Συνθέσεις, που σχετίζονταν με την Ελλάδα και στις οποίες είχε γράψει μουσικές ο μεγάλος ιταλός συνθέτης
Η συνθετική εργασία του Ennio Morricone (1928-2020) στον χώρο του σάουντρακ υπήρξε, ως γνωστόν, τεράστια. Και σε ποσότητα (στην κινηματογραφική βάση IMDb καταγράφονται 528 τίτλοι, με τον Ennio Morricone ως composer!) και βεβαίως σε ποιότητα.
Μέσα σ’ αυτό το πλήθος των ταινιών υπάρχουν και μερικές που μας ενδιαφέρουν, επειδή σχετίζονται με την Ελλάδα – είτε γιατί είχαν γυριστεί εδώ, είτε γιατί το θέμα τους ήταν ελληνικό.
Η πρώτη απ’ αυτές τις ταινίες είναι η “Le Casse” (1971) του Henri Verneuil, που είχε γυριστεί στην Αθήνα, τον Πειραιά και την Κέρκυρα την άνοιξη του 1971 (με τα «εσωτερικά» να γυρίζονται στα παρισινά στούντιο).
Η ταινία είχε καλό σενάριο, ωραία κινηματογράφηση, καλούς ηθοποιούς (πέραν των Omar Sharif και Jean Paul Belmondo πρωταγωνιστούσαν οι Dyan Cannon, Robert Hossein, Nicole Calfan και Renato Salvatori), δυναμική και περιπετειώδη αφήγηση και φυσικά ένα ακόμη πολύ καλό σάουντρακ από τον Ennio Morricone. Η υπόθεση της ταινίας σε γενικές γραμμές είναι η εξής:
Ο Azad (Jean Paul Belmondo), που είναι αρχηγός μιας σπείρας ειδικευμένης σε ληστείες πολύτιμων λίθων, φθάνει σ’ ένα λιμάνι της Μεσογείου (Πειραιάς) για την κλοπή μιας συλλογής διαμαντιών, που ανήκουν σ’ έναν εφοπλιστή. Η ληστεία εξελίσσεται όπως ήταν σχεδιασμένη, όμως η απόδραση καθυστερεί, καθότι το καράβι που θα μετέφερε τη σπείρα έχει μπει σε ναυπηγείο για επισκευή. Έτσι, ο Azad εγκλωβίζεται σε Αθήνα-Πειραιά, με τον αστυνομικό επιθεωρητή Abel Zacharia (Omar Sharif) να τον εντοπίζει και να τον κυνηγά.
Σ’ αυτό το σημείο καταγράφεται, μάλιστα, μία από τις ωραιότερες σκηνές καταδίωξης με αυτοκίνητα στην ιστορία του κινηματογράφου (μ’ ένα Opel Rekord να κυνηγά ένα Fiat 124 Special) και στην οποία πρωταγωνιστούν ο Omar Sharif με τον Jean Paul Belmondo. Η σκηνή είναι γυρισμένη σε όλο τον Πειραιά και γύρω απ’ αυτόν (λιμάνι, Καστέλλα, Προφήτης Ηλίας, παραλιακή κ.λπ.), παρέχοντας αλησμόνητες εικόνες.
Είχε έρθει τότε ο Ennio Morricone στην Αθήνα; Μάλλον όχι, αλλά ποτέ δεν μπορείς σίγουρα να ξέρεις. Και το λέμε τούτο, επειδή στο σάουντρακ υπάρχει κομμάτι με τον τίτλο “Marinella”! Και ναι, όλη η κουστωδία του “Le Casse” είχε πάει, τότε, στο κέντρο Stork για να δει και ν’ ακούσει τη Μαρινέλλα…
Μία άλλη «ελληνική» ταινία στην οποία είχε γράψει μουσική ο Ennio Morricone, ήταν η “Dedicato al Mare Egeo” σε σκηνοθεσία Masuo Ikeda, που είχε προβληθεί το 1979 και η οποία ήταν γυρισμένη στην Ιταλία και στο Αιγαίο – μάλλον στη Σίκινο.
Τo σενάριο περιστρέφεται γύρω από έναν άντρα, τον Νίκο (Claudio Aliotti), ο οποίος σπουδάζει σε σχολή Καλών Τεχνών. Η επιθυμία του είναι να γίνει ζωγράφος, ενώ ταυτόχρονα ζει κάπως σαν οικότροφος στο σπίτι της Έλντα (Όλγα Καρλάτου), η οποία έχει και μια έφηβη κόρη, τη Λίζα (Sandra Dobrigna), που σταμάτησε να μιλά, ξαφνικά, στα πέντε της. Σ’ αυτό το τρίο παρεισφρέουν δυο γυναίκες. Η γκαλερίστα Ανίτα (Ilona Staller ή Τσιτσιολίνα) και η φωτογράφος Γκλόρια (Stefania Casini).
Οι σχέσεις των ανθρώπων μπερδεύονται… η Λίζα, που είναι το «αγνό» κομμάτι της ιστορίας, σαν σε παιχνίδι, θα σκοτώσει μ’ ένα αφύλαχτο όπλο τον Νίκο και πάνω στην τρομάρα της θα ξαναβρεί τη φωνή της…
Το σάουντρακ του “Dedicato al Mare Egeo” κυκλοφόρησε σε LP στην Ιαπωνία το 1979 (κι άλλες φορές πιο μετά), με το πιο γνωστό κομμάτι του να παραμένει, χρόνια μετά, το “Cavallina a cavallo”, το οποίο τραγουδά η Τσιτσιολίνα με τον γνωστό της τρόπο!
Την ίδια εποχή, το 1979, κυκλοφορεί κι ένα LP του Ennio Morricone στην Ιταλία, το οποίο είχε τίτλο “Alessandro Panagulis / «Non Devi Dimenticare» da «Vi Scrivo Da Un Carcere In Grecia»” [RCA Italiana].
Βασικά εδώ έχουμε απαγγελίες ποιημάτων του Αλέξανδρου (Αλέκου) Παναγούλη (που ήταν πολύ δημοφιλής στην Ιταλία και πριν και μετά τον θάνατό του, και όχι μόνον λόγω Oriana Falacci) προερχόμενες από το βιβλίο του “Vi Scrivo Da Un Carcere In Grecia / Μεσ’ από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα” [Rizzoli, 1974]. Απαγγέλουν οι Adriana Asti, ο ίδιος ο Αλέκος Παναγούλης, ο Pier Paolo Pasolini, ο Gian Maria Volonté κ.ά.
Φυσικά, οι εγγραφές είναι παλαιότερες, αφού ο Pasolini είχε πεθάνει από το 1975 και ο Παναγούλης από το 1976, με τον Morricone να συνοδεύει τις απαγγελίες με πολύ ιδιαίτερες avant μουσικές.
Το 2005 προβάλλεται στην ιταλική τηλεόραση (RAI 1) η τηλεταινία “Cefalonia” του Riccardo Milani.
Το θέμα της τηλεταινίας αφορούσε την Κεφαλονιά του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Σεπτέμβριος 1943) και τη σφαγή μιας μεραρχίας πεζικού του ιταλικού στρατού (Acqui) από τους Ναζί, και μάλιστα μετά από ανακωχή.
Στη μάχη είχαν σκοτωθεί επί τόπου πάνω από 1300 Ιταλοί, πάνω από 5000 εκτελέστηκαν από τους Ναζί και όσοι διασώθηκαν, περί τις 3000, πνίγηκαν όταν βυθίστηκαν τα γερμανικά πλοία που τους μετέφεραν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Λέμε για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, συνολικά, του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Γι’ αυτή την τηλεταινία έγραψε ωραία μουσική ο Ennio Morricone, o οποίος βραβεύτηκε από τη δημοτική αρχή της Κεφαλονιάς, στο σπίτι του στη Ρώμη, τον Μάιο του 2017.
Και κάτι ακόμη. Το 2008, 28 και 29 Σεπτεμβρίου, ο Ennio Morricone θα ερχόταν για δεύτερη φορά στην Ελλάδα (για συναυλία) σ’ ένα κατάμεστο Ηρώδειο. Και ήταν τότε όταν ο Μαέστρος θα παρουσίαζε ένα ακόμη ελληνικό έργο του, το “Sicilo e altri frammenti”, που ήταν εμπνευσμένο από τον «Επιτάφιο» του Σείκιλου, ένα τραγούδι από το 200 μ.Χ.!
Το άρθρο είναι από τον Φώντα Τρούσα και δημοσιεύεται στο δέκατο τέταρτο τεύχος του YELLOWBOX που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
Απαγορεύεται οποιαδήποτε αναδημοσίευση ή αντιγραφή του, χωρίς την έγγραφη άδεια του περιοδικού YELLOWBOX.
