Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ (γαλλικά: Baudelaire έκανε μια απόπειρα αυτοκτονίας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Συμμετείχε στις επαναστάσεις του 1848 και έγραψε για μια επαναστατική εφημερίδα.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Μπωντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και τη θεματική του. Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του, τον κατανόησαν. Το 1845 δημοσιεύεται το πρώτο του έργο. Το 1857 κακή κριτική για την ποιητική του συλλογή “Τα Άνθη του Κακού”- εκφράζει τη μεταβαλλόμενη φύση της ομορφιάς στο ταχέως βιομηχανοποιημένο Παρίσι κατά τα μέσα του 19ου αιώνα με την γαλλική εφημερίδα- Le Figaro να γράφει: “Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του κ. Μπωντλαίρ. Όμως ορισμένα άλλα, δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα που για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα”.
Η θεματαλογία του βασίζεται στο σεξ, την ομοφυλοφιλία, την κατάθλιψη, τον θάνατο, και την χαμένη αθωότητα εξασφαλίζοντας του αρκετούς υποστηρικτές αλλά και επικριτές. To έργο κατηγορήθηκε για προσβολή της δημοσίας αιδούς και έξι ποιήματά του απαγορεύτηκαν. Σήμερα συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων της παγκόσμιας λογοτεχνίας και θεωρείται πλέον κλασικός.
Ο Μπωντλαίρ σήμερα αναγνωρίζεται ως σημαντικός ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ενώ συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών. Χαρακτηριστικά, ο Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ τον αποκάλεσε «Δάντη μιας παρηκμασμένης εποχής».
Σε ολόκληρο το έργο του ο Μπωντλαίρ προσπάθησε να ενυφάνει την ομορφιά με την κακία, τη βία με την ηδονή (Une martyre), καθώς και να καταδείξει τη μεταξύ τους σχέση. Παράλληλα με τη συγγραφή ποιημάτων σοβαρών (Semper Eadem) και σκανδαλιστικών για την εποχή (Delphine et Hippolyte), κατόρθωσε επίσης να εκφράσει τη μελαγχολία (Mœsta et errabunda) και τη νοσταλγία (L’ Invitation au voyage).
Κάθε μεγάλο έργο του Ρομαντισμού μαρτυρεί αυτό το πέρασμα από τη φρίκη στην έκσταση και από την έκσταση στη φρίκη. Από εκεί εντυπώθηκε βαθιά στον Μπωντλαίρ η αίσθηση της κατάρας που βαραίνει κάθε ανθρώπινο πλάσμα μετά το προπατορικό αμάρτημα. Κατ’ αυτήν την έννοια, τα Άνθη του Κακού συγγενεύουν με το Πνεύμα του Χριστιανισμού.
Ήταν αδύνατον για τον Μπωντλαίρ να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε πολιτισμός θα μπορούσε να προσεγγίσει την τελειότητα. Περιφρονούσε τόσο το σοσιαλισμό, όσο το ρεαλισμό και τον νατουραλισμό. Όπως και ο Πόε, θεωρούσε την “πρόοδο και την σύγχρονη μεγάλη ιδέα, την έκσταση μιας μυγοσκοτώστρας”.
Το 1866 υπέστη ένα σοβαρό εγκεφαλικό και τους τελευταίους μήνες της ζωής του τους πέρασε σχεδόν παράλυτος στις Βρεξέλλες και το Παρίσι, όπου και πέθανε στις 31 Αυγούστου του 1867.
Σας παραθέτουμε ένα ποίημα του Charles Baudelaire.
«Τα παράθυρα»
Αυτός που απ’ έξω κοιτάζει μέσα σε ένα ανοιχτό παράθυρο δεν βλέπει ποτέ τόσα πράγματα όσα εκείνος που κοιτάζει ένα παράθυρο κλειστό.
Δεν υπάρχει αντικείμενο πιο βαθύ, πιο μυστηριώδες, πιο γόνιμο, πιο σκοτεινό, πιο εκθαμβωτικό από ένα παράθυρο που το φωτίζει ένα κερί.
Αυτό που μπορούμε να δούμε στο φως του ήλιου είναι πάντα λιγότερο ενδιαφέρον από αυτό που συμβαίνει
πίσω από ένα τζάμι.
Μέσα σε αυτή τη μαύρη ή φωτεινή τρύπα ζει η ζωή, ονειρεύεται η ζωή, υποφέρει η ζωή.
Πέρα από τις κυματιστές στέγες, διακρίνω μια γυναίκα ώριμη, ήδη ρυτιδωμένη, φτωχή, πάντα σκυμμένη σε κάτι, και η οποία δεν βγαίνει ποτέ.
Με το πρόσωπό της, με το ρούχο της, με τη χειρονομία της, σχεδόν με τίποτα, ξανάφτιαξα την ιστορία αυτής της γυναίκας, ή μάλλον το θρύλο της, και καμιά φορά τον διηγούμαι στον εαυτό μου κλαίγοντας.
Αν επρόκειτο για έναν φτωχό γέρο άντρα θα είχα ξαναφτιάξει τον δικό του με την ίδια άνεση.
Και πλαγιάζω περήφανος που υπέφερα μέσα σε άλλους και όχι στον εαυτό μου.
Θα μου πείτε ίσως: «Είσαι σίγουρος ότι αυτός ο θρύλος είναι ο αληθινός;»
Τι σημασία έχει ποια μπορεί να είναι η πραγματικότητα που βρίσκεται έξω από μένα, αν με βοήθησε να ζήσω, να αισθανθώ ότι υπάρχω και αυτό που είμαι;
Ιστορικές φράσεις του μεγάλου Γάλλου ποιητή.
– Είναι πιο εύκολο να πιστέψεις στον Θεό και πιο δύσκολο να τον αγαπήσεις. Είναι πιο εύκολο να αγαπήσεις τον Διάβολο και πιο δύσκολο να τον πιστέψεις.
– Ας είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στον κοινό άνθρωπο, στην κοινή λογική, στο συναίσθημα, στην έμπνευση και στο προφανές.
– Ο μοναδικός λυρισμός που έχει ο κοινός άνθρωπος είναι η σεξουαλικότητα.
– Αυτό που είναι μεθυστικό στο κακό γούστο είναι η αριστοκρατική ηδονή να γίνεσαι δυσάρεστος.
– Υπάρχουν μόνο τρία πλάσματα άξια σεβασμού: ο ιερέας, ο πολεμιστής, ο ποιητής. Να γνωρίζεις, να σκοτώνεις, να δημιουργείς.
– Το ξέφρενο πάθος για την Τέχνη είναι μια γάγγραινα που καταβροχθίζει όλα τα άλλα.
– Όταν ο ποιητής κυνηγάει έναν ηθικό σκοπό, περιορίζει την ποιητική του δύναμη.
– Έχω περισσότερες αναμνήσεις από όσες αν ήμουν χιλίων ετών.
– Η ερωτική πράξη μοιάζει πάρα πολύ με βασανιστήριο ή με χειρουργική επέμβαση.
– Να είσαι πάντα ποιητής, ακόμα και στον πεζό λόγο.
– Τι είναι η τέχνη; Πορνεία.
– Το να είμαι ένας χρήσιμος άνθρωπος, μου φαινόταν πάντα εντελώς αποτρόπαιο.
