Ο ΥπερΗχητικός Βέγγος! Ο ρόλος της μουσικής και του ήχου γενικότερα στις ταινίες του

Του Νίκου Τζαβέλλα

.YELLOWBOX. STORIES.

Έχουν γραφτεί πολλά για το Θανάση Βέγγο, ως ηθοποιό, ως άνθρωπο και ως επιχειρηματία, τα περισσότερα εκ των οποίων αυθαίρετα ή και λάθος, κατά τη γνώμη μου. Ελάχιστα πάντως έχουν γραφτεί για το ρόλο της μουσικής και του ήχου γενικότερα στις ταινίες του. Οι ταινίες του Βέγγου βρίθουν από μουσική: ήχοι, εφέ, μουσικά θέματα, τραγούδια, ελάχιστες είναι οι στιγμές στις ταινίες του που απουσιάζει ο ήχος. Είναι εκπληκτικός ο ρόλος που η μουσική και οι ήχοι εν γένει παίζουν στις ταινίες του Βέγγου.

Οι ταινίες του κατακλύζονται σε τέτοιο βαθμό από μουσική, που θα τις έλεγες και εκτεταμένα βιντεοκλίπ. Η μουσική συνοδεύει, αλλά και συχνά πρωταγωνιστεί στις ταινίες του.

Είναι γνωστό πως ο Βέγγος χρησιμοποίησε κατά κόρον εφέ και αποσπάσματα κομματιών του Spike Jones. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Ακούμε: Κομπρεσέρ. Σειρήνες. Εκρήξεις. Φρεναρίσματα. Ρολόι-κούκο. Ροχαλητά. Ήχους προσγείωσης και απογείωσης αεροπλάνων. Γκονγκ. Τρενάκι, ηλεκτρικό παιχνίδι. Καλπασμούς αλόγων. Καμπάνα ρολογιού. Ξυπνητήρι. Πιατίνια και τύμπανα. Λατέρνα. Παραπλανητικό κλάξον, (για να ξεφορτωθεί τους βενζινάδες). Συνθηματικά γαβγίσματα. Γέλια (δικά του). Γέλια (άλλων). Κραυγές. Θριαμβευτικές σάλπιγγες. Ποιήματα. Μαγνητοταινία. Ηλεκτρονικούς ήχους.

Θυμάμαι καλά το άρθρο του Αντώνη Μποσκοΐτη, του 2016, που εν ολίγοις υποστηρίζει πως ήταν ο Βέγγος που πρώτος έφερε το χίπικο στοιχείο σε ελληνική ταινία, πριν από οποιονδήποτε άλλο, στην ταινία του “Θου-Βου Φαλακρός Πράκτωρ, Επιχείρησις: Γης Μαδιάμ”. Στην ταινία αυτή, με τον Θου Βου και τον Μαπ 31 ντυμένους hippies, ακούμε στο μπακγκράουντ το “Combination Οf Τhe Τwo” από το άλμπουμ Cheap Thrills του ΄68, τον δεύτερο δίσκο της Joplin με τους Big Brother & The Holding Company!”. Αναφέρει επίσης πως “Η κάμερα του Θανάση (διότι ο Βέγγος υπογράφει τη σκηνοθεσία) βρίσκεται μέσα σε ένα δισκοπωλείο της εποχής. Μια κοπέλα με μίνι φούστα φεύγει κρατώντας στα χέρια της το άλμπουμ του Γιώργου Ρωμανού «Στα Διονύσια και το στούντιο» σε τραγούδια Μάνου Χατζιδάκι και δικά του, επίσης του ΄68 από το label Zodiac της Lyra!”. Δεν έχει άδικο. Πολύ καλά τα λέει.

Οι μόνες άλλες αναφορές που βρήκα πάνω στο θέμα Βέγγος και μουσική είναι οι εξής ελάχιστες:

Στο ντοκιμαντέρ του Γιάννη Σολδάτου “Ένας άνθρωπος παντός καιρού”, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης θίγει το θέμα, με θαυμασμό. Λέει: “Το άλλο, δε, που μ’ έχει εντυπωσιάσει στον Βέγγο είναι η χρήση της μουσικής. Αυτό πραγματικά είναι καταπληκτικό! Βλέπεις κομμάτια -πως βάζουμε σήμερα rock κομμάτια- βλέπεις κάτι κομμάτια περίεργα. Θυμάμαι το “Monsieur Cannibal”, γαλλική επιτυχία της εποχής, πώς έχει αξιοποιηθεί… Ο τρόπος που μπαίνουνε… μπαίνουνε μ’ έναν τρόπο τόσο εύστοχο… δημιουργείται ένα timing…”. Στο ίδιο ντοκιμαντέρ, στις λίγες λήψεις που ο Σολδάτος κατάφερε να “κλέψει”, ο Βέγγος ομολογεί πως όλα τα εφέ στις ταινίες του ήταν του Spike Jones και περιγράφει πως με ένα συνεργάτη του (τον οποίο αναφέρει ως Θανάση), άκουγαν τις μουσικές του Jones, μέτρο προς μέτρο, μέχρι κάτι να τους ταιριάξει με μια σκηνή.

Σε άλλο σημείο στο ίδιο ντοκιμαντέρ ο Βέγγος λέει: “Αν μου ταίριαζε ο Εθνικός Ύμνος, θα έβαζα τον Εθνικό Ύμνο”. Αυτό δεν χρειαζόταν να μας το πει, το είχαμε καταλάβει, όμως το συγκεκριμένο ντοκουμέντο μου επιβεβαιώνει κάτι που ακουγόταν πάντα στην πιάτσα για το Βέγγο. Πως ήταν τελειομανής και πως είχε την τελευταία λέξη, την τελική επιλογή και την ευθύνη για το καθετί που έκανε. (Eξ ου και τα χρέη που τον έπνιξαν). Άσχετα με την τελική επιλογή, το ερώτημα που προκύπτει είναι το κατά πόσον οι μουσικές αυτές υπήρξαν εξαρχής προτάσεις του Βέγγου, ή των συνεργατών του. Πολύ πιθανό να διάλεγε μεταξύ μουσικών που πρότειναν συνεργάτες του. Από τις εννέα ταινίες που παρήγαγε (μαζί με τις τρεις συμπαραγωγές με τη Φίνος Φιλμ), στους τίτλους των τριών πρώτων {“Είναι ένας τρελλός τρελλός τρελλός Βέγγος” (1965), “Ο Παπατρέχας” (1966) και “Τρελλός, παλαβός και Βέγγος” (1967)}, όπου ακούγονται αρκετά από τα θέματα που θα ξανακούσουμε και στις υπόλοιπες, εκτός από Φωτογραφία και Μοντάζ, την “Μουσικήν Επένδυσι” έχει κάνει ο Παύλος Φιλίππου, ο πολυπράγμων αυτός άνθρωπος του ελληνικού κινηματογράφου. Στο “Πάρε Κόσμε” (1967) την “Μουσικήν Επένδυσι” υπογράφει ο Χρήστος Μουραμπάς. Άρα;

Έλα ντε! Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Το σενάριο που εγώ έχω φτιάξει είναι πως, άσχετα με το ποιοι του πρότειναν μουσικές, ο Βέγγος είχε τον τελευταίο λόγο και μάλιστα με φανερή προτίμηση, μέχρις εμμονής, για κάποια μουσικά θέματα και είδη. Είναι φανερή η αγάπη του για τα εμβατήρια, τα σαλπίσματα, τα τρελιάρικα ποπ, easy listening, exotica και latin θέματα, για τον Ζαμπέτα, το τάνγκο και το πάσο ντόμπλε, τα ορίτζιναλ κλαρίνα και τη σισιλιάνικη μουσική, τα ελαφρά αστικά τραγούδια, τη μουσική του τσίρκου, τα κινηματογραφικά soundtracks, τα παιδικά τραγούδια κλπ.

Έκανα μια έρευνα, να βρω ποια είναι τα κλασικά βεγγικά θέματα, που τόσο αγαπήσαμε, και έμεινα άφωνος με τα αποτελέσματα. Αν ο Βέγγος πρωτόπαιξε Joplin σε ελληνική ταινία, είναι επίσης ο Βέγγος που έπαιξε Gerry Mulligan, Stravinsky, Ted Heath και Surfaris.

Ιδού τα αποτελέσματα της έρευνας:

• Τα πιο πολλά από τα εφέ των ταινιών του και πολλά χαρακτηριστικά μουσικά θέματα είναι μέρη από τραγούδια του Spike Jones και κυρίως από τα: “Dance Of The Hours”, “William Tell Overture”, “The Man On The Flying Trapeze”. “Der Fuhrer’s Face”, “Knock, Knock, Who’s There?”, “Ramona”, “Hawaiian War Chant”. Τραγούδια με γαργάρες, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, με κόρνες, με λαρυγγισμούς, με πρώιμα ηλεκτρονικά εφέ (η κεραία που ανεβαίνει από το πέτο του), με κλάξον, με πιατίνια, με καταρρεύσεις τυμπάνων και πιατινιών κλπ. Επίσης, το ίδιο το σήμα της εταιρείας του, “Θου Βου Ταινίες Γέλιου” είναι μια μίξη από δυο-τρία θέματα του Spike Jones.

• Η ανέμελη και κεφάτη “Tarantella”, με το χαρακτηριστικό ήχο του friscalettu ή flageolet (σισιλιάνικη φλογέρα/φλάουτο), ήχος-σήμα κατατεθέν στις ταινίες του, που συνήθως συνοδεύει μια ανέμελη, ή φυσιολογική πράξη του ήρωα, που στο τέλος καταλήγει σε κάποια γκάφα, κάποια καταστροφή -εκεί μπαίνουν τα εφέ του Spike Jones-, όπως και το “A Solo Di Maranzanu” προέρχονται από ένα δίσκο του 1960(;), με τίτλο “Sicilia: Aspetti Del Folklore Italiano”. Friscalettu παίζει ο Giovanni Di Giovanni, ενώ Maranzanu (Jew’s Harp) o Guiseppe Guifridda. Άλλα στοιχεία στάθηκε αδύνατο να βρω. Θέματα από τον εν λόγω δίσκο ακούγονται διαρκώς στις ταινίες του.

• Άλλος δίσκος που χρησιμοποιείται κατά κόρον είναι o Mandolino Italiano του Dick Dia & His Mandolin Orchestra, του 1960. Κυρίως ακούμε τα κομμάτια “La Siciliana”, “La Belissima Bruna” και “Santa Lucia”. Του Dick Dia και της Μαντολινάτας του είναι επίσης το κομμάτι “Brasilia” που ακούγεται δύο ή τρεις φορές στις ταινίες του Βέγγου, αλλά από διαφορετικό δίσκο: The Sound Of Magnificent Mandolins, του 1962.

• Στο ίδιο μουσικό ύφος και άλλη μια Ταραντέλα, η “Tarantella Calabrese” με τον Johnny Puleo & His Harmonica Gang, από το δίσκο Encore Italiano! του 1960.

• Πολλά μουσικά θέματα ακούμε από τον δίσκο του Carl Stevens & His Circus Band, Music From The Big Top, του 1956: “Thunder And Blazes – Entry Of The Gladiators”, “Asleep In The Deep”, “The Mosquito Parade”, “A Vision Of Salome”, “Over The Waves”, “Washington Grays”, “Go”, “William Tell Gallop”, “The Dance of The Snake Charmer”. Με άλλα λόγια ακούμε σχεδόν ολόκληρο τον δίσκο.

• Δύο αλλά πολύ χαρακτηριστικά κομμάτια ακούμε πάνω από μια φορά από τους The Sande & Greene Funtime Band. Είναι τα: “Man On The Flying Trapeze”, και “De Camptown Races”, από τον δίσκο τους The Ol’ Caliope Man At The Fair, του

• Δύο από τα κομμάτια-μουσικά θέματα που ακούμε σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Βέγγου είναι τα “Lecons De Musique Pour Les Phoques” και “Le Cheval Tibere Specialiste Du Grelot”, από ένα δίσκο του 1960 με τίτλο Piccolo, Saxo Et Le Cirque Jolibois, με συντελεστές τον Frank Popp και την Ορχήστρα του.

• Εκτεταμένης χρήσης τυγχάνουν ακόμη δύο διαφορετικά κομμάτια με το ίδιο τίτλο και από το ίδιο μουσικό σχήμα: είναι τα “Padam, Padam” ένα του 1952 και ένα του 1954 των Hotcha Trio.

Την τιμητική τους έχουν επίσης στα φιλμ του Βέγγου, οι σπανιόλικες μελωδίες, οι μεξικάνικες, οι exotica και φυσικά το tango, το paso doble και το flamenco:

• “Mexican Hat Dance”, από την The New Manhattan Philharmonic (αλλού αναφέρονται ως Manhattan Pops Orchestra), μεξικάνικο θέμα σε easy listening εκτέλεση, του

• Των ιδίων προδιαγραφών και τα “Cielito Lindo” και “El Relicario”, του Εγγλέζου Roland Shaw και της Ορχήστρας του, από τον δίσκο τους Mexico! του 1963.

• »Απίστευτο φλαμένκο το “Sevillanas”, από τον Fernando Sirvent και τον δίσκο του Guitarra Flamenca, του

• Απίθανο το paso doble “La Espaniola”, από τον Atanasio Ortin και την Ορχήστρα του, άγνωστης ημερομηνίας.

• Το αθάνατο βραζιλιάνικο choro “Tico (No Fuba)”, στις ταινίες του Βέγγου ακούγεται σε δύο versions, μία από τον βασιλιά του Mambo Perez Prado , του 1963, και μία από τον Αμερικάνο βιρτουόζο της κιθάρας Al Caiola, σε ηχογράφηση του 1960. Από τον δεύτερο ακούμε και το “Granada”, του 1966.

• Κάπου σα να παίρνει τ’ αυτί μου και το “Mama Ines” από τον Roberto Delgado, δηλαδή τον Γερμανό Horst Wende και την Ορχήστρα του, του 1967.

• Φοβερό τανγκό, όπως το έλεγαν τότε, το “Εl Bandido” του Μanuel Canela. Παρότι ο Βέγγος το προαναγγέλλει ως “τανγκό αργεντινό” ο Canela ήταν Ιταλός! Πριν το ακούσουμε εμείς ο Βέγγος τραγουδάει το σκοπό του ως “Άλα ριάλα παπαριάλα, άλα ριάλα παπαριά”.

• “La Cucaracha”: το πασίγνωστο μεξικάνικο corrido σε δύο διαφορετικές εκτελέσεις, του Miguel Dias και των Mariachi του (Mariachi Miguel Dias), του 1961 και από τους Manhattan Pops Orchestra, του 1968.

• To “Espana Cani είναι ένα εκπληκτικό Paso Doble από την Βanda Τaurina, που έβρισκε κανείς στο δίσκο Τhe Βrave Βulls! Music Οf Τhe Βull Fight Ring του 1955. Το ίδιο και το “Gato Montes”, με τους ίδιους συντελεστές.

• Άλλο εξαιρετικό Paso Doble που ακούμε είναι το “La Sorello” (κομμάτι του 1905, που γνώρισε πάμπολες διασκευές, γνωστό και ως La Sorella (March), το πρωτότυπο αυτού που διασκευάστηκε ελληνιστί ως “Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα”), εδώ από την Madrid Afficienado Brass Orchestra, αγνώστων λοιπών στοιχείων και ημερομηνιών ηχογράφησης!

Από αυτές που θα λέγαμε εθνικές (ethnic) μουσικές ακούμε στις ταινίες του Βέγγου τα εξής:

• Το “Highland Laddie/Scotland The Brave” από τον Paul Eakins: κλασσικά σκωτσέζικα φολκ θέματα, με γκάιντες. Το δεύτερο ο πρώην εθνικός ύμνος της Σκωτίας.

• Η “Kalinka”: ο πασίγνωστος ρωσικός φολκ σκοπός από το Jo Basile το Γάλλο, ιταλικής καταγωγής, ακορντεονίστα και την Ορχήστρα του, από τον δίσκο From Moscow with love, του 1960.

• Το “Haun Meelee (Sway Here)” του Λιβανέζου ουτίστα, τενόρου και διευθυντή Ορχήστρας Mohammed El-Bakkar (Αnd Ηis Οriental Ensemble), από το δίσκο Port Said, Music of the Middle East, του 1957.

Δεν λείπει απ’ τις ταινίες του Βέγγου και η κλασική μουσική. Ακούμε:

• Romance Antiqua {Η πασίγνωστη σε όλους όσους ασχολήθηκαν με την κλασική κιθάρα Ρομάντσα (Holiday Celebration Troupe).

• Johannes Brahms: 21 Hungarian Dances, WoΟ 1: No. 5 In F-Sharp, Allegro από τους The Hollywood Bowl Symphony Orchestra & Carmen Dragon και τον δίσκο The Starlight Concert, του

• Rossini: La Barbier De Seville: Ouverture (Alceo Galliera & Philharmonia Orchestra), του

• Oedipus Rex, Act II: Et Maintenance Igor Stravinski Jean Cocteau (Αφήγηση) & Cologne Radio Symphony Orchestra. 1953.

• Oedipus Rex Epilogue Werner Hessenland (αφηγητής) Stravinsky Conducts Stravinsky 1951

• Oedipus Ρex Αct ΙΙ Horen Sie Dden Beruhmten Monolog Sprecher Martha Modl & Peter Pears & Nordwestdeutsgeb rundfunks,1951.

• Ο Καρυοθραύστης The Nutcracker opus 7, th 14, act II, Divertissment: Dance espagnole “Le Chocolat” Dance Arab από την “Mineapolis Symphony Orchestra”.

• Histoire De La Foret Viennoise, op. 325 Strauss Valses Virtuoso Symphony Οf London and Emanuel Vardi,1962.

Και τα soundtracks δε λείπουν:

• Paris Arrival, του Victor Young, από το “Ο Γύρος Του Κόσμου Σε 80 Ημέρες”, του 1957.

• James Bond Theme, του John Barry, 1960.

• Frank Waxman : Taras Bulba Overture, Chase At Night,

• Humorous: The Fat Man Background Music From Home Music, 1965.

Και jazz έχει ο μπαξές, υπό την ευρεία έννοια του όρου:

• La Dance, Boris Vian & Alain Vian,1957.

• After You’ ve gone, Gene Krupa & Roy Eldridge, 1941.

• Night Watch, Gerry Mulligan & Bob Brookmeyer, 1961.

• The man I love, Ted Heath, 1964.

• Dance of the beggars, Sonny Lester, 1963.

Και βέβαια pop:

• Drina (Marsch Na Drini), The Spotnicks, 1964.

• Wipe Out, The Surfaris, 1962.

• Monsieur Cannibale, Sacha Distel, 1966.

• Petit Homme, Dalida, 1967 (το Little Man, των Sonny & Cher, στα γαλλικά).

Τραγούδια, ποιήματα, στίχους, ερμηνεύουν τόσο οι συμπρωταγωνιστές του, όσο και ο ίδιος ο Βέγγος και μάλιστα όλη την ώρα: “Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη!” (δημοτικό ποίημα και τραγούδι της Ανατολικής Ρωμυλίας). Ταυγέτη: “Φέρτε μου βιτριόλι, φέρτε μου κινίνο”… Βέγγος: “Να σου φέρω ένα μαντολίνο;(“Φέρτε μου ένα μαντολίνο”, Χατζηδάκις). “Γεια σου Δημητρούλα” (παραδοσιακό). “Σ’ όσους γάμους κι αν επήγα” (Ζωναράδικος της Βόρειας Θράκης). “Γυαλό-γυαλό” (Εις τον αφρό της θάλασσας): ερμηνεύει η Σούλη Σαμπάχ. Υποψήφιος γαμπρός: “Χτες αργά”… Βέγγος: “Με ψυχή φορτωμένη!” (Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες – Μουσική/Στίχοι: Αττίκ. Σούλη Σαμπάχ: “Μάτια σαν και τα δικά σου” (Παραδοσιακό Νησιώτικο). Ο Θανάσης, συνοδεία μεταλλόφωνου, τραγουδάει νανούρισμα: “Νάνι Θανασάκη, κι η μαμά παίζει χαρτάκι. Κι αν κερδίσει στο κουμκάν, θα σου φέρει και φοντάν”. Ο Ύμνος της Σχολής (Των πρακτόρων η Σχολή). Το τραγουδάκι για τους αρρώστους (Γελάτε σαν παιδάκια, να φύγουν τα πονάκια, χτυπάτε παλαμάκια και θα’ ν’ περαστικά). “Ολόγυρα βουβάλια, χιλιάδες κεφάλια, στη μέση εσύ”, από το “Οι τρεις καμπαλέρος”, όπως διασκεύασαν το “Jalisco” του Esperon Manuel οι Πωλ Μενεστρέλ και Μιχάλης Σουγιούλ και πρωτοτραγούδησε ο Τώνης Μαρούδας. “Μια μαχαιριά της δώσανε και χάμω την ξαπλώσανε” (Αναφορά στο “Σακαφλιά”). “Ανέβα μήλο κατέβα μήλο να σε ρωτήσω πως θα σε πιάσω, για να μπορέσω να σε δαγκάσω (παιδικό, σε διασκευή). “Τα μπλου τα ναυτικά” (Τρίο Ποπυλάρ). “Άσπρο μου περιστέρι πέτα”: τραγουδάει ο Βέγγος (Νάσος Πατέτσος). “Εν-δυο, εν-δυο φουστανέλα, τσαρούχι φούντα, φεσ’’”, από την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη “Φωτιά Και Ειρήνη”. Νιάου βρε γατούλα (“Το γκρίζο γατί” των Χατζηδάκι-Σακελλάριου. Τραγουδούν Βέγγος και Παπαδόπουλος ντυμένοι μαθητές.

“Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη” (Ξαρχάκος-Γκάτσος). “Παντρεύεται στον Άη-Λια”… (τραγουδάει ο Βέγγος, διασκευάζοντας το “Εκεί ψηλά στον Άη-Λια”, δημοτικοφανές του Νίκου Γούναρη). Η αναφορά στον Θεοδωράκη στον Παπατρέχα (θεοδωρακικός). “Μα το νερό γλυφό” τραγουδάει ο Βέγγος, από το “Στο Περιγιάλι Το Κρυφό (Σεφέρης-Θεοδωράκης). “Είμ’ αητός χωρίς φτερά, χωρίς πατέρα και χαρά” (διασκευή στο πασίγνωστο τραγούδι του Χατζηδάκι).

Οι αδελφές του στον “Παπατρέχα” μουρμουρίζουν το “If I Had A Hammer”, του Trini Lopez. “Τι να την κάνω τη ζωή χωρίς εσένα” (καντάδα) (Κώστας Μανιατάκης). “Η νύχτα φεύγει ολόχαρη” (στίχοι-μουσική Τίτος Ξηρέλης, τραγούδι Τίτος Ξηρέλης-Πέτρος Επιτροπάκης. “Άλα! Πάω τώρα για κρεμάλα” (Διασκευή του “Άλα! Άνοιξε Κι Άλλη Μπουκάλα” των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου).

Ακούγονται αποσπάσματα από τα:

• “Συρτάκι Αλέγκρο”, του Χάρη Λεμονόπουλου (άγνωστη ημερομηνία ηχογράφησης).
• “Μαντήλι καλαματιανό”, παραδοσιακό με τη Γιώτα Λύδια (1960).
• “Ο Ήλιος”, παραδοσιακό, με το κλαρίνο του Νίκου Καρακώστα (1931).
• Εμβατήριο Α’ Σώματος Στρατού (παραδοσιακό) από τη Στρατιωτική Μπάντα Αθηνών.
• “Στα Σάλωνα Σφάζουν Αρνιά”, παραδοσιακό από τον Λάμπρο Παπαθανασίου, άγνωστης ημερομηνίας ηχογράφησης.
• “Ντιρλαντά”: τσιμάρει ο Καπετάν Παντελής Γκινής και το Τσούρμο του. Σφουγγαράδικο τσιμάρισμα Καλύμνου μουσική επιμέλεια Δόμνα Σαμίου δεκαετία 60.
• “Σαμιώτισσα” (παραδοσιακό), στο γρήγορο, από άγνωστη, -μη αναγνωρίσιμη – εκτέλεση.
• “Ακρόπολη, Πλάκα”, από τον Φώτη Πολυμέρη, 1951.
• “Άκου τ’ αηδόνια” (Μανταλένα) (1967), “Ο Αγαθοκλής”(1967) και πολλά ορχηστρικά του Γιώργου Ζαμπέτα.
• “Όμορφη Θεσσαλονίκη” (Τσιτσάνης) από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Πόλυ Πάνου (1961).
• “Αυτό Τ’ αγόρι Με Τα Μάτια Τα Μελιά” (Μάνος Λοΐζος-Λευτέρης Παπαδόπουλος), με την Αλέκα Μαβίλη (1966).
• “Καλημέρα σας παιδιά”, τραγούδι-εισαγωγή της ραδιοφωνικής παιδικής εκπομπής Θεία Λένα.
• Εισαγωγικό θέμα από το “Ο Καραγκιόζης Γιατρός”, από το ομώνυμο άλμπουμ του Ευγένιου Σπαθάρη, το 1962 στην Κολούμπια.

Το αρθράκι δεν είναι παρά ένας φόρος τιμής στον πρωτοπόρο Θανάση Βέγγο, από έναν δηλωμένο βεγγομανή και μουσικόφιλο. Και μια παρακίνηση προς κάθε μερακλή μουσικολόγο, για μια πιο εμπεριστατωμένη μελέτη γι’ αυτό το θέμα.

Το αφιέρωμα είναι από το Νίκο Τζαβέλλα και δημοσιεύεται στο τεύχος #15 του YELLOWBOX που κυκλοφορεί στα περίπτερα. #ΥΒ