Της Βάσιας Παρσκευοπούλου

.YELLOWBOX. ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ.

Ανάλαφρη σαν πούπουλο, διέσχισε πριν από λίγα χρόνια τους δρόμους της Αθήνας, ερμηνεύοντας το τραγούδι «Μάντισσά». Με φωνή αερικού, και ήχο μεθυστικό, σχεδόν εθιστικό, κατάφερε να γίνει εν μια νυκτί το κορίτσι για το οποίο ρωτούσαν όλοι, μιλούσαν όλοι, και κυρίως άκουγαν όλοι στο repeat. Με δεδομένο το πρώτο viral κομμάτι της, η Μαρίνα Σάττι, θα μπορούσε από εκείνο το σημείο κι έπειτα να έχει στραφεί προς εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις, σπεύδοντας να εξαργυρώσει άμεσα και εις διπλούν τον “θόρυβο” γύρω από το όνομα της. Ωστόσο, η Μαρίνα Σάττι δεν αγαπά το θόρυβο, αγαπά την μουσική, κι αυτή είναι μια δήλωση που γίνεται από μεριάς της, με το δικό της ακαταμάχητο τρόπο, επίσης στο repeat. Πριν από την κυκλοφορία του single «Μάντισσά», είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία της διασκευάζοντας το σμυρναίικο «Θα σπάσω κούπες», ενώ, στα αμέσως επόμενα χρόνια, κυκλοφορεί τρία ακόμη singles, το «Πάλι», το «Πόνος κρυφός», και πιο πρόσφατα το «Γιατί Πουλί μ’». Το αποτέλεσμα, σε κάθε μία απ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι εντυπωσιακό. Η νέα αυτή φωνή ξέρει καλά πως να ανακατεύει τεχνηέντως παράδοση και pop, πως να φτιάχνει σαγηνευτικούς ρυθμούς από εκπληκτικά vocals, και πως να εναρμονίζει άψογα στοιχεία urban, jazz και rap μαζί με folk. Σήμερα, εν αναμονή της κυκλοφορίας του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ της “YENNA” (γέννα), μιλάμε μαζί της για το mix της δικής της ζωής, αλλά και για τα στάδια της προσωπικής της δημιουργικής γέννας. Γιατί, τι άλλο, πέρα από το να γεννάει κάτι μέσα από τον εαυτό του, κάνει ένας πραγματικός καλλιτέχνης;

MARINA SATTI:

Y E N N A  *  Φέρνοντας Στον Κόσμο Μουσική*

Αν ρωτήσεις την Μαρίνα Σάττι για τις παιδικές της επιθυμίες θα σου πει κάτι για pop όνειρα και κόσμους φτιαγμένους από ελαφρότητα και φως. Θα σου μιλήσει για το πόσο της άρεσαν τα παραμύθια και για την δική της “Αλίκη στην χώρα των Θαυμάτων”, που δεν είναι άλλη από την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Εξαιτίας της ήθελε να γίνει κι εκείνη ηθοποιός.

Μ.Σ.: Είχα πραγματική λατρεία, είχα έρωτα μαζί της. Μου άρεσε αυτή η πλευρά, η τέρμα φωτεινή και ανάλαφρη που είχε. Και να σου πω και κάτι; Μέχρι και σήμερα αυτή η πλευρά μ’ αρέσει. Πλέον σνομπάρω την βαρύτητα, δηλαδή, έχω περάσει μέσα απ’ αυτή την φάση και την έχω απορρίψει. Δεν με αφορά αυτός ο τρόπος έκφρασης. Σνομπάρω τον ελιτισμό και σνομπάρω και την σοβαροφάνεια. Πολύ περισσότερο γουστάρω ελαφρότητα. Ελαφρότητα στο φουλ.

Μ’ αυτή την διάθεση, κι αυτή την αίσθηση, κάπου κρυφά τοποθετημένη μέσα της από εκείνα τα χρόνια, μεγαλώνει στο Ηράκλειο της Κρήτης, πηγαίνει Ωδείο, πιάνο, τραγούδι – ατελείωτες βόλτες σε βουνό και θάλασσα. Αργότερα θα έρθει στην Αθήνα, εκεί είναι η ενηλικίωση της, και λίγο καιρό μετά, φεύγει ξανά. Έχει κερδίσει υποτροφία για το Berlee College of Music της Βοστώνης, όπου και ξεκινάει σπουδές Σύγχρονης Ενορχήστρωσης και Παραγωγής αλλά και Film Scoring. Πέρα από μουσικές και κινηματογραφικές γνώσεις, στην Αμερική, θα γνωρίσει επίσης και πολλά ακόμη πράγματα εξαιτίας των multi – ethnic φίλων της. Για παράδειγμα μαθαίνει λέξεις και έθιμα από την Ιαπωνία ή την Μαλαισία ή κάποιο άλλο σημείο του κόσμου. Μαθαίνει επίσης να βγάζει τα παπούτσια της πριν μπει σ’ ένα σπίτι ή πως ο κόσμος, και τα σημεία του, μπορεί τελικά να διαφέρουν απ’ αυτό που υπήρχε στο μυαλό της μέχρι και τότε.

M.Σ.: Η Αμερική ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία, εκεί άρχισα να έχω ένα “out of the box”.  Δηλαδή, ζώντας σ’ ένα τέτοιο  μέρος καταλαβαίνεις πως ο κόσμος είναι και κάτι έξω από εδώ. Επιπλέον στην Αμερική δεν υπάρχει όριο στην φαντασία. Πριν πάω εκεί, διάφορα πράγματα μου φαινόντουσαν «άπιαστα όνειρα», αλλά σήμερα δεν νιώθω το ίδιο. Τώρα βλέπω ότι πολλά απ’ αυτά τα «άπιαστα όνειρα» μπορούν να συμβούν. Ας πούμε, πως κατά κάποιο τρόπο, ο κόσμος μου φαίνεται τώρα πιο μικρός και λιγότερο χαοτικός. Μέρη, άνθρωποι, δυνατότητες, συνδέονται. Έχω μια φίλη απ’ το Πανεπιστήμιο που είναι η πρώτη Πακιστανή γυναίκα υποψήφια για 2 βραβεία Grammy. Έχω φίλους που αυτή την στιγμή κάνουν πράγματα που κάποτε θα τα θεωρούσα πολύ «μακρινά» αλλά σήμερα όχι.

Στην Αμερική βρίσκεται αρχικά ως τραγουδίστρια jazz, αλλά φτάνοντας εκεί, αναιρεί την όλη ιδέα που τώρα φαντάζει αστεία. Ήταν προφανές, όπως λέει, πως υπήρχαν άτομα σ’ εκείνο το μέρος που τραγουδούσαν jazz πολύ πιο καλά. Η απόσταση Αθήνας – Βοστώνης, σύμφωνα με το google map, είναι περίπου 8.000 χλμ. – κι απ’ αυτά τα 8.000 χλμ. μακριά, στρέφεται ξανά προς τα πίσω για να κοιτάξει με νέο βλέμμα ζητήματα κουλτούρας και καταβολών. Αρχίζει να σκαλίζει, να ψάχνει, να εξερευνά αυτό που κοινώς ονομάζουμε “πολιτισμικές ρίζες”. Αυτή θα είναι κι η αρχή της ενασχόλησης της με τον ήχο της παράδοσης.

Μ.Σ.: Το multi – culti ήταν σίγουρα για εμένα το πιο συναρπαστικό στοιχείο της Αμερικής. Αλλά στο Πανεπιστήμιο έγινε επίσης μια βάση – εννοώ αυτό ήταν το μαγικό στοιχείο, πως ο καθένας μέσα από την δική του κουλτούρα έφερνε το δικό υλικό για να δουλέψει. Έτσι συνέβη κι άρχισα κι εγώ να εστιάζω σ’ αυτό το κομμάτι, και στην προσπάθεια μου να κάνω το identify στην ταυτότητα μου ξεκίνησα να τραγουδάω παραδοσιακά. Αρχίζοντας να μεγαλώνω, μπήκαν ωστόσο κι άλλα θέματα που με ενδιέφεραν όλο και περισσότερο, θέματα ανθρώπινα και κοινωνικά. Τότε συνδέθηκα ακόμη πιο πολύ μ’ αυτό τον ήχο, γιατί τα primitive θέματα, τα πιο αρχετυπικά, τα πιο αρχέγονα, που με αφορούσαν επίσης, τα συναντάς μόνο στην παράδοση μ’ αυτό τον τρόπο. Τώρα, πέρα απ’ την παράδοση, επειδή αυτά τα θέματα μ’ ενδιαφέρουν γενικά, μ’ αρέσει και η rap. Επειδή, η rap μιλάει για τα ίδια πράγματα αλλά μέσα σ’ ένα τοπίο πιο urban. Κι αυτό το τοπίο φυσικά το γνωρίζω, είναι οι ζωές μας. Οπότε, ναι, αυτό κάνω, αυτό είναι το δικό μου project – η δουλειά μου είναι όλα αυτά. Και μαζί μπαίνει φυσικά και το στοιχείο της jazz που όμως δεν είναι μουσική – είναι γλώσσα λεξιλόγιο, κώδικας. Ακόμη και σε pop τραγούδια αυτή την γλώσσα μπορείς να την χρησιμοποιήσεις, κι εγώ τουλάχιστον το κάνω. Άλλωστε κι η ίδια η παραδοσιακή μουσική, μορφολογικά, έχει πολλά κοινά με την jazz. Κανείς δεν κουβαλούσε παρτιτούρες στην παράδοση, αυτοσχεδιασμός ήταν όλα.

Με μητέρα από Ελλάδα και πατέρα από την Αραβία, η ίδια πάντως σίγουρα σωματοποιεί σε κυτταρικό επίπεδο τόσο το στοιχείο mix, με την ευρεία έννοια, όσο και το στοιχείο multi – culti. Προφανώς, όταν το ζήτημα είναι γονιδιακό, κι όταν μέσα σε κάθε κομμάτι του εαυτού σου συγκεντρώνεις μια μείξη ερεθισμάτων από τόπους και κουλτούρες που υπερβαίνουν την μια, κατά τρόπο φυσικό, ξέρεις πως να ενώνεις, να συνθέτεις και πολλά ακόμη πράγματα. Ωστόσο, πριν φτάσεις στην σύνθεση, υπάρχουν άλλα στάδια; Και πόσο μπέρδεμα μπορεί να ήτανε κάποτε αυτό το κεφάλαιο; Η αίσθηση της «διαφορετικότητας» που μπορεί να βιώσει κάποιος (έστω και για μια στιγμή), λειτουργεί άραγε κι ως ένας καταλύτης απέναντι σε πιο κοινωνικά ζητήματα εν γένει;

«Σίγουρα με ενδιαφέρουν τα κοινωνικά ζητήματα όπως είπα και πριν», σχολιάζει, κι αμέσως μετά μιλάει για μια μεγάλη γκάμα πραγμάτων. Μιλάει για την βία κατά των γυναικών, το δικαίωμα του κάθε ατόμου όσον αφορά τον σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό του, μιλάει για ζητήματα που σχετίζονται με διακρίσεις βάσει φύλου, καταγωγής ή θρησκείας, μιλάει για θέματα ρατσισμού ή παραβίασης του Άλλου. Μιλάει για το κομμάτι της αστυνομικής βίας απέναντι σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες ή για θέματα κοινωνικού αποκλεισμού ή και ορατότητας που έχουν να κάνουν με συγκεκριμένες κοινωνικές μειονότητες.

Μ.Σ. Όλα αυτά είναι η δουλειά μου, όλα αυτά με αφορούν. Ωστόσο δεν θέλω να μιλάω σε συνεντεύξεις πολύ γι’ αυτό το κομμάτι. Κάθε χρόνο αλλάζουν οι ορολογίες, αλλάζει η διατύπωση και το λεξιλόγιο που συνοδεύει το politically correct. Από την άλλη, τι να το κάνω εγώ αν βγαίνει κάποιος και χρησιμοποιεί τις σωστές και πρέπουσες λέξεις για την εποχή, αλλά από την άλλη, αυτό που τελικά εννοεί από πίσω ή αυτό που κάνει στην ζωή του και στην καθημερινότητα του είναι κόντρα; Για εμένα η πολιτική θέση και στάση είναι ολόκληρη η ζωή του κάθε ανθρώπου.

»Αυτά τα ζητήματα όμως, ναι, είναι εκεί, βρίσκονται μέσα σ’ αυτό που κάνω, όπως και οι άνθρωποι. Γιατί εγώ απ’ αυτό εμπνέομαι, εμπνέομαι από τους ανθρώπους. Εμπνέομαι από τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, απ’ αυτά που συζητάνε όταν βρίσκονται μεταξύ τους, από το πως μιλάνε, πως τραγουδάνε, πως χορεύουν. Κι έπειτα είναι κι όλα τα υπόλοιπα. Από το που κάθεται ο άντρας και που η γυναίκα απ’ την στιγμή που θα βρεθούνε, από το πως θα μιλήσει ο άντρας στην γυναίκα και πως η γυναίκα στον άντρα, και πως θα μιλήσουν επίσης οι γυναίκες μεταξύ τους, οι άντρες μεταξύ τους, ένα γονιός στο παιδί του κ.ο.κ.

»Χρησιμοποιώ επίσης και την εικόνα για να μιλήσω γι’ όλα αυτά. Μάλιστα, πολλές φορές το video ενός τραγουδιού μπορεί να μου πάρει περισσότερο χρόνο προετοιμασίας από ό,τι το ίδιο το τραγούδι. Το τραγούδι άλλωστε το φτιάχνω εγώ, και είναι η γλώσσα που ξέρω να μιλάω, ενώ, τα video όχι. Συμμετέχω όμως πολύ στο δημιουργικό κομμάτι, έχω πολύ στενή σχέση με τους συνεργάτες που το αναλαμβάνουν και μαζί τα συζητάμε όλα.  Κάποιες φορές έχω την κεντρική ιδέα και μετά χτίζουμε πάνω σ’ αυτήν».

Όποιος είναι εξοικειωμένος με την δουλειά της Μαρίνας Σάττι, σίγουρα θα έχει παρατηρήσει πως πράγματι, το κομμάτι της εικόνας, την αφορά. Πηγαίνοντας αλληλένδετα με την μουσική της, από την μία “παίζει” συχνά με αισθήσεις που αφορούν συλλογικές μνήμες, οικείες αναφορές και αναγνωρίσιμα σύμβολα, ενώ, από την άλλη κάνει ένα αναζωογονητικό ταίριασμα όλων αυτών μαζί με urban και pop αισθητική. Κορίτσια κι αγόρια, άντρες, γυναίκες, πρωταγωνιστούν μαζί της συχνά στα video, συνθέτοντας έναν μικρόκοσμο της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, το κάδρο, θα φέρει μαζί λεπτομέρειες και στοιχεία, που θα φτιάξουν έναν περιβάλλοντα χώρο, ιδιόμορφο και σαγηνευτικά γνώριμο ταυτόχρονα. Ροζ τοίχοι που θυμίζουν τσιχλόφουσκα, δωμάτια που μοιάζουν με τα δωμάτια της εφηβείας μας σε κάποια πόλη της επαρχίας, μια θρησκευτική εικονίτσα κρεμασμένη στον τοίχο, μοτοσικλέτες motocross, καδένες, γιαγιάδες στα παγκάκια, παππούδες και καφενεία, σεμέ, πλαστικά εμπριμέ τραπεζομάντιλα και μαζί σορτσάκια, παζάρια, δεκάδες δαχτυλίδια, κι ένας σταυρός στο στήθος της γυναίκας, ή μια μαντίλα που μοιάζει αρχικά να είναι μαντίλα, πριν γίνει καπέλο.

«Όπως και να ‘χει είμαι μέρος αυτού του δημιουργικού, είμαστε πάντα μαζί με τους συνεργάτες και τους σκηνοθέτες που επιλέγω», λέει η Μαρίνα. «Και θέλω να έχω δίπλα μου ανθρώπους που να επιθυμούν να πουν τα ίδια πράγματα μ’ εμένα. Άλλοι καλλιτέχνες είναι πιο λυρικοί, άλλοι έχουν πιο σκληρό ύφος, οπότε χρειάζεται να διακρίνεις, την δεδομένη στιγμή, τι θέλει να πει ο άλλος και τι θέλεις να πεις εσύ. Και μετά, πηγαίνετε μαζί σ’ αυτό. Είναι απαραίτητο όμως πρώτα να έχεις κατανοήσει τον κόσμο μέσα στον οποίο κι οι ίδιοι υπάρχουν και δημιουργούν. Γνωρίζω πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους, όμως στις συνεργασίες αυτό που μετράει είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου, και οι κόσμοι που εξερευνούν, να είναι οι ίδιοι κόσμοι που θες κι εσύ να εξερευνήσεις».

Μια πρώτη γεύση από τους κόσμους που εξερευνά όλο αυτό το διάστημα η Μαρίνα Σάττι, πήραμε όμως και πρόσφατα με την κυκλοφορία του «Γιατί πουλί μ’». Ωστόσο, αυτή την φορά, η κυκλοφορία του single, ήταν πράγματι μια πρώτη γεύση, μιας και η full θα είναι η κυκλοφορία του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ της. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι “YENNA” (γέννα), και το «Γιατί πουλί μ’», το «Πάλι» όπως και το «Πόνος κρυφός», αποτελούν μέρος της ευρύτερης εικόνας ενός κόσμου μέσα και στον οποίο επιθυμεί να μας εισάγει. Ποιος θα είναι όμως αυτός ο κόσμος; Και πως ξεκίνησε αυτή η γέννα;

Μ.Σ.: Ήθελα να κάνω κάτι ολοκληρωμένο, και κάποια στιγμή προέκυψε αυτή η σκέψη, της γέννας. Όλα περιστρέφονται δηλαδή γύρω απ’ αυτό, και γύρω απ’ την σκέψη πως κάθε δημιουργικό έργο εμπεριέχει μία γέννα. Σκέφτηκα λοιπόν έναν δίσκο που θα περιγράφει τα στάδια μιας γέννας, και μετά είπα πως θα μιλήσω και για τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία, δηλαδή, κι ο δίσκος θα αφορά κατά κάποιο τρόπο και την πρώτη φορά που εγώ προσπαθώ να βγάλω κάτι δικό μου, πιο ολοκληρωμένα, από μέσα μου. Μόλις όρισα την θεματική, και τις συναισθηματικές περιοχές αυτής της γέννας, μπόρεσα να εστιάσω και πιο καθαρά σ’ αυτό που ουσιαστικά ήθελα. Έκανα έρευνα, διάβασα πράγματα που θα μου έδιναν υλικό και έμπνευση, διάβασα μύθους. Όσο προχωρούσα σ’ αυτό, έβλεπα και καινούργια πράγματα, για παράδειγμα έβλεπα πως μια γέννα μπορεί να είναι και κάτι άγριο ή είδα πως υπάρχει κι ένα μυστήριο που αγγίζει πολύ πιο αρχέγονα κομμάτια μας. Δεν είναι μόνο κάτι όμορφο η γέννα, η γέννα εμπεριέχει και πόνο. Ή κίνδυνο. Μπορεί δηλαδή να φέρεις κάτι στην ζωή και να φύγεις εσύ. Μπορεί να υπάρχει σκληρότητα στην γέννα. Από την στιγμή που είχα πλέον ξεδιπλώσει και τέτοιες πτυχές στο μυαλό μου, κι έχοντας μπει στις συναισθηματικές περιοχές καλά, άρχισα να έχω και μια αίσθηση του ήχου που ήθελα να βγάλω. Ήξερα πως ήθελα να πάω και σε κάτι πιο rough στο παραδοσιακό, κι επίσης θα τραβούσα τέρμα την  pop και rap αισθητική που μ’ αρέσει. Αυτό θέλησα να κάνω. Να πάω τέρμα, και να συνθέσω με αυτά τα υλικά όλα αυτά που ήθελα. ΄Μπήκαν και πιο σκοτεινά τραγούδια, γιατί εδώ πηγαίνω σ’ όλο το φάσμα που μου υπέδειξε η φαντασία μου. Και επιλέγοντας και γράφοντας κάποια απ’ τα κομμάτια μπορώ να πω ότι έκανα κι εγώ μία υπέρβαση. Σ’ αυτό το δίσκο κάνω, δηλαδή, κάποιες μη αναμενόμενες επιλογές, κι αυτό, ίσως να συνδέεται και λίγο και μ’ αυτό που λέγαμε στην αρχή. Για παράδειγμα, δεν ακολούθησα κάποια πράγματα σε σχέση με την “σοβαρότητα” όπως αυτή συνήθως προσδιορίζεται στις μέρες μας. Στην ερώτηση δηλαδή για το αν θα βάλω πράγματα εντελώς διαφορετικά μέσα στον ίδιο δίσκο, η απάντηση ήταν ναι. Αφού εμένα μου αρέσουν και με αντιπροσωπεύουν παίρνω το ρίσκο και τα βάζω μαζί, όπως εγώ τα νιώθω.

Ανάμεσα στους συνεργάτες που θα επιλέξει για να συνεργαστεί μαζί τους στο στίχο, βλέπουμε και ονόματα όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, η Λένα Κιτσοπούλου, η Φωτεινή Λαμπρίδη, ο Ciel κ.α.

Μ.Σ. Εγώ γράφω νότες, γράφω μουσική, όλη μου την ζωή μ’ αυτό έχω κοπιάσει. Δεν μπορώ να πω ότι γράφω στίχο, γράφω ελάχιστα. Μπορεί να σιγομουρμουρίζω πράγματα, να μου έρθουν λέξεις που θα χρησιμοποιηθούν όπως έγινε με το «Πάλι», ωστόσο σέβομαι πώς ο άνθρωπος που γράφει στίχους και μέσα απ’ αυτό εκφράζει την ζωή του, το καταφέρνει και ξέρει να το κάνει καλύτερα από μένα. Με αυτό το δεδομένο λοιπόν, κάλεσα ανθρώπους και καλλιτέχνες των οποίων την δουλειά θαυμάζω. Με κάποιους δεν γνωριζόμασταν προσωπικά αλλά εγώ τους πήρα τηλέφωνο και τους είπα «Γεια, μου αρέσει η δουλειά σας, ετοιμάζω κάτι και θέλω να γράψετε για εμένα». Κι έγραψαν. Με στήριξαν πάρα πολύ, μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω.

Πέρα από το να γράφει μουσική, και να ερμηνεύει, πέρα από το να στήνει δίσκους, project, να αναζητά τους συνεργάτες της καρδιάς της, και να δίνει συναυλίες, η Μαρίνα Σάττι συμμετέχει επίσης σε θεατρικές παραστάσεις ή γράφει μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Ωστόσο, στο βαθμό που η τέχνη είναι μια ερωτική πράξη που συνέχεια γεννάει πράγματα, δημιουργήματα, νέα έργα, κι απογόνους, η Μαρίνα Σάττι, έχει επίσης να επιδείξει κι άλλο ένα γέννημα – θρέμμα δικό της. Οι  CHÓRES («Κόρες») της, είναι ένα πολυφωνικό σχήμα και μια γυναικεία χορωδιακή κοινότητα που σήμερα απαριθμεί πάνω από 150 μέλη. Με συμμετοχή σε συναυλίες, εκπαιδευτικά προγράμματα αλλά και παραγωγές της Λυρικής, η χορωδία που ξεκίνησε να σχηματίζεται το 2017, κατέχει σήμερα μια σημαντική παρουσία, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί κι έναν πυρήνα φιλίας κι ενδυνάμωσης.

Μ.Σ.: Είμαι σε χορωδίες από πολύ μικρή, και μου άρεσε πάντα να κάνω δεύτερες φωνές. Από την Αμερική είχα φτιάξει μια αντίστοιχη ομάδα όπου τραγουδούσαμε πολυφωνικά τραγούδια από διάφορες χώρες, κι αργότερα όταν γύρισα στην Ελλάδα, έκανα κάτι αντίστοιχο, φτιάχνοντας αρχικά τις “Fonés”. Σιγά – σιγά, αρχίσαμε να προσθέτουμε κι άλλα πράγματα, θέατρο, κίνηση, χορό, αλλά όλο αυτά έγιναν κάπως φυσικά, οτιδήποτε καινούργιο, προέκυπτε δηλαδή μέσα από την ανάγκη ή την επιθυμία της ίδιας της ομάδας. Από στόμα σε στόμα, η χορωδία τελικά μεγάλωσε, ήρθαν κι άλλες γυναίκες κάθε ηλικίας. Πλέον είμαστε 150 άτομα και υπάρχει και μια δομή. Επιπλέον συνεργαζόμαστε και με προγράμματα ή παραγωγές, κι αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι γιατί νιώθω πως έτσι γεφυρώνεται το χάσμα μεταξύ εκπαιδευτικής ζωής και πραγματικής. Αυτή ήταν και μια δική μου ανάγκη κάποτε, κι έτσι και ξεκίνησε, ήθελα κάπως να καλύψω το κενό που υπήρχε. Εννοώ, μετά τις σπουδές, υπήρχαν στιγμές που ένιωθα μόνη μου, και δεν θέλω τα κορίτσια να νιώθουν το ίδιο. Γιατί δεν είναι μόνες τους. (χαμογελάει) Προφανώς παίρνω σοβαρά το ρόλο μου, αλλά, ναι, είναι κάπως οι κόρες μου κι εγώ νιώθω λίγο σαν μαμά. Μαθαίνω πολλά από εκείνες αλλά στο κομμάτι της μουσικής έχω περισσότερη εμπειρία, και άρα μου βγαίνει, έχω την ανάγκη και να τις προστατεύσω, και να τις συμβουλέψω, και να βοηθήσω. Η αλήθεια είναι πως στην Αμερική, στο Πανεπιστήμιο, είδα την σημασία του να ανήκεις σε μια κοινότητα. Είδα πόσο σπουδαίο είναι να είσαι σε μια ομάδα όπου υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεσαι τα ίδια θέματα. Κι αυτό μπορώ να πω πως ήταν και το πιο σημαντικό κομμάτι που πήρα εκεί. Η κοινότητα και η γνώση που αποκόμισα μέσα απ’ την κοινότητα.

Η Μαρίνα Σάττι ταξιδεύει πολύ, και το επόμενο διάστημα θα ταξιδέψει ακόμη περισσότερο καθώς έχει ήδη ξεκινήσει τις εμφανίσεις της στο εξωτερικό. Συνολικά θα δώσει 43 συναυλίες, στα πλαίσια της κυκλοφορίας του άλμπουμ της, που το αναμένουμε τον Απρίλη.

«Καλή επιτυχία Μαρίνα», λέω, και την βλέπω να χαμογελάει ξανά – πλατιά και χαρούμενα. Έχει τα μαλλιά της πιασμένα ψηλά, δεν έχει ίχνος μακιγιάζ, φοράει μια φόρμα. Και μπορεί να είναι και pop star, και γυναίκα, και κορίτσι μαζί που χαίρεται σαν παιδί. Τα δάκτυλα της κάνουν finger crossed στον αέρα, και εγώ κοιτάζω για μια στιγμή τα στρας νύχια της, που σήμερα είναι βαμμένα σε μια απόχρωση του ανοιχτού πράσινου.

Επειδή πολλοί σχολιάζουν την “ιδιοτροπία” της στα νύχια, την τάση της να τα τονίζει με ιδιαίτερο τρόπο, λίγο πριν μου έχει πει «Συχνά θέλουν κάποιοι να μιλάνε για τα νύχια μου, και να λένε πως γίνεται να είναι σοβαρή και να κάνει σοβαρό έργο έτσι; Ε! Λοιπόν! Να που μπορεί να γίνει, να που γίνετε! Δεν θα είμαι ο καλλιτέχνης που κάποιος άλλος θεωρεί πως πρέπει να είμαι, εγώ θέλω να κάνω πράγματα που να βγάζουν νόημα για εμένα».

Finger crossed στον αέρα – και την ευχή να το πετυχαίνει πάντα.