Προτεινόμενη έκδοση ακρόασης: Mobile Fidelity, MFSL 2-402, 2LP / 180g / 45rpm
Το Forever Changes (ή Love Forever Changes, κατά τον Arthur Lee) είναι από εκείνα τα άλμπουμ που εμείς οι λάτρεις του, όταν τελειώνει ένα κομμάτι, ενστικτωδώς τραγουδάμε ή μουρμουρίζουμε το ριφ του επόμενου. Το θεωρώ, απ’ αυτή την άποψη, ένα concept album, όχι θεματικά, αλλά μουσικά. Δεν μπορώ να διανοηθώ τα κομμάτια του ανεξάρτητα, το “Alone Αgain Or” χωρίς τη συνέχεια του “A House Is Not A Motel”, και ούτω καθεξής.
Πρόκειται για το τρίτο άλμπουμ της μπάντας απ’ το Λος Άντζελες, ύστερα από το ομώνυμο Love και το Da Capo, αμφότερα του 1966. Επίσης το τελευταίο του γκρουπ, με την αρχική του σύνθεση. Μετά την ολοκλήρωσή του, ο Bryan McLean αποχώρησε χολωμένος, ενώ οι υπόλοιποι απολύθηκαν από τον ηγέτη της μπάντας Arthur Lee.
Ένα αμερικάνικο φολκ-ροκ άλμπουμ χωρίς την οποιαδήποτε country μυρωδιά, ένα ψυχεδελικό άλμπουμ με ελάχιστα ψυχεδελικά εφέ, μια παραγωγή του «Καλοκαιριού της Αγάπης», χωρίς την ανεμελιά της αγάπης, ένα ποπ άλμπουμ γεμάτο προβληματισμούς για τη ζωή και σκεπτικισμό για το κίνημα της Flower Power… Είναι, υπ’ αυτή την έννοια, προφητικό για αυτά που θα επακολουθούσαν στη ροκ κουλτούρα. Ιδού μερικά αποσπάσματα απ’ τους στίχους του:
More confusions, blood transfusions
the news of today will be the movies of tomorrow (“A House Is Not A Motel”)
In the morning we arise and
start the day the same old way
as yesterday the day before and
all in all it’s just a day like
all the rest so do your best with
chewing gum and it is oh so
repetitious
waiting for the sun (“The Daily Planet”)
Sitting on the hillside
watching all the people die
I’ll feel much better on the other side
I’ll thumb a ride (“The Red Telephone”)
Ο δίσκος υπήρξε ο λιγότερο επιτυχημένος από τους τρεις πρώτους, τη χρονιά της κυκλοφορίας του, έμελλε όμως να αναγνωριστεί ως ένας απ’ τους καλύτερους και επιδραστικότερους των ’60s, τόσο από τους μουσικόφιλους, όσο και από τους έγκριτους κριτικούς των μεγάλων μουσικών περιοδικών. Το 2011 εισήχθη στο Εθνικό Μητρώο Καταγραφής της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου.
Τι κάνει αυτό το δίσκο τόσο ξεχωριστό; Πρώτα-πρώτα οι συνθέσεις. Είναι μία και μία. Ο Arthur Lee, που υπογράφει τις εννέα από τις έντεκα, βρίσκεται σε μεγάλη συνθετική στιγμή. Το ίδιο και ο έτερος Καππαδόκης, ο Bryan McLean, που μας χαρίζει τις υπόλοιπες δύο (“Alone Again Or” και “Old Man”). Κατά δεύτερο, οι εκτελέσεις. «Έξυπνα» και λυρικά παιξίματα, τόσο απ’ την μπάντα, όσο και από τους έξτρα μουσικούς που επιστρατεύτηκαν, μεταξύ των οποίων ο Billy Strange! Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά, κατά τη γνώμη μου, είναι η φίνα ενορχήστρωση του δίσκου, με τη χρήση πνευστών και εγχόρδων, που υπογραμμίζουν τις υπέροχες μελωδίες.
Ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο δίσκος πήγε πολύ καλά στη Μεγάλη Βρετανία (νούμερο 24 στο UK Album Chart), όταν στην πατρίδα τους αγκομάχησαν να φτάσουν στο αντίστοιχο νούμερο 154. Ο δίσκος εκπέμπει μια χαρμολύπη, που στο Ηνωμένο Bασίλειο αποτελούσε must στις ψυχεδελικές παραγωγές, ενώ, φαντάζομαι, είναι κάπως δύσκολο να οδηγείς την chopper σου υπό τους ήχους του “The Good Humor Man He Sees Everything Like This”, για παράδειγμα…
Ένα αριστούργημα!
Οι Love ήταν ένα αμερικανικό ψυχεδελικό και folk-rock συγκρότημα που δημιουργήθηκε στο Λος Άντζελες το 1965. Με επικεφαλής τον Arthur Lee , το Love ήταν ένα από τα πρώτα φυλετικά ποικίλα αμερικανικά ροκ συγκροτήματα. Το στυλ τους αντλείται από μια εκλεκτική γκάμα πηγών, όπως hard rock , blues , jazz , flamenco και ορχηστρική ποπ .
Οι Love θα λάβουν εξαιρετικές κριτικές καθώς το τρίτο τους άλμπουμ, Forever Changes (1967), γενικά θεωρήθηκε ως ένα από τα τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του 1960. Προστέθηκε στο Εθνικό Μητρώο Καταγραφής της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου το 2011.
Η παρουσίαση του δίσκου είναι από το Νίκο Τζαβέλλα και δημοσιεύεται στο ένατο τεύχος του YELLOWBOX που κυκλοφορεί στα περίπτερα._
