Της Βάσιας Παρασκευοπούλου

.YELLOWBOX. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ.

Οι λέξεις της σχηματίζουν μικρές δίνες, κι η μουσική της φτάνει στα αυτιά μας σαν ένα μελωδικό παιχνίδι αφαίρεσης, όπου ο στίχος κυριαρχεί. Εικόνες οικείες, γίνονται ποιητικά αποτυπώματα, και στοιχεία αθωότητας έρχονται εδώ αντιμέτωπα με σύγχρονες καταγραφές ενός κόσμου σε πτώση. Το τοπίο, κάτω από το περιτύλιγμα, κρύβει κάτι τσακισμένο, κι ωστόσο, δεν υπάρχει επιλογή, από την στιγμή που ενηλικιώνεσαι και μπαίνεις ολοκληρωτικά στην ζωή, οφείλεις να προχωρήσεις. Γράφοντας τραγούδια πάνω σ’ αυτήν την μετάβαση, η Sophie lies δημιουργεί το πρώτο προσωπικό άλμπουμ  “Μια πέτρα Σαν Σπίτι”, και μαζί με όλα τα υλικά της γενιάς της, έρχεται για να μας μιλήσει μέσα από ψέματα που κρύβουν αλήθειες.

Α Φ Ι Ε Ρ Ω Μ Α :

N  E  W    G  I  R  L  S    O  N     T  H  E    B  L  O  C  K 

& FIRST PERSONAL ALBUM

Β: Για αρχή, θα ήθελα να σε ρωτήσω σε ποια ηλικία ξεκινάει η σχέση σου με την μουσική.

S: Παίζω πιάνο από παιδί, και η μουσική, μέχρι κάποια ηλικία, ήταν για εμένα το χόμπι μου. Από την εφηβεία είχα αρχίσει να μπαίνω σε μπάντες κι επίσης έγραφα από τότε και κάποια δικά μου τραγούδια. Τελειώνοντας το σχολείο, σπούδασα φιλολογία, γιατί από παιδί έχω επίσης μια μεγάλη αγάπη για την λογοτεχνία. Αργότερα, σκεφτόμουν να συνεχίσω και με άλλες πανεπιστημιακές σπουδές αλλά τελικά δεν το έκανα, επιλέγοντας να ακολουθήσω αποκλειστικά τον δρόμο της μουσικής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έγινε λοιπόν μια αντιστροφή, κι αυτό που γι’ εμένα ήτανε πριν το χόμπι μου κατέληξε να γίνει το επάγγελμα μου ενώ, η φιλολογία και κάποιες συναφείς της επιστήμες έμειναν απλώς να με απασχολούν και να με γοητεύουν.

Β: Η τέχνη του λόγου εξακολουθεί να είναι όμως κάτι σημαντικό για εσένα. Αλήθεια, γράφεις πάντα η ίδια και το στίχο και την μουσική στα τραγούδια σου;

S: Ναι, γράφω πάντα και τα δύο, και για να πω την αλήθεια, περισσότερο κι από την μουσική, ο στίχος είναι το βασικό δημιουργικό μου κίνητρο. Δηλαδή ο στίχος, και η ποίηση, είναι αυτά που με παρακινούν, κι έπειτα έρχεται η μουσική, που κάπως δένει όλα αυτά που μου βγαίνουνε στιχουργικά. Όπως δηλαδή εγώ το αντιλαμβάνομαι, η μουσική δημιουργεί ένα φόντο γι’ όλα αυτά που θέλω να αφηγηθώ προς τα έξω.

Β: Το Sophie lies είναι ουσιαστικά το όνομα που διάλεξες για δώσεις στον καλλιτεχνικό εαυτό σου. Πως προέκυψε; Τι συμβολίζει αυτό το όνομα γι’ εσένα;

S: Το όνομα, καταρχάς, δημιουργήθηκε όταν αποφάσισα ότι θέλω να φτιάξω κάτι δικό μου. Τότε λοιπόν ξεκίνησα να αναζητώ κι ένα όνομα καινούργιο γι’ εμένα, μιας και δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό που έχω στην καθημερινότητα μου. Εξακολουθούσα όμως να θέλω να έχω ένα γυναικείο όνομα, να θέλω να χρησιμοποιώ ένα γυναικείο όνομα, κι έτσι από την μία εστίασα σ’ αυτό ενώ παράλληλα ξεκίνησα επίσης να σκέφτομαι τον τρόπο που γράφω τραγούδια. Κατάλαβα τότε πως ο πυρήνας της δικής μου γραφής συνδέεται πολύ με την ιστορία και τον μύθο, άρα κατ’ επέκταση έχει να κάνει με το ψέμα, όπως αυτό φανερώνεται στην τέχνη από καταβολής κόσμου. Πιο συγκεκριμένα, νιώθω ότι γράφω τραγούδια που είναι σαν μικρές αφηγήσεις, σαν ψεύτικοι μύθοι ή ιστορίες, που προσπαθούν μέσα από κάτι επινοημένο, να μιλήσουν για κάτι το πραγματικό κι αληθινό. Το όνομα Sophie lies συμβολίζει λοιπόν γι’ εμένα ακριβώς αυτό. Συμβολίζει μια δική μου persona, που θα προσπαθήσει να μιλήσει για κάτι αληθινό, μέσα από το ψέμα μιας ιστορίας ή ενός μύθου.

Γυναίκες, track 6

/Από την τόση τσάμπα θλίψη / που τις φορτώσαμε με βία / το ‘παν κατόρθωμα να στάζει ανάμεσα στα πόδια τους / κάτι που μοιάζει μ’ ευτυχία

Β: Είσαι μια νέα γυναίκα στο χώρο της μουσικής, και ανέφερες πως ήθελες επίσης να χρησιμοποιήσεις οπωσδήποτε ένα γυναικείο όνομα. Αυτή η επιλογή συνδέεται κι εδώ με κάτι βαθύτερο που είχες την ανάγκη να υποστηρίξεις δημόσια;

S: Η αλήθεια είναι πως έχω περάσει πολύ καιρό της ζωής μου που χαρακτήριζα τον εαυτό μου “αγοροκόριτσο” , γιατί έτσι έπαιρνα δύναμη από τις αρσενικές όψεις, κι είχα μάθει όσο ήμουν μικρότερη να επιλέγω αυτόν τον τρόπο έκφρασης για να αισθάνομαι σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Όταν όμως μεγάλωσα, και βρέθηκα στο σημείο της ζωής μου όπου θέλησα να κάνω αυτό το βήμα προς τα έξω με κάτι δικό μου, διαισθητικά, και σήμερα συνειδητά πλέον, επέλεξα να έχω ένα θηλυκό όνομα, μιας και για εμένα είναι πλέον αναγκαίο το να αισθάνομαι την δύναμη και την σιγουριά στην ζωή μου μέσα από την θηλυκότητα μου, γιατί καταλαβαίνω ότι για πολύ καιρό η θηλυκότητά μου έχει υπάρξει πεδίο αμφισβήτησης του εαυτού μου, λόγω διαφόρων παραγόντων, κοινωνικών κυρίως.

Μεγάλα Παιδιά, track 5/

Γίναμε μεγάλα παιδιά πια/ Καταλαβαίνεις; Καταλαβαίνω/ Μπλέχτηκαν μέσα μου οι ροές/ Κι όλο ξεχνάω τι περιμένω/ Να τσουγκρίσω τ’ αυγό μου/ Να αλλάξω το χρόνο/ Να αλλάξω τον κόσμο ή να αλλάξω εμένα/ Ή αυτά τα λόγια που όλο θάβω να σκορπίσω στον αέρα 

Β: Πέρα από νέα γυναίκα και θηλυκότητα, είσαι επίσης κι εκείνο το μεγάλο παιδί που ενηλικιώνεται, και μαθαίνει να υπάρχει και να επιβιώνει, μέσα σε συνθήκες μάλλον συγκρουσιακές;

S: Ναι, είμαι σίγουρα αυτό το παιδί εκεί πέρα. Και μάλιστα όταν γράφτηκε αυτό το τραγούδι, ένιωθα σε απόλυτη ταύτιση μ’ εκείνο το παιδί, ένιωθα ότι είμαι μέσα σε αυτό το πράγμα, και σ’ αυτή την ποιότητα αδιέξοδου που περιγράφει το κομμάτι. Το “θέλω να κάνω ένα βήμα προς τα έξω”, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιώ κιόλας τι συνεπάγεται αυτό, και πόσο μπερδεμένο φαίνεται πολλές φορές. Φυσικά, αυτό το μπέρδεμα, αυτή η κατάσταση, σχετίζεται και με την γενιά μας. Εγώ έγραψα αυτό το κομμάτι το 2015, και παρά το γεγονός ότι τότε ήμουνα 24 χρονών, και άρα θα έπρεπε μάλλον να πηγαίνω με φόρα προς την ζωή, ένιωθα εντελώς διαφορετικά. Ζούμε όμως σ’ εποχές που όλα τρέμουν, επικρατεί αστάθεια, κι αυτό αλλάζει κι εμάς. Παλιότερα, μόλις περνούσες τα 20 χρόνια ήσουν ήδη ενήλικας, δηλαδή ως άνθρωπος προχωρούσες, έπαιρνες αποφάσεις ζωής, έκανες βήματα. Πλέον αυτό δεν υπάρχει, κι όλη η διαδικασία την ενηλικίωσης υποψιάζομαι πως έχει, για τους περισσότερους και τις περισσότερες, μετατοπιστεί.

Β:Όλα τα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν εκείνη την χρονιά; 

S: Στην πραγματικότητα τα “Μεγάλα Παιδιά” είναι το πιο παλιό κομμάτι του δίσκου από άποψη γραφής. Από εκεί και μετά, έγραψα και τα υπόλοιπα, δηλαδή από το 2015 μέχρι και το 2018. Ήταν μια σημαντική περίοδος, κι εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι αυτά τα τραγούδια είναι μ’ έναν τρόπο προσωπικές ιστορίες, προσωπικές σκέψεις, που μπήκαν στο χαρτί επειδή πραγματικά υπήρχε η επιτακτική ανάγκη να το κάνω. Λειτουργούσαν ψυχοθεραπευτικά, κι ήταν ένας τρόπος να παρηγορηθώ, να παρηγορήσω τον εαυτό μου αλλά και να εκφράσω μια αγωνία.

»Είναι γεγονός πως όλη η γενιά μου ενηλικιώθηκε μέσα σε ιδιαίτερες καταστάσεις, που θρέφουν τέτοια συναισθήματα. Προσωπικά, νιώθω πως από τα 20 μέχρι τα 30 που είμαι σήμερα, έχω περάσει μέσα από μια δεκαετία κατά την οποία άρχισαν να καταρρίπτονται πολλά. Όλο το προηγούμενο κατασκεύασμα, που υποτίθεται πως μπορούσε να σου εξασφαλίσει μια βεβαιότητα για το μέλλον, κι ένα αίσθημα σιγουριάς και ασφάλειας, γκρεμίστηκε. Πλέον, δεν υπάρχει καμία  γραμμική σειρά των επιλογών, πλέον δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αν σπουδάσεις, κι αν κάνεις αυτήν την επιλογή έναντι κάποιας άλλης, θα αποκατασταθείς. Επιπλέον, περάσαμε μέσα σ’ αυτήν την δεκαετία της κρίσης, έντονες πολιτικές καταστάσεις που δημιούργησαν αυτό το απολιτίκ μούδιασμα, ένα μούδιασμα το οποίο ήταν πολύ ύπουλο για την γενιά μας θεωρώ. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά λειτούργησαν τελικά συνδυαστικά και έχουνε φτιάξει έναν ψυχισμό ο οποίος δεν ήξερε που να στραφεί για να δημιουργήσει κίνητρο για τις επιλογές του. Επιπλέον, όλη αυτή η κατάσταση έθρεψε και μια έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό, έμοιαζε τρομερά δύσκολο να σιγουρευτείς γι’ ό,τι ήθελες να κάνεις και να προχωρήσεις. Πιο παλιά υπήρχε ένα πιο εμφανές αντίκρισμα επιλογών, μπορούσες να ζυγίσεις πιο καθαρά τις επιλογές και τις συνέπειες κι άρα ήταν πιο εύκολο να αποφασίσεις για το πως θα κινηθείς. Η δική μου ενηλικίωση, κι η ενηλικίωση της γενιάς μου, δεν ήταν καθόλου αυτό. Τα πράγματα ήταν και παραμένουν ρευστά και καταρρέουν από κάθε άποψη.

Β:Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο που περιγράφεις, το βήμα προς τα έξω, θα πρέπει ωστόσο να γίνει, σωστά; Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε στην ανεξάρτητη σκηνή, να υπάρχει μια αναπαραγωγή ύφους που έχει τα χαρακτηριστικά μιας παγιδευμένης εφηβείας κι αναρωτιέμαι κατά πόσο αυτό μπορεί να αποτελεί μια παγίδα από μόνο του. Μήπως τελικά φτιάχνεται εδώ ένα νεορομαντικός ήρωας που ουσιαστικά λειτουργεί ως μηχανισμός άρνησης και απόδρασης από το πραγματικό και βάζει περισσότερα εμπόδια στην διαδικασία της ενηλικίωσης; Με δυο λόγια, δεν πρέπει να ενηλικιωθούμε ούτως ή άλλως;

S: Καταλαβαίνω πάρα πολύ τον φόβο της γενιάς μας, το να κάνεις αυτό το βήμα προς τ’ εμπρός ή να δεις κάποια πράγματα. Τον φόβο και την προσπάθεια, γιατί για τα άτομα της γενιάς μας ήθελε πάρα πολύ προσπάθεια αυτό το πράγμα. Ωστόσο, κάποια στιγμή, ναι, φτάνει ένα σημείο που συνειδητοποιείς ότι τελικά, όλα αυτά, κι όλες αυτές οι σκέψεις, κι όλος αυτός ο φόβος, κι όλη αυτή η προσπάθεια πρέπει κάτι να γίνουν. Δηλαδή τα πράγματα, έχουν κι αποκτούν νόημα όταν καταλάβουμε πως πρέπει να ενεργήσουμε, να λειτουργήσουμε, να πράξουμε. Πρώτα και κύρια για εμάς, για να μην περνάει η ζωή μας έτσι. Κι επίσης γιατί κάπως πρέπει να απαντήσουμε σ’ όλα αυτά τα πράγματα. Οπότε, ναι συμφωνώ, οπωσδήποτε χρειάζεται να προχωράμε παρά τις συνθήκες, γιατί υπάρχει ένα σημείο που απαιτεί πλέον αποφάσεις και δράση, και προσωπικά αισθάνομαι πως όταν αυτό το καταφέρνω έρχεται και λύνει κι όλη την προηγούμενη κατάσταση. Επίσης, σκεφτόμουνα πριν που μιλούσες, ότι πέρα από το δίπολο ανήλικα/ενήλικα ένα διαφορετικό δίπολο παγίδας είναι το υποκείμενο/ συλλογικότητα. Τώρα έχουμε στραφεί πολύ, μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει, στον εαυτό μας κι έχουμε φύγει από το συλλογικό. Τουλάχιστον όμως εγώ καταλαβαίνω πως όταν βρίσκομαι μέσα σε συλλογικότητες, και ομάδες ανθρώπων που αποφασίζουν από κοινού, είμαι καλύτερα. Και θα ήθελα να επιστρέψουμε σ’ αυτό και να οδηγηθούμε κάπου μαζί πιο συλλογικά. Να μην είμαστε ο καθένας στο δικό του πράγμα, στο δωμάτιο του όπως το είπες. Οι συλλογικές διαδικασίες νομίζω πως εμπεριέχουν την μέγιστη νοηματοδότηση της ζωούλας μας.

Πέτρες, track 3

/Με ήθος οικείο, από αγκάθια και κρύο/ στενεύουν οι δρόμοι στην γειτονιά/ Θα ψάξω μια πέτρα/ μεγάλη σαν σπίτι ( λες αυτό να μας λείπει βαθιά τελικά;)

Β: Αυτό κλειδώνει νομίζω πολύ με την πέτρα που αναφέρεις στο κομμάτι “Πέτρες”. Δηλαδή, σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει απλώς να πάρουμε όλοι στα χέρια μας από μια πέτρα, την ύστατη πέτρα, ότι υπάρχει, και να της δώσουμε εμείς ένα νόημα αυτής της πέτρας, καινούργιο, δικό μας. Τότε ίσως μπορέσουμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε κάτι ξανά, ένα “σπίτι”, όπως συμβολικά το αποκαλείς στο δίσκο σου.

S: Ακριβώς. Κι αυτή είναι η άλλη όψη που ενδεχομένως σχετίζεται με τον πρώτο δίσκο, κι αυτό που αισθανόμουνα τότε σε σχέση με τον δεύτερο που ετοιμάζουμε τώρα. Δηλαδή, στο πρώτο δίσκο εκφράζεται περισσότερο μια αγωνία γύρω απ’ το σπίτι ως σημείο πολλαπλών κατευθύνσεων: είναι αυτό το σπίτι που ψάχνεις, που δεν ξέρεις που είναι, ένα σπίτι το οποίο χρειάζεται να γκρεμιστεί γιατί κάτι δεν πάει πολύ καλά εκεί πέρα, ένα σπίτι που έχεις μέσα σου και σε κάνει να ησυχάζεις ή ένα σπίτι από το οποίο πρέπει να πάρεις την απόφαση να απομακρυνθείς. Τώρα νιώθω πως είμαι πια πιο κοντά σ’ αυτό που αναφέρεις όμως, στο ξαναχτίσημο. Γιατί έτσι καταλαβαίνω οτι αποκτά νέο νόημα η κατάσταση και μπορείς να είσαι κι εσύ καλά. Ναι, να είσαι καλά. Ακούγεται ίσως απλό και γραφικό αλλά αυτό είναι. Χρειαζόμαστε να είμαστε καλά.

Β: Μίλησε μου λίγο για την διαδικασία του πως δημιουργήθηκε το “Μια Πέτρα Σαν Σπίτι”.

S: Υπήρξε κάποια στιγμή που αισθάνθηκα ότι ήθελα να εμπεριέξω κάπου αυτά τα ελληνόφωνα τραγούδια. Έγραφα ήδη, και διαδοχικά συγκεντρώθηκε το υλικό, ωστόσο χρειάστηκα ένα διάστημα για να νιώσω σίγουρη και βέβαιη πως αυτό το υλικό που είχα στα χέρια μου άξιζε. Έτσι το άφησα κυρίως στα συρτάρια μου, αν εξαιρέσουμε τους λίγους και πιστούς φίλους και φίλες μου που μέχρι και σήμερα είναι το πρώτο ακροατήριο σε ό,τι γράφω. Μέχρι την στιγμή που διαδοχικά άρχισα να γνωρίζω τα υπόλοιπα μέλη αυτού που τελικά έγινε η μπάντα μας. Αφού λοιπόν γνώρισα τον Στέφανο Μουρούτσο, και στην συνέχεια τον Παντελή Νικηφόρο, τον Ορέστη Πετράκη και τον Χάρη Παρασκευά, και συστάθηκε η ομάδα μας, βρήκα το θάρρος να ανοίξω αυτά τα συρτάρια μαζί τους. Έτσι ξεκινήσαμε πρόβες το 2018 και την επόμενη χρονιά γράψαμε και τον δίσκο. Αρχικά, είχα γράψει εγώ το demo και με τις πρόβες μπήκαν κι άλλες ιδέες απ’ όλους υπό την κατεύθυνση του Παντελή, οπότε και το υλικό έφτασε στην σημερινή του μορφή. Το “Μια πέτρα σαν σπίτι” κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2020, ενώ σήμερα που μιλάμε, βρισκόμαστε στο στάδιο της προπαραγωγής και για τον δεύτερο δίσκο μας και δουλεύουμε πάνω στα 9 κομμάτια που θα περιέχει.

Β: Υπογράφεις και πάλι κατ’ αντίστοιχο τρόπο στίχους και μουσική όπως στο πρώτο δίσκο;

S: Ναι, αλλά εδώ ο στίχος κινείται λίγο διαφορετικά και η έμπνευση έρχεται σε μεγαλύτερο βαθμό από εξωτερικά ερεθίσματα. Τα θέματα της ταυτότητας εξακολουθούν ωστόσο να μ’ απασχολούν όπως και η διαδικασία ενηλικίωσης αλλά τώρα τα βλέπω κι από μία διαφορετική οπτική γιατί νομίζω πως αισθάνομαι μεγαλύτερη σιγουριά με όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα μου και υπάρχει μεγαλύτερη αποδοχή της κατάστασης σε σχέση με το έξω. Υπάρχει δηλαδή αυτό που λέγαμε πριν: αυτή είναι η συνθήκη, και προχωράω μέσα σε αυτήν την συνθήκη, γιατί έχω την ζωή μου στα χέρια μου και αναρωτιέμαι ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που μπορώ να κάνω με αυτήν.

Β: Αυτό το διάστημα έγιναν και μερικές από τις πρώτες εμφανίσεις σου live ως Sophie lies. Πως ένιωσες;

S: Πρόσφατα κάναμε ένα live στο Six Dogs και ξαφνικά είχε έρθει κόσμος που ήξερε τα κομμάτια κι αυτό ήταν για εμένα πολύ εντυπωσιακό και πολύ συγκινητικό. Μου έδωσε μεγάλη χαρά και τεράστια συγκίνηση. Τώρα  ανυπομονώ και για τα επόμενα. Αυτά που ετοιμάζουμε κι αυτά που θα έρθουν. Γενικά, παρά το άγχος μου, λατρεύω τις συναυλίες. Τις θεωρώ το πιο ουσιαστικό  πλαίσιο μοιράσματος για αυτό που κάνω.

Β: Διδάσκεις επίσης σε Ωδείο μοντέρνο πιάνο. Στα μικρά παιδιά, τους μαθητές σου, που κάποτε θα μεγαλώσουν, κι θα γίνουν με την σειρά τους κι αυτά “Μεγάλα Παιδιά”, τι επιθυμείς να δώσεις;

S: Μέσα από το ρόλο μου εκεί, θέλω αρχικά να τους γνωρίσω την μουσική και τις άπειρες δυνατότητές της, τα τόσα υλικά της. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω οτι προσπαθώ να φτιάξω μέσα στην ψυχούλα τους κάποιο χώρο για την μουσική για να τους δείξω οτι η μπορεί να λειτουργήσει ως ένα καταφύγιο γι’ αυτά, αν το επιθυμούν και αν το χρειαστούν ποτέ. Ίσως βρούνε κάτι εκεί, ίσως και όχι. Αλλά για φαντάσου κάποιο από αυτά να ανακαλύψει ό,τι ανακάλυψα εγώ.

Ο δίσκος  “Μια Πέτρα Σαν Σπίτι” κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες καθώς και cd σε όλα τα ενημερωμένα δισκοπωλεία.