Πριν μερικούς μήνες οι Ιταλοί με εντυπωσίασαν με τον ψηφιοαναλογικό τους μετατροπέα που ήρθε στο περιοδικό για δοκιμή κι είχα την τύχη να πέσει στα χέρια μου, χαρίζοντάς μου ιδιαίτερες στιγμές μουσικής απόλαυσης. Οπότε όταν ο αρχισυντάκτης μου παρέδωσε τον προενισχυτή της παρούσας δοκιμής δεν έβλεπα την ώρα να τον βάλω στην πρίζα…
Ο προς δοκιμή προενισχυτής είναι ο τελευταίος που έχει λανσάρει στην αγορά η Gold Note και ταυτόχρονα ο φθηνότερος από τους τρεις που διαθέτει πλέον στον κατάλογό της, βασίζεται δε στον πολύ πετυχημένο PH-10, του οποίου αποτελεί την οικονομική -τρόπον τινά- εκδοχή, όντας περίπου επτακόσια ευρώ φτηνότερος, με τη τιμή του να μην ξεπερνά το ψυχολογικό όριο των χιλίων ευρώ. Την οικογένεια προενισχυτών φωνογραφικής κεφαλής της εταιρίας συμπληρώνει ο κορυφαίος και πανάκριβος PH-1000 των δέκα και βάλε χιλιάδων ευρώ παρακαλώ. Αν σας προκαλεί εντύπωση η απουσία κάποιου προενισχυτή που να γεφυρώνει το χάσμα από τα 1700 του PH-10 στα πάνω από δέκα του PH-1000 να σας ενημερώσω πως η εταιρία προσφέρει εξωτερικά τροφοδοτικά για τα μικρά μοντέλα, με κόστος περί τα χίλια ευρώ, που πρέπει να τα ανεβάζουν κατηγορία, καθώς και λαμπάτο εξωτερικό στάδιο ενίσχυσης, με κόστος περί τα έξι χιλιάδες ευρώ, ακολουθώντας τη λογική της επεκτασιμότητας των προϊόντων της, λογική που τη διέπει ως φιλοσοφία σχεδίασης.
Στο ψητό…
Το κουτί που τον φιλοξενεί είναι σχεδόν το ίδιο με αυτό του μετατροπέα d/a που είχαμε δοκιμάσει και το οποίο προσωπικά μου άρεσε πολύ. Στη πρόσοψη δε θα βρείτε τίποτα άλλο παρά μία οθόνη και ένα led και πίσω τίποτα άλλο παρά τα βύσματα εισόδου, εξόδου, τον ρευματολήπτη και το πολύπινο βύσμα του προαιρετικού εξωτερικού τροφοδοτικού της συσκευής, ενώ δεν υπάρχει τηλεχειριστήριο, αλλά ούτε διακόπτης on/off στην πρόσοψη καθώς η συσκευή ενεργοποιείται από έναν διακόπτη “Master” στην πίσω πλευρά.
Μάλιστα… και πως λειτουργεί αυτό το πράγμα τώρα; Ανοίγεις το εγχειρίδιο λειτουργίας και βλέπεις πως αυτό στην πρόσοψη δεν είναι μια απλή οθόνη αλλά οθόνη αφής και ο PH-5 είναι η πρώτη συσκευή της εταιρίας που χρησιμοποιεί τέτοια τεχνολογία. Από αυτή την οθόνη λοιπόν τον ανάβεις, επιλέγεις τον τύπο κεφαλής, κινητού μαγνήτη ή κινητού πηνίου, την καμπύλη ισοστάθμισης ανάμεσα σε έξι διαφορετικές επιλογές (τρεις διαφορετικές καμπύλες με κάθε μια να έχει δυνατότητα “Enhanced Mode” και την αντίσταση εισόδου ανάμεσα από εννέα διαφορετικές τιμές που ξεκινάνε από τα 10Ω και φτάνουν τα κλασικά 47kΩ και το κέρδος του μπορεί να μικρορυθμιστεί ανάμεσα σε πέντε διαφορετικές τιμές (-6,-3,0,+3,+6) dB με το βασικό κέρδος του κυκλώματος να είναι 40dB για τη ρύθμιση κινητού μαγνήτη και 60dB για τη ρύθμιση κινητού πηνίου.
Οι δυνατότητες σύνδεσης που προσφέρει ο PH-5 είναι οι συνήθεις. Ο χρήστης έχει στη διάθεσή του μια single ended είσοδο, μια single ended έξοδο, καθώς και μια balanced έξοδο με βύσματα XLR. Οι single ended είσοδοι χρησιμοποιούν βύσματα RCA καλής ποιότητας.
Προενισχυτής με… καμπύλες!
Oi τρεις βασικές επιλογές καμπυλών ισοστάθμισης είναι η κλασική RIAA που κάνει για τους περισσότερους δίσκους από το 1954 και μετά, ενώ για παλαιότερους υπάρχουν οι καμπύλες της Decca London και της American Columbia. και για κάθε μία από αυτές υπάρχει και η enhanced έκδοσή της, με ενισχυμένα δηλαδή άκρα. Αυτό το Enhanced Mode είναι μια δυνατότητα βασισμένη σε τεχνική που παίρνει ως έμπνευση την αντίστοιχη του Georg Neumann (του κατασκευαστή των ομώνυμων μηχανών χάραξης). Αποτέλεσμα αυτού είναι η απόκριση συχνότητας να φτάνει τα 50kHz βελτιώνοντας, όπως αναφέρει η εταιρία, την εικόνα, τα δυναμικά και την ανάλυση.
Στην πράξη…
Ξεκίνησα τις ακροάσεις συνδέοντάς το με το μεγάλο μου σύστημα ρυθμίζοντάς το για κεφαλές κινητού μαγνήτη, κρατώντας τη καμπύλη RIAA από τις προσφερόμενες με την αντίσταση εισόδου στα 47KΩ, το κέρδος 0dB και με το καλώδιο τροφοδοσίας που έρχεται με τη συσκευή. Από τις πρώτες νότες καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις με ένα σωστά ισορροπημένο μηχάνημα που αν δεν ήξερες πως είναι ημιαγωγικό θα σε έκανε να ρωτήσεις τι λάμπες χρησιμοποιεί. Ατού του οι χροιές και η ισορροπία του, εδώ θυμίζει τον ήχο του DAC της εταιρίας που μας εντυπωσίασε πριν μερικούς μήνες όταν τι δοκιμάσαμε. Αποφεύγει τον εντυπωσιασμό και προτιμά να ακουστεί σωστά παρά “με άποψη”, γι’ αυτό και το συνολικό άκουσμα δεν θα εντυπωσιάσει στη πρώτη επαφή και το τι κάνει και πόσο καλά το κάνει, θα το καταλάβεις όταν το βγάλεις από το σύστημά σου. Η ταχύτητα δεν συγκαταλέγεται στα ατού του χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι αργό, ενώ διαθέτει μεγάλη εικόνα με πολύ καλή αίσθηση βάθους και με εξαιρετικό εστιασμό.
Στο δίσκο I walk the line του Johnny Cash, απέδωσε όλη την ατμοσφαιρικότητα που χαρακτηρίζει τη χάραξη και η φωνή του ακούστηκε πραγματικά υπέροχη. Σε πιο σύνθετα πράγματα όπως ο δίσκος Astral weeks του Van Morrison θα παίξει χορταστικά το πλήθος των οργάνων του δίσκου, αλλά σε κάποια σημεία θα ήθελα λίγο περισσότερη ταχύτητα. Στους Supertramp και τον δίσκο Crime of the century, άκουσα ωραίο, μεγάλο ήχο με χορταστικά σώματα, χροιές στα πνευστά και στις φωνές, αλλά κάποιες στιγμές το συνολικό άκουσμα ήταν κάπως βαρύ σε σχέση με το λαμπάτο στάδιο του προενισχυτή Croft Vitale που έχω ως αναφορά, μαρτυρώντας πάλι τη σχετική έλλειψη ταχύτητας. Βέβαια σε πιο αργά συστήματα που είναι και πιο κοντά από άποψη κατηγορίας τιμής, αυτό μπορεί να μη φανεί καθόλου, όπως και συνέβη όταν τον συνέδεσα με το μικρό μου σύστημα. Στο Italian movie soundtracks του Chet Baker, ο ήχος είχε εξαιρετική διαστρωμάτωση και ταχύτητα με έντονο palpability όπως λένε και οι Άγγλοι, αυτό που στα Ελληνικά θα λέγαμε απτό, έντονα παρόν. Χώρος υπέροχος, χροιές, βάθος, ταχύτητα, μουσικότητα όλα ήταν εκεί, μαζί με μια εξαιρετική αίσθηση πιστότητας. Ο ήχος του σε κάνει να ψάχνεις που έχουν κρύψει τη λάμπα οι Ιταλοί. Στο δίσκο Symphonic dances του Rachmaninoff πάλι, το γέμισμα της εικόνας, το βάθος το layering η έκταση του χαμηλού η αίσθηση του παλμού και η ταχύτητα (εδώ δεν μου έδωσε την εντύπωση του αργού), έδωσαν μια εξαιρετική παράσταση.
Εξαιρετικά αποδόθηκε και το πιάνο αλλά και το κλίμα της ηχογράφησης στο δεύτερο κονσέρτο για πιάνο πάλι του Rachmaninoff. Άλλος ένας δίσκος που πραγματικά απόλαυσα ήταν η δεύτερη συμφωνία του Mahler από τη φιλαρμονική της Βιέννης σε μια καταπληκτική ηχογράφηση του 1976. Στο Caribbean Blue της Enya έπαιξε πολύ ωραία αλλά δεν έδωσε την ανάλυση του πολύ ακριβότερου Clearaudio που δοκίμασα πριν από λίγο καιρό (αλλά φυσικά ανήκει σε εντελώς διαφορετική κατηγορία τιμής). Η φωνή της Enya, πάντως, ακούστηκε υπέροχη. Είπαμε, οι χροιές….Στο δίσκο Cantate domino ακούσαμε ένα απολαυστικό εκκλησιαστικό όργανο, με χορταστικό σώμα και ηχοχρώματα, ενώ υπέροχα ακούστηκε τόσο ο χώρος, όσο και η χορωδία.
Επιπροσθέτως…
Όταν τη θέση του καλωδίου τροφοδοσίας πήρε το Supra είδα μια καθαρή βελτίωση στο κομμάτι της ταχύτητας, γεγονός που με έκανε να θέλω πολύ να το ακούσω με το εξωτερικό τροφοδοτικό, που προσφέρεται σαν έξτρα και με το οποίο υποψιάζομαι πως το μηχάνημα πρέπει να απογειώνεται και να δείχνει το πραγματικό του χαρακτήρα. Επίσης παρατήρησα πως κρύο ακούγεται σχετικά επεξεργασμένο και μηχανικό, οπότε από κάποιο σημείο και μετά το είχα μονίμως ανοιχτό. Σε σχέση με το τρεις φορές φθηνότερο Solo της Cambridge Audio, οι χροιές του και η συνολική του ισορροπία είναι σε άλλο επίπεδο και δικαιολογούν απόλυτα τη διαφορά τιμής, με μπόνους τη σχετική ευελιξία του Ιταλού σε επίπεδο συνδέσεων και την προσαρμοστικότητα του με σχεδόν όλες τις κεφαλές του εμπορίου. Σε σχέση με το τρεις φορές ακριβότερο Clearaudio Balance V2, υστερεί σε διαφάνεια και ταχύτητα, στοιχεία που κάνουν το τελευταίο να ακούγεται ως καθαρόαιμο High-Ehd. Όσο πιο πολύ πάντως το άκουγα, τόσο με κέρδιζαν οι χροιές και η ισορροπία του, ενώ τα εξαιρετικά μακροδυναμικά του, το εύρος του και η έκταση των χαμηλών, σε συνδυασμό με την εικόνα και τις χροιές, το κάνουν ιδανικό για μεγάλα συμφωνικά έργα, χωρίς από την άλλη να υπάρχει είδος μουσικής που δε θα τη παίξει σωστά.
Εν κατακλείδι, μπορεί να μην με εντυπωσίασε με το τρόπο που το έκανε ο DAC της εταιρίας, αλλά μην ξεχνάμε πως ο τελευταίος ανήκει και σε διαφορετική κατηγορία τιμής οπότε η όποια σύγκριση στο επίπεδο της εμπειρίας είναι μάλλον άνιση. Το πιο σημαντικό όμως, κατά τη ταπεινή μου άποψη, είναι πως στο τέλος της ημέρας οι Ιταλοί κατάφεραν, ακόμα και σ αυτή τη χαμηλή σχετικά κατηγορία τιμής, να δώσουν στο πόνημα τους προσωπικότητα, έναν χαρακτήρα μέρος του οποίου είναι το πως σέβεται τη μουσική αλλά και τη τσέπη σας!
Προτείνεται ανεπιφύλακτα!
Overview
Gold Note PH-5
Περιγραφή: Προενισχυτής Phono
Είσοδοι: 1x single ended (RCA)
Έξοδοι: 1x single ended (RCA), 1x balanced (XLR)
Κέρδος : +40dB (MM), +60dB (MC)
Αντίσταση/χωρητικότητα εισόδου: 10Ω, 22Ω, 47Ω, 100Ω, 220Ω, 470Ω, 1000Ω, 22kΩ, 47kΩ, 220pF (MM)
Ακρίβεια αποέμφασης RIAA: ± 0.3dB
Λόγος σήματος προς θόρυβο : – 89db
Άλλες δυνατότητες: Μικρορύθμιση του κέρδους, επιλογή καμπύλης αποέμφασης
Διαστάσεις: 200×260×80 (mm, πxβxυ)
Βάρος: 1,2kg
info: Nexus Acoustics, τηλ.: 210-983.0207, www.nexusacoustics.com/
Τιμή:€990
Το review είναι από τον Γιάννη Δρακόπουλο και δημοσιεύεται στο δέκατο ένατο τεύχος του YELLOWBOX._
Απαγορεύεται οποιαδήποτε αναδημοσίευση (μερική ή ολική) χωρίς την έγγραφη άδεια του περιοδικού.
