόνια. Τα άλλα μουσικά πράγματα που κάνω είναι συνεργασίες εγχώριες και με εξωτερικό, και το προσωπικό μου πρότζεκτ που παίρνει μια μορφή τελευταία.
ΠΠ: Μικρός έπαιζα μπάλα. Με τη μουσική άρχισα να ασχολούμαι γράφοντας raps στο λύκειο και στα 19 μου πήρα και sampler για να φτιάχνω τα beats μου. Κάπου στα 22 άρχισα να γράφω και τις δικές μου μελωδίες και σιγά-σιγά να αρρωσταίνω με τα synthesizers. To 2010 κυκλοφόρησα το πρώτο μου album ως Pan Pan. Με τα υπόλοιπα Εcho Tides ήμασταν πρώτα φίλοι για πολλά-πολλά χρόνια και μετά αρχίσαμε να παίζουμε και μουσική μαζί.
Β: Πότε συναντιέστε σαν μπάντα και τι σας φέρνει κοντά;
ΚΜ: Συναντιόμαστε με την πρώτη ευκαιρία στο στούντιο, και νομίζω μας φέρνει κοντά το φαγητό και το ότι γελάμε τόσο πολύ όταν είμαστε μαζί.
ΓΑ: Κάθε μέρα που περνάει εμφανίζονται και νέοι λόγοι για να είμαστε πνευματικά κοντά μεταξύ μας. Από καθημερινά πράγματα όπως το γέλιο και το φαΐ, μέχρι και κοντινές απόψεις περί κοινωνικών ζητημάτων. Συναντιόμαστε λιγότερο συχνά απ’ όσο θέλουμε, κυρίως γιατί εγώ ζω μακριά. Κατεβαίνω όσο πιο συχνά γίνεται όμως στην Αθήνα, πάω στο σπίτι του Παναγιώτη, γράφουμε 5 κομμάτια σε 3 μέρες και καλύπτουμε το χαμένο έδαφος.
Εγκεφαλικά/δημιουργικά είναι σαν να είμαστε στον ίδιο τόπο. Ξέρουμε τι μας αρέσει να κάνουμε, ξέρουμε τι κάνει καλά ο καθένας μας, και δημιουργούμε. Το να δημιουργείς ένα κομμάτι με κάποιον άλλο άνθρωπο είναι ένας πολύ καλός λόγος να νιώθεις κοντά του.
Β: Έχετε ήδη κυκλοφορήσει δυο άλμπουμ. Το πρώτο, το “The Whale Boombox Anatomy” κυκλοφόρησε το 2019 και ένα χρόνο αργότερα, το 2020, ακολούθησε το “The Jokes Ate Themselves”. Ενόψει της κυκλοφορίας του τρίτου σας άλμπουμ “Ανδρομέδα FM” θα ήθελα δυο λόγια για το κάθε ένα άλμπουμ σας ξεχωριστά.
ΓΑ: Η φάλαινα κατά κάποιο τρόπο ήταν ένας επίλογος των παλαιότερων δίσκων Pan Pan. Απλά εκεί μπήκαν στην συνταγή το μπάσο και τα τύμπανα και κάπως στρίψαμε όλο το πράγμα προς μια άλλη κατεύθυνση. Ουσιαστικά αποτελεί την μουσική μετάβαση από το ένα πρότζεκτ στο άλλο. Έχει κάποια πολύ αγαπημένα κομμάτια μέσα, αλλά αδικείται από τις σπιτικές ηχογραφήσεις, κάτι που συμβαίνει και στον επόμενο δίσκο. Στο Jokes βάλαμε πολλή αγάπη, πολλή μουσική δουλειά (ο Παναγιώτης έβαλε και μη μουσική δουλειά), γράψαμε κομμάτια που μας ενθουσίασαν και νιώθουμε πολύ όμορφα για αυτά, αλλά καταφέραμε να πετύχουμε το χειρότερο δυνατό timing κυκλοφορίας, ακριβώς πριν τη δεύτερη καραντίνα. Μια περίοδος δηλαδή που οι άνθρωποι έβλεπαν μπροστά τους μόνο μαυρίλα και καμία όρεξη για τίποτα.
Στην Ανδρομέδα αποφασίσαμε εξαρχής πως δεν θα αφήσουμε να αδικηθεί η δουλειά μας για τρίτη φορά στο κομμάτι της παραγωγής. Μπήκαμε σε στούντιο και γράφτηκαν όλα όπως πρέπει. Μουσικά/συνθετικά ξεκινήσαμε να γράφουμε μέσα στην πρώτη καραντίνα, ενώ κάποιες ιδέες υπήρχαν και λίγο νωρίτερα. Ήταν μια πολύ παραγωγική περίοδος (γενικά όλο το 2020) στο συνθετικό κομμάτι, που ακόμα επεξεργαζόμαστε το υλικό από κει. Ο στίχος γύρισε πλέον στα ελληνικά και όλο αυτό βοήθησε στο να αγκαλιάσουμε ακόμα και εμείς περισσότερο ό,τι φτιάχναμε. Οι συνθέσεις νιώθω πως είναι πιο ελεύθερες, πιο πηγαίες και πιο κατασταλαγμένες σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές μας.
ΠΠ: Στα τρία album μας περάσαμε σταδιακά από ένα 90-10 σε ένα 50-50 όσον αφορά το συνθετικό κομμάτι ανάμεσα σε εμένα και στον Γιάννη. Επίσης μειώνονται τα drum machines και το drumming είναι πια σχεδόν αποκλειστικά υπόθεση του Γιώργου. Τέλος, στο τρίτο album δεν ηχογράφησα τίποτα. Πήγαμε στο studio του φανταστικού Νίκου Τριανταφύλλου, όπου μπόρεσα να απολαύσω τον ρόλο του παραγωγού χωρίς να χαντακώνω τον εαυτό μου και την μπάντα, ως σπιτικός ηχολήπτης (*ήχοι από προηχογραφημένα γέλια*).
Β: Μας συστηθήκατε με μια μωβ φάλαινα να περιπλανιέται ανάμεσα σε ταράτσες. Είναι αναπόσπαστο στοιχείο της μουσικής σας ταυτότητας η επιλογή μιας τέτοιας γλώσσας – σαμποτάζ του ρεαλισμού; Κι άραγε κατά πόσο είναι αναγκαίο κατά την γνώμη σας, σε μια εποχή «εκλογίκευσης των πάντων» να μιλήσουμε ξανά (και) σε μια τέτοια γλώσσα; Ποίησης, ονείρου, φανταστικών εκδοχών και φανταστικών τοπίων;
ΠΠ: Ζούμε σε μια τέτοια εποχή; Εγώ νιώθω πως ζούμε σε μια εποχή βομβαρδισμού από καταφανή ψέματα, σε τέτοιο βαθμό που πλέον η αλήθεια είναι δύσκολο να διακριθεί. Ποίηση, όνειρο, φανταστικά τοπία ευτυχώς πάντα υπάρχουν, σε κάθε μορφή τέχνης και σε κάποιο βαθμό συνεισφέρουμε κι εμείς. Ωστόσο πιο σημαντικό για εμένα είναι να λέμε αλήθεια μέσα από την μουσική μας. Δεν έχω πρόβλημα με τον ρεαλισμό, απλώς μου αρέσουν να τον πασπαλίζουμε με μαγικά twists.
ΚΜ: Ζήτω οι φάλαινες που πετάνε πάνω από ταράτσες το ηλιοβασίλεμα. Η εικόνα αυτή για μένα είναι πολύ συνυφασμένη με την Αθήνα, με τα ηλιοβασιλέματα τις καθαρές ημέρες, και κάπως η φάλαινα ταιριάζει πολύ.
ΓΑ: Από μικρός λάτρευα και τον κόσμο του φανταστικού και το sci-fi. Όσο μεγαλώνω και καταλαβαίνω περισσότερο τον κόσμο που πλάσαμε, αγκαλιάζω όλο και πιο πολύ την παιδική μου επιλογή. Την αλήθεια σου μπορείς να την εκφράσεις με πολλές γλώσσες, δεν χρειάζεται να είναι κάτι αληθοφανές.
Σχέδιο: Pan Pan
–>Όντας ο ιθύνων νους πίσω από το στίχο ο Παναγιώτης Πανταζής aka Pan Pan, δηλαδή το πρόσωπο που έδωσε με την τριλογία των προσωπικών του άλμπουμ “Φαντασμαγορία” τραγούδια όπως το “Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα”, “Τα παιδιά θέλουν χορό”, “Ανισόπεδη Ντίσκο” και “Ταξιδεύω στα Αστέρια”, ο στίχος, και στην περίπτωση “Echo Tides”, με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «αδιάφορος». Αντίθετα, εξελίσσοντας μαζί με την μπάντα (και) την γραφή του, ο Pap Pap συνεχίζει να τοποθετεί λέξεις σε στίχους κατά αναπάντεχο, απρόβλεπτο τρόπο φτιάχνοντας φράσεις και ρεφρέν που φτάνουν στο σημείο να γίνουν κώδικας.
Β: Παναγιώτη, μέσα από την επιτυχία των προσωπικών σου άλμπουμ κατάφερες να κάνεις ένα μεγάλο κοινό να τραγουδήσει ξανά και να χορέψει ελληνόφωνο στίχο. Έχοντας ακούσει τα πρώτα δυο single που τα “Echo Tides” έχετε ήδη κυκλοφορήσει, ως προπομπό των όσων θα “εκπέμψει” το άλμπουμ “Ανδρομέδα FM”, θέλω να μου μιλήσεις λίγο για την σχέση σου με τις λέξεις αλλά και την ανάγκη να πεις ιστορίες.
ΠΠ: Ιστορίες λέω και μέσα από τα comics μου, μέσα από τις εικονογραφήσεις μου, αλλά νιώθω πως κάνω το ίδιο και όταν ασχολούμαι με κάτι άσχετο με storytelling, για παράδειγμα όταν παίζω ποδόσφαιρο. Άρα μάλλον είναι μια πιο συνολική ανάγκη να πω στον εαυτό μου μια ιστορία τελικά.
Β: Πέρα από τον εαυτό, και στο βαθμό που ο στίχος, αλλά και η μουσική, ανοίγει ένα παράλληλο δημόσιο διάλογο στο σήμερα, τι θα μπορούσε γι’ εσάς να είναι αναγκαίο να αναδιατυπωθεί;
ΠΠ: Θεωρούμε αναγκαίο ο καθένας να εκφράζεται γύρω από πράγματα που ξέρει και τον νοιάζουν πολύ.
ΠΠ: Επιτυχία είναι να γράφουμε μουσική που την στιγμή που γεννιέται μας κάνει να νιώσουμε όμορφα.
ΚΜ: Να μας δίνει πίσω ενέργεια και χαρά αυτό που κάνουμε.
ΓΑ: Επιτυχία είναι το να νιώθουμε όμορφα με αυτό που κάνουμε. Προσδοκία είναι αυτό να γίνεται για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας.
Β: Ενώ τα δυο πρώτα άλμπουμ σας είναι αγγλόφωνα στο τρίτο άλμπουμ υπάρχει μια μετάβαση από τον αγγλικό στον ελληνικό στίχο. Σε άλλα επίπεδα, ποιες επιπλέον αλλαγές συνοδεύουν της εξέλιξης της μπάντας και πως αυτή η εξέλιξη έχει αποτυπωθεί στο κάθε σας άλμπουμ;
ΚΜ: Κατά τη γνώμη μου, και διορθώστε με οι άλλοι, έχουμε γίνει λίγο πιο ρομαντικοί. Για μένα τα πρώτα δυο άλμπουμ έχουν λίγο πιο πολύ ‘επίθεση’ από το τρίτο.
ΠΠ: Στο τρίτο βγαίνει πιο μπροστά η αγάπη προς τους ανθρώπους μας, μαζεύουμε δυνάμεις για επίθεση στο τέταρτο ξανά.
ΓΑ: Όταν ολοκληρώνεται ένα άλμπουμ, σηματοδοτείται μια περίοδος. Σαν να σημειώνει ένας γονιός το ύψος του παιδιού του στον τοίχο με μια ημερομηνία από δίπλα. Αν δεν κυκλοφορούσαμε τους δίσκους μπορεί να μην καταλαβαίναμε που βρισκόμαστε και πως έχουμε εξελιχθεί. Στο κάθε ένα από αυτά τα βήματα καταλαβαίνουμε τις δυνατότητες και υποψιαζόμαστε το πόσο παραπέρα μπορούμε να πάμε.
Εγώ ακούω την εξέλιξη κυρίως στις συνθέσεις του κάθε δίσκου. Όσο περνάνε οι δουλειές γίνεται πιο προσεγμένο το γράψιμο. Ακούμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε περισσότερα και βλέπουμε αν κάποιο άκουσμα γερνάει καλά στα αυτιά μας ή όχι. Αφήνουμε πίσω τη βιασύνη, κρατάμε την αίσθηση της πίστης πως μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και κάθε φορά προσθέτουμε γνώσεις που μας βοηθούν στο να φτιάχνουμε ακόμα καλύτερα τη μουσική που θέλουμε.
Β: Το άλμπουμ “Ανδρομέδα FM” ολοκληρώθηκε και μέσα στις καραντίνες, μια περίοδο αλλόκοτη για όλους. Άραγε αυτό το άλμπουμ είναι και το αποτέλεσμα μιας ανάγκης για την αναζήτηση της ζωογόνας πτυχής της έμπνευσης ακόμη και μέσα σε περιόδους μεγάλων ανατροπών; Εσείς, συνολικά, από που αντλείτε έμπνευση; Και τι σας “καταστρέφει” την οποιαδήποτε τέτοια διάθεση;
ΚΜ: Οι καραντίνες για άλλους ήταν χρόνος να κάνουν πολλά πράγματα που ήθελαν, εγώ βυθίστηκα σε θλίψη και δεν έκανα απολύτως τίποτα. Αντλώ έμπνευση από ιστορίες που μου λένε φίλοι και γνωστοί, και θέλω να τις κάνω μουσική. Επίσης ο συνδυασμός μουσικής με άλλες τέχνες είναι πηγή έμπνευσης. Για παράδειγμα, όταν συνεργάστηκα με την χορογράφο Ζωή Ευσταθίου και έπρεπε να ακολουθήσω ένα συναίσθημα ή μια κατάσταση που συνέβαινε στη χορογραφία, μου άνοιξε πολύ τους ορίζοντες, μπορούσαμε να μιλάμε για την μουσική πέρα από τις νότες.
ΓΑ: Μέσα στο κεφάλι μου παίζει μουσική σχεδόν όλη την ώρα. Όχι κάποια γνωστή μουσική, αλλά νέα πράγματα (που μπορεί να είναι συνδυασμός γνωστών; Δεν ξέρω). Το εργοστάσιο παράγει δηλαδή συνεχώς. Αυτό που χρειάζομαι είναι έναυσμα, να βγάλω τη μουσική από κει μέσα. Ένα τέτοιο έναυσμα ήταν πχ οι καραντίνες. Ο εγκλεισμός και το κακό κλίμα γενικά στην κοινωνία ήταν σαν κάποιος να με ταρακουνάει. Γεγονότα που προσπαθούν να μας χαλάνε το κέφι έχουμε κάθε μέρα. Εμένα αυτά με ωθούν προς τη μουσική.
ΠΠ: Σπάνια συνειδητοποιώ τι αποτελεί έμπνευση σε πραγματικό χρόνο, απλώς μου αρέσει να συνειδητοποιώ πως νιώθω ανά πάσα στιγμή. Κάποιες φορές αυτή η αίσθηση μπορεί να γίνει μουσική την επόμενη μέρα, άλλες φορές μετά από χρόνια.
άλμπουμ “Ανδρομέδα FM”/ Τούνελ
κι από την άλλη είναι που δεν νιώθω μόνος όταν είσαι μακριά
Β: Μιλώντας για έμπνευση, θα ήθελα να πάμε λίγο και στον έρωτα μέσα από το τραγούδι σας “Τούνελ”. Αφήνοντας κατά μέρος τώρα την έμπνευση και μιλώντας αποκλειστικά για τον έρωτα, θέλω να μου πείτε κατά πόσο τον θεωρείτε απαραίτητο. Χωρίς τον έρωτα μπορεί το ανθρώπινο είδος να επιβιώσει; Αυτή η μπάντα θα επιβίωνε χωρίς τραγούδια/ιστορίες έρωτα; Σε μια κλίμακα προτεραιοτήτων πόση σημασία έχει δηλαδή γι’ εσάς το να τραγουδάμε (και) «ερωτικές ιστορίες»;
ΚΜ: Για μένα τα αγαπημένα μου τραγούδια έχουν να κάνουν με τον έρωτα, είναι αυτοθεραπευτικά. Κλαις, τα βάζεις στο ριπίτ, καμία φορά και όταν τραγουδάω κάποιους στίχους μου έρχεται και ένας λυγμός σχεδόν.
ΓΑ: Για μένα είναι υπερεκτιμημένη περίπτωση. Υμνήθηκε τόσο πολύ ο έρωτας σε όλους τους αιώνες, χωρίς προηγουμένως να καλλιεργηθεί στις κοινωνίες η ενσυναίσθηση ή η επικοινωνία, με αποτέλεσμα να περιγράφουμε κυρίως τον πόνο που προκαλεί, παρά οτιδήποτε άλλο. Μια χαρά επιβιώνει το ανθρώπινο είδος χωρίς τον έρωτα, όπως και η μπάντα μας. Στα δικά μου αυτιά, οι ωραιότεροι στίχοι του Παναγιώτη είναι αυτοί που περιγράφουν μεγαλύτερα θέματα, όπως η ύπαρξη μας, οι αναμνήσεις μας, κάτι που σιγοβράζει μέσα μας.
ΠΠ: Πάντως οι συγκεκριμένοι στίχοι δεν γράφτηκαν με αφορμή κάτι ερωτικό, αλλά μια ευρύτερη έννοια συντροφικότητας που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ανθρώπους. Χωράει κι ο έρωτας εκεί μέσα, αλλά είναι ένα μικρό συστατικό αυτού του ψυχικού γεμίσματος. Γενικώς έχω γράψει ελάχιστους στίχους που να είχα στο μυαλό μου κάτι σχετικό με τις χαρές ή τις απογοητεύσεις του έρωτα, αλλά το πώς τους αντιλαμβάνεται ο κάθε ακροατής είναι προσωπική του υπόθεση κι αυτό είναι ένα από τα διασκεδαστικά κομμάτια του να ταξιδεύει το δημιούργημά σου.
Β: Έχοντας ολοκληρώσει την διαδικασία εγγραφής και όντας ένα βήμα πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ κι άρα έτοιμοι και για live εμφανίσεις θέλω να μου πείτε που περνάτε καλύτερα. Πρόβες; Στούντιο; Ή Συναυλίες; Τι εισπράττετε από την κάθε εμπειρία ξεχωριστά;
ΠΠ: Στο στούντιο γεννιέται κάτι, αυτό το πράμα είναι φανταστικό. Μετά, όσο παίζεις αυτό σμιλεύεται κι άλλο, παίρνεις τις ευκαιρίες να το κάνεις ακόμη καλύτερο ή να το ξανααπολαύσεις και συνδέεσαι κι άλλο και με το δημιούργημά σου και με τους φίλους σου που παίζετε. Στο live μπαίνει κι η μαγική παράμετρος της σύνδεσης με άγνωστους ανθρώπους. Ωστόσο αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα, θα ήταν το στούντιο – ευτυχώς όμως δεν πρέπει.
ΚΜ: Ανάλογα τις συναυλίες. Νομίζω και εγώ όμως προτιμώ την διαδικασία της δημιουργίας στο στούντιο.
ΓΑ: Αυτό που νιώθεις την ώρα του λάιβ είναι περίεργο. Είναι όλο μια πολύ όμορφη στιγμή. Αλλά νιώθω πως είναι απλά μια στιγμή, κι ας είναι η καλύτερη όλων. Δεν έχει διάρκεια. Αυτό που νιώθεις στο στούντιο σε φάση ηχογραφήσεων πλέον, είναι απλά η κατάληξη και η μορφοποίηση του έργου σου. Με ενδιαφέρει πιο πολύ η δημιουργία παρά η τελική εικόνα. Αυτό που σου προσφέρουν οι πρόβες για μένα ίσως είναι πάνω απ’ όλα. Είναι και λάιβ και δημιουργία μαζί. Και γέλιο, παρέα, μπύρες, φαΐ. Σαν να βγαίνεις βόλτα με τους φίλους σου και να κάνετε το καλύτερο πράγμα που μπορούν να κάνουν κάποιοι άνθρωποι παρέα (όπως μικρά παιδιά είχαμε τον αθλητισμό).
Β: Σε κάθε περίπτωση, αν ερχόταν το τέλος του κόσμου και είχατε προγραμματισμένο live που και πως θα ήταν;
ΚΜ: Στους Δελφούς ή στην Πομπηία ή στο νησί του Πάσχα ή στο Μάτσου Πίτσου. Κάτι με πολλή ενέργεια για να γίνει σαν ιεροτελεστία το λάιβ.
ΓΑ: Μου άρεσε η ιδέα της Καλλιόπης για Δελφούς. Θα βρούμε και καλά σουβλάκια εκεί κοντά, μια χαρά θα ναι.
ΠΠ: Κι εγώ κάτι με σουβλατζίδικο σκεφτόμουν.
Β: Προς το τέλος, όχι του κόσμου, αλλά αυτής της συνέντευξης, θέλω να σας ρωτήσω κάτι τελευταίο. Πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει μια μπάντα σήμερα; Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι για εσάς συγκεκριμένα;
ΠΠ: Γράφουμε μουσική με τον Γιάννη ενώ μας χωρίζουν 400 χιλιόμετρα. Είναι δύσκολο γιατί δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε το να αράξουμε και να παίξουμε ό,τι μας κατέβει. Παλιότερα η Καλλιόπη ζούσε στην Αγγλία, εκεί να δεις χιλιόμετρα. Άλλο να ακυρώνεις πρόβα κι άλλο να ακυρώνεις ταξίδι επειδή πχ κάποιος έχει covid. Παρόλα αυτά, κάπως το κάνουμε.
ΓΑ: Πολλές μπάντες δεν επιβιώνουν γιατί ο βιοπορισμός τους βασίζεται στη μουσική τους. Θα ήταν υπέροχο κάποτε να φτάναμε στο σημείο να βιοποριζόμαστε από αυτό, αλλά δεν πρόκειται να συμβεί ούτε σε 10 ζωές. Σε μας υπάρχει μια και μόνο δυσκολία, η απόσταση. Μπορεί να το έχουμε συνηθίσει κάπως κατά τη διαδικασία της σύνθεσης και σίγουρα να μας πειράζει λιγότερο από άλλους μουσικούς που βρέθηκαν ξαφνικά σε μια τέτοια συνθήκη (πχ λόγω λοκνταουν), αλλά δεν παύει να είναι εμπόδιο. Και το καταλαβαίνουμε πάντα όταν βρισκόμαστε από κοντά. Γιατί από κοντά κυλάνε όλα όπως πρέπει.
Β: Κλείνοντας, υπάρχει κάτι που δεν λέει κανένα τραγούδι σας αλλά θέλετε να το πείτε εδώ;
ΓΑ: Μπα, προλαβαίνει και τα κάνει όλα στίχους ο Παναγιώτης. Όποτε μου ‘ρχεται καμιά ιδέα, του την πετάω και σε λίγη ώρα έχει γράψει Ιλιάδα.
Β: Φαντάζομαι η πιο δύσκολη δουλειά θα είναι η μελοποίηση της Ιλιάδας με τόση χιλιομετρική απόσταση ανάμεσα σας. Παρεμπιπτόντως, εσείς πως δουλεύετε πάνω στην μελοποίηση των στίχων;
ΠΠ: Τα φωνητικά μηνύματα, οι πρόχειρες ηχογραφήσεις και τα midi αρχεία που έχουν ταξιδέψει ιντερνετικά ανάμεσα σε Αθήνα και Κατερίνη είναι αρκετά για να ρίξουν έναν μικρό server.
Β: Εμείς που σας βρίσκουμε; Και τι σχέδια υπάρχουν για το μέλλον;
ΕΤ: Μετά κι από την κυκλοφορία του “Ανδρομέδα FM” ελπίζουμε να το παίξουμε live σε όσα περισσότερα μέρη γίνεται.
Το άλμπουμ “Ανδρομέδα FM ” κυκλοφορεί από την United We Fly.
