Το πρώτο μεγάλο υπαίθριο φεστιβάλ στην ιστορία της ροκ μουσικής, άνοιξε τις πύλες του για ένα τριήμερο στο Μοντερέι της Καλιφόρνιας από την Παρασκευή 16 Ιουνίου έως την Κυριακή 18 Ιουνίου 1967.
Η πόλη του Monterey βρίσκεται στο νότιο άκρο της Καλιφόρνια αρκετά κοντά στα σύνορα με το Μεξικό και η ιδέα των διοργανωτών να διοργανώσουν εκεί το φεστιβάλ, είχε να κάνει με την γενικότερη μουσική άνοδο της περιοχής (Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο), αλλά και με το γεγονός ότι μπόρεσαν να βρουν εύκολα τον κατάλληλο χώρο, με αποτέλεσμα, οι ιατρικές υπηρεσίες, οι τουαλέτες, η κατασκήνωση και ο εφοδιασμός με φαγητό ήταν εύκολος. Βέβαια όλα αυτά στα χαρτιά, γιατί έως τότε οι διοργανωτές είχαν μηδαμινή πείρα από μεγάλες συναυλίες, πόσο μάλλον τριήμερα αλλά στην πραγματικότητα δεν ήξεραν τι θα συναντήσουν. Γι’ αυτό και ήλθαν σε επαφή με την τοπική αστυνομία, με βασικό φόβο την εξάπλωση και χρήση ναρκωτικών. Φυσικά κανείς δεν περίμενε τη μεγάλη όπως εξελίχθηκε, προσέλευση κόσμου. Έως τότε, μουσικά τουλάχιστον, το Monterey ήταν γνωστό για το Monterey Jazz Festival και το Big Sur Folk Festival.
Τον Ιούνιο του 1967 η Αμερική βρισκόταν στη δίνη των φυλετικών ταραχών και του Πολέμου στο Βιετνάμ, ενώ στην περιοχή μας μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος των Έξι Ημερών, με το Ισραήλ να έχει το πάνω χέρι στο Μεσανατολικό, ενώ παράλληλα η χώρα μας βίωνε τους πρώτους μήνες της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Όταν λοιπόν ξεκίνησε το φεστιβάλ του Μοντερέι, δεν ήταν ευρέως γνωστό- εκτός από λίγους φανατικούς “ροκάδες”. Έγινε γνωστό στο ευρύτερο κοινό χρόνια αργότερα κυρίως μέσα από την ταινία – ντοκουμέντο του D.A. Pennebaker.
Κάθε καλλιτέχνης είχε τον ίδιο χρόνο συμμετοχής 40 λεπτά, εκτός του Shankar που έπαιξε περισσότερο! Πολλοί τελείωσαν την εμφάνισή τους νωρίτερα, όπως οι Who που έπαιξαν 25 λεπτά. Όλοι οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς στο Μόντερεϊ, εκτός του ινδού βιρτουόζου του σιτάρ, Ραβί Σανκάρ, ο οποίος αμείφθηκε με το ποσό των 3.000 δολαρίων. Το εισιτήριο εισόδου ήταν συμβολικό και καθορίστηκε στο 1$. Πάνω από 200.000 μουσικόφιλοι έδωσαν το παρών στις τρεις ημέρες διάρκειας του Φεστιβάλ, που σηματοδοτήθηκε από τις ιστορικές εμφανίσεις του άγνωστου Τζίμι Χέντριξ και των περισσότερο γνωστών The Who. Ο σπουδαίος τραγουδιστής της soul, Otis Redding βγήκε στην σκηνή με συγκρότημά του τους Booker T. And The MG’S και μετά τους Mar Keys, κορυφαία συγκροτήματα της μαύρης μουσικής σε μια θρυλική εμφάνιση. Την soul μουσική εκπροσώπησε επίσης ο Lou Rawls δείχνοντας την δύναμη της μαύρης μουσικής στην ψυχεδελική περίοδο που ήταν στην ακμή της το καλοκαίρι του ’67. Όμως παρέλασαν και πολύ σημαντικά ονόματα του λευκού αμερικάνικου blues στο Μοντερέι: Paul Butterfield Blues Band, Canned Heat, Electric Flag, Steve Miller Blues Band, Blues Project, Al Kooper με τον Elvin Bishop στην κιθάρα, Mike Bloomfield με τον Nick Gravenites τραγουδιστή, ονόματα που βρίσκονταν στην ακμή τους και φυσικά η Janis Joplin με τους Big Brother and Holding Company ως ανερχόμενη.
Ο Otis Redding ήταν από τα μεγαλύτερα «όπλα» των Μαύρων της Αμερικής στους αγώνες τους στη δεκαετία του ’60. Στη διάρκεια της συναυλίας του ήταν η μοναδική φορά που σηκώθηκαν μαζικά οι 50.000 θεατές να χορέψουν! Ο Otis συγκινημένος φώναζε «Αγάπη, αυτή είναι η αγάπη του κοινού! Όλοι αγαπούν ο ένας τον άλλο, έτσι δεν είναι;» και άρχισε να τραγουδά «I’ Ve Been Loving You Too Long» και μέσα το τραγούδι συνεχώς απευθυνόταν στο κοινό: «Μπορούμε να το κάνουμε μια φορά και πάλι;», ενώ ο κόσμος ξεσπούσε σε φωνές και χειροκροτήματα ενθουσιασμένος μαζί του. Τέσσερις φορές τον έβγαλαν encore! Τους έβγαλε τα βαθύτερα συναισθήματα και δεν μπορούσε να εγκαταλείψει την σκηνή καθώς παραληρούσε μαζί τους; «Θέλω να φύγω και δεν μπορώ να φύγω!» έλεγε και ξανάλεγε στο μικρόφωνο ο 26χρονος Otis. Η μουσική του είχε κερδίσει το λευκό ακροατήριο που στις αρχές του 1968 ανέβασε το τραγούδι του «(Sittin’ On) The Dock Of The Bay» στην κορυφή των pop charts. Ο Otis ήταν ήδη νεκρός. Σκοτώθηκε μαζί με 4 μέλη της μπάντας του σε αεροπορικό δυστύχημα στις 10 Δεκεμβρίου 1967.
Στο Μοντερέι επιβεβαίωσαν την αξία τους καθιερωμένα ονόματα, όπως οι Σάιμον και Γκαρφάνκελ, Άνιμαλς, Τζέφερσον Αϊρπλέιν και Μπερντς.
Το Monterey International Pop Festival ήταν η γιορτή της μουσικής βιομηχανίας που «πάντρευε» την rock μουσική και το blues με την soul, αλλά και τα μουσικές επιρροές στην κουλτούρα της εποχής, όπως με την συμμετοχή του Ινδού Ravi Shankar που αποθεώθηκε και του Αφρικανού jazz τρομπετίστα Hugh Masekela.
Βέβαια, τo Φεστιβάλ σημάδεψαν και οι χτυπητές απουσίες πολλών μεγάλων ονομάτων της ροκ. Οι Beach Boys ακύρωσαν τη συμμετοχή τους διαφωνώντας με την επιλογή της Coca Cola ως χορηγού της εκδήλωσης, Ο Κάπτεν Μπίφχαρτ επειδή δεν ήταν έτοιμος και οι Beatles επειδή είχαν σταματήσει τις συναυλίες. Οι Rolling Stones ήθελαν, αλλά σε κάποια από τα μέλη τους είχε απαγορευθεί η είσοδος στις ΗΠΑ, λόγω ναρκωτικών. Πάντως, τους εκπροσώπησε ο Μπράιαν Τζόουνς, που παρουσίασε στο κοινό τον Τζίμι Χέντριξ στην περίφημη συναυλία του, κατά τη διάρκεια της οποίας πυρπόλησε την κιθάρα του.
Παρά τη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου δεν σημειώθηκε το παραμικρό επεισόδιο στις τρεις ημέρες του Φεστιβάλ. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του τοπικού σερίφη: «Περισσότερη δουλειά είχαμε στα συνέδρια εκπαιδευτικών και γονέων, παρά τώρα». Η ομάδα που διοργάνωσε το Μοντερέι μετασχηματίστηκε αργότερα σε ίδρυμα με την επωνυμία MIPF, που ακόμα και σήμερα ασκεί φιλανθρωπικό έργο. Τα έσοδά της προέρχονται κυρίως από τα δικαιώματα των ηχογραφήσεων, των φωτογραφιών και του κινηματογραφικού υλικού.
